Όταν πρωτάκουσα τον, πάντα γλαφυρό, σύντροφο Πολάκη να λέει «...στηρίξαμε τη φτώχια και γ@μήσαμε τη μεσαία τάξη, γι’ αυτό χάσαμε τις εκλογές...» σκέφτηκα πως πρόκειται για μια φιλότιμη, αλλά μάλλον καταδικασμένη, προσπάθεια να διαχωρίσει τον εαυτό του από το υπόλοιπο καράβι ΣΥΡΙΖΑ τώρα που έχει γίνει σαφές πως, ακόμα και στα απάνεμα νερά της αντιπολίτευσης, εξακολουθεί να μπάζει νερά.
Κάποιοι συμπολίτες μου είπαν πως αυτά τα λέει ως άνθρωπος του Τσίπρα για να την πέσει στον Τσακαλώτο. Κι αυτή η ερμηνεία μοιάζει λογική αλλά έχει ένα πρόβλημα: όταν κάνεις κριτική σε έναν πρώην υπουργό οικονομικών διαχωρίζοντάς τον από τον πρωθυπουργό του, στην πραγματικότητα ομολογείς ότι ο πρωθυπουργός ήταν ανήμπορος να καταλάβει την οικονομική πολιτική του υπουργού του. Ο μόνος τρόπος να αποδοθεί στον Τσακαλώτο η ευθύνη για την οικονομική πολτική της κυβέρνησης του Αλέκση είναι η παραδοχή ότι ο Αλέκσης είναι τόσο χαζός που δεν κατάλαβε τι οικονομική πολιτική ασκούσε ο υφιστάμενός του. Δεν έχω καμία αντίρρηση με την παραδοχή, αλλά μου φαίνεται κάπως δύσκολο να την κάνει με τόση ευκολία άνθρωπος που θέλει να στηρίξει τον Αλέκση.
Αυτό που βρίσκω πιο πιθανό είναι ο αψύς σύντροφος να σκεφτόταν ό,τι συχνά σκέφτονται οι πολιτικοί των οποίων οι φράσεις γίνονται αντικείμενο σχολαστικής ανάλυσης από τους δημοσιογράφους: τίποτα απολύτως.
Δηλαδή απλώς να άνοιξε το στόμα του και να πέταξε μια φράση η οποία, ακριβώς επειδή δεν ήταν προϊόν καμιάς ιδιαίτερης σκέψης, μπορεί να ερμηνευθεί κατά τις ορέξεις του ερμηνευτή.
Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο βασικό πρόβλημα της φράσης αυτής που είναι ότι στην ουσία της πρόκειται για ένα ψέμα. Ένα ψέμα το οποίο (όπως συχνά συμβαίνει με τα πειστικά ψέματα) πατάει στην πραγματικότητα, αλλά μόνο για να σταθεί κάπου την ώρα που την κρύβει. Γιατί η κυβέρνηση του Αλέκση, του Τσακαλώτου, του Πολάκη και των άλλων παιδιών δεν γ@μησε μόνο τη μεσαία τάξη, αλλά σχεδόν όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας και περισσότερο από όλους τους φτωχούς τους οποίους όχι μόνο δεν στήριξε, αλλά καταδίκασε σε παράταση της φτώχιας τους.
Προφανώς τη σφαλιάρα ο ΣΥΡΙΖΑ την έδωσε σ’ αυτό που ονομάζουμε μεσαία τάξη. Μόνο που η σφαλιάρα στη μεσαία τάξη πονάει και τις υπόλοιπες:
Οι πολύ φτωχοί, αυτοί που εξαρτώνται από την κρατική πρόνοια, πονάνε (ή θα πονέσουν στο άμεσο μέλλον) γιατί η βασική πηγή χρηματοδότησης της κρατικής πρόνοιας, οι φόροι της μεσαίας τάξης, αναγκαστικά θα ακολουθήσουν τη συρρίκνωση αυτών που τους καταβάλουν.
Οι λιγότερο φτωχοί, οι άνθρωποι που αμοίβονται με μισθούς κοντά στον βασικό, θα χάσουν θέσεις εργασίας από τις μικρές επιχειρήσεις των ανθρώπων της μεσαίας τάξης που αρμέγονται μέχρις εξόντωσης από το κράτος. Το μίνι μάρκετ της γειτονιάς θα κρατήσει τους δύο από τους τέσσερις υπαλλήλους, το μαγαζί με τα ρούχα το ίδιο, ο φούρνος το ίδιο, το μαγαζί με τα έπιπλα το ίδιο, το εστιατόριο το ίδιο κ.ο.κ. Η ανεργία σ’ αυτήν την κατηγορία του πληθυσμού αναπόφευκτα θα ανέβει κι έτσι άνθρωποι που θα μπορούσαν να εισπράττουν μισθό θα εισπράττουν το μειωμένο επίδομα ανεργίας το οποίο, όσο η κατάσταση παραμένει έτσι, αναγκαστικά θα μειώνεται όλο και περισσότερο.
Οι λίγο πιο πάνω από τη μεσαία τάξη, οι πιο ευκατάστατοι επιχειρηματίες που όμως δεν είναι μεγιστάνες, θα έχουν κι αυτοί πρόβλημα καθώς θα έχουν δυσκολία να συμπληρώσουν τις ανώτερες θέσεις της επιχείρησης. Αυτές που στελεχώνονται από προσωπικό που ανήκει στη μεσαία τάξη και που, κουρασμένο από τα απανωτά χαστούκια, φεύγει για το εξωτερικό.
Οι μόνοι που στην πραγματικότητα δεν γ@μήθηκαν από την κυβέρνηση του Αλέκση, του Τσακαλώτου, του Πολάκη και των άλλων παιδιών είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι (που μακροπρόθεσμα κι αυτοί θα λουστούν τη φοροδοτική αδυναμία των χρηματοδοτών του δημοσίου) και βεβαίως η ανώτατη-ανώτατη τάξη, αυτή που προκειμένου να δείξει την ευγνωμοσύνη της φιλοξενούσε τον Αλέκση σε γιοτ για να του πάρει την κούραση.
Όλοι οι άλλοι γ@μήθηκαν ή μπήκαν στη σειρά για να γ@μηθούν.
Μπορεί ο Πολάκης, ως στέλεχος κόμματος κολλημένου στις οικονομικές αναλύσεις του 19ου αιώνα, να μην το καταλαβαίνει, αλλά...
κανείς ποτέ δεν μπορεί να χτυπήσει μόνο τη μεσαία τάξη και να αφήσει αλώβητες τις υπόλοιπες με τον ίδιο τρόπο που κανείς δεν μπορεί να τσακίσει τη σπονδυλική στήλη ενός σώματος χωρίς να το αφήσει ανάπηρο.
Και υπό αυτήν την έννοια η διακυβέρνηση του Αλέκση, του Τσακαλώτου και του Πολάκη δεν ήταν ατυχής για τη μεσαία τάξη. Ήταν ατυχής για σχεδόν όλους όσους την υπέστησαν.
Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου