Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ας πούμε ότι είναι αυθεντική.
Ας πούμε ότι αυτός που έδωσε τη λίστα, κι αυτός που την προσφέρει σαλαμοποιημένη στη δημοσιότητα, δεν μπήκαν στον πειρασμό να τη μαγειρέψουν ή να την καρυκεύσουν (πειρασμός μεγάλος, αφού δεν υπάρχει επίσημη πηγή διά της οποίας θα μπορούσε κάποτε να γίνει η διασταύρωση).
Τι βλέπουμε σε αυτό που μας παραδίδεται;
Βλέπουμε ένα «καθεστώς» που επιχειρεί συστηματικά να καταπνίξει την αντιπολίτευση ή να τρομοκρατήσει τον Τύπο; Ή μήπως βλέπουμε απλώς την αποτύπωση μιας ανακτορικής παράνοιας – τη ροπή μιας ανασφαλούς εξουσίας που, περισσότερο από τους φυσικούς της αντιπάλους, κυνηγούσε σκιές στην αυλή και στο διπλανό δωμάτιο;
Μήπως η λίστα, που περιλαμβάνει και υποτιθέμενους στόχους χωρίς καμία επιρροή, είναι περισσότερο το πορτρέτο μιας ασύμμετρα –και ασυλλόγιστα– εξοπλισμένης ιδιοσυγκρασίας;
Ο,τι κι αν είναι, είναι πολύ επικίνδυνο. Ομως, η διαφορά μεταξύ της καθεστωτι-κής μηχανής και της αυθαιρεσίας δεν είναι αμελητέα.
Ο διαβόητος βουλευτής Χανίων της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανήρτησε προχθές στο Τουίτερ ένα διθέσιο ελικόπτερο δίπλα στη φωτογραφία του πρωθυπουργικού ζεύγους, μαζί με απειλές για το «καθεστώς που καταρρέει». Η υποτρο-πή στη συνθηματολογία των ελικοπτέ-ρων –που είχε αιμοδοτήσει την πολιτική υποκουλτούρα της Αγανάκτησης– δεν είναι, αυτή τη φορά, ιδιοτροπία ενός φανατικού βουλευτή.
Ποιος επαναφέρει την υποκουλτούρα της Αγανάκτησης;
Τις τελευταίες εβδομάδες επιστρέφει αυτή η γλώσσα που αμφισβητεί ριζικά την υπόσταση της ελληνικής δημοκρατίας – που νομιμοποιεί τον πολακισμό, αν έτσι πρέπει να οριστεί η μισαλλοδοξία και η αντισυστημική συκοφάντηση των θεσμών. Οι δυσλειτουργίες και τα κενά τους διεκτραγωδούνται ως «χούντα» και «ολοκληρωτισμός» – και δη από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τη διάκριση μεταξύ χωλής δημοκρατικής λειτουργίας και ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Αν έχουν δίκιο οι ανησυχούντες· αν όντως η υπόθεση αυτή συνιστά θεσμικό τραύμα, τότε ποιος είναι ο τρόπος για να επουλωθεί;
Η απόρριψη ολόκληρου του θεσμικού σώματος;
Η καταφυγή στο χρονοντούλαπο με τα κλισέ μιας Αριστεράς που...
ανακάλυπτε παντού «φασίστες» και ελεεινολογούσε την «αστική» δημοκρατία, χωρίς να της αναγνωρίζει την ανοσοποιητική της ετοιμότητα; Χωρίς να επενδύει στα στοιχεία εκείνα που την κατέστησαν ανθεκτική ακόμη και στον χρεοκοπικό σεισμό;
Ετσι συμβαίνει και τώρα: Σε αντίθεση με την εικονογραφία της δυστοπίας, που τρέφει και τρέφεται από τον πολακισμό, μπορεί να δει κανείς ότι στην ελληνική δημοκρατία τα αντίβαρα λειτουργούν. Με ανεπάρκειες και ασυνέχειες –με τον χαοτικό τρόπο που χαρακτηρίζει πια ακόμη και τις ωριμότερες δημοκρατίες– υπάρχει πλουραλισμός, όχι μόνο απόψεων, αλλά και πολιτικής ισχύος.
Υπάρχει καθεστώς ελευθερίας στο οποίο μπορεί κανείς να σταδιοδρομήσει ως αντικαθεστωτική φίρμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου