Γράφει η Ελεάννα Βλαστού
Είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.
Η δημοσιογράφος Καρολάιν Φλακ αυτοκτόνησε την περασμένη εβδομάδα.
Δεν την ήξερα. Πληροφορήθηκα ότι εκκρεμούσε μια δίκη και ότι δεν άντεξε την κριτική στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μπήκα στο Facebook και στο Twitter. Υπήρχαν χιλιάδες σχόλια. Ανέτρεξα στα πιο δηλητηριώδη και παρατήρησα αυτό που όλοι θα παρατηρούσαν, ότι τα πιο κακοήθη προέρχονταν από γυναίκες. Εστίασα στα πιο προσβλητικά και αντιλήφθηκα ότι ήταν γραμμένα από συναδέλφους της.
Διάβασα προηγούμενες αναρτήσεις των ομόφιλων δημοσιογράφων και ήταν αδύνατον να μη με εντυπωσιάσει το οξύμωρο. Ηταν κείμενα γυναικών που «δεν αντέχουν» την αδικία. Γραμμένα με το «πάθος» της πολιτικής ορθότητας και κοινό παρονομαστή τα σύγχρονα κοινωνικά θέματα: τη γυναικεία ενδυνάμωση, την ψυχική υγεία και φυσικά το #MeToo.
Φυσικά, σκέφτηκα, η πολιτικά ορθή γυναίκα είναι σίγουρα φεμινίστρια και συμπαθεί όλες τις γυναίκες, αρκεί να μην βρίσκονται στον ίδιο εργασιακό χώρο, κι αν βρίσκονται, να είναι λιγότερο επιτυχημένες.
Είχα ξεχάσει τον γυναικείο μισογυνισμό. Προς στιγμήν νόμιζα ότι καταργήθηκε – τουλάχιστον στις μεγαλύτερες ηλικίες. Πίστεψα ότι η εξάλειψη συντελέστηκε με την εξέλιξη και την πρόοδο που φέρνει σαν δώρα το πέρασμα του χρόνου, συμπεραίνοντας αυθαίρετα ότι η γυναικεία αλληλεγγύη είναι πλέον γεγονός. Ξαναγύρισα στην πρώτη λυκείου, εκεί όπου χωρίζαμε τις ώρες και το σχολικό περιβάλλον σε φατρίες και κλίκες με ζηλοφθονίες και χαιρεκακίες.
Ρώτησα μια φίλη που δουλεύει σε απαιτητικό και ανταγωνιστικό κλάδο στο Λονδίνο ποιος της βάζει εμπόδια στον εργασιακό χώρο και μου απάντησε «μόνο γυναίκες μού μπλοκάρουν τον δρόμο». Μετά, επειδή βρήκα ενδιαφέρουσα την απάντηση, ρώτησα όποια γυναίκα δουλεύει. Φυσικά δεν είστε υποχρεωμένοι να λάβετε υπόψη τα δικά μου στατιστικά, υπάρχουν αρκετά για να υποστηρίξουν οποιαδήποτε επιχειρηματολογία, αλλά η απάντηση όλων ήταν η ίδια.
Μετά την αυτοκτονία της δημοσιογράφου άρχισε να ξαναλανσάρεται το #BeKind, ένα hashtag το οποίο δημιουργήθηκε το 2017 από μια μητέρα που ο γιος της αυτοκτόνησε γιατί δεν μπόρεσε να αντέξει το τρόλινγκ στο Instagram. Φοριέται η καλοσύνη; Κι αν είμαι καλή, δεν μπορώ να είμαι και λίγο ζηλόφθονη; Αλλωστε, η ηθική περιφρόνηση είναι ζήλια με φωτοστέφανο, όπως έγραψε ο συγγραφέας Χ. Τζ. Γουέλς.
Δεν ευθύνεται η αφέλεια που ξέχασα τον μισογυνισμό, η ζήλια ήταν η αφορμή που με ώθησε να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία. Είναι μια καλοσύνη που οφείλεις στον εαυτό σου. Αυτά είναι τα καλά που φέρνει η ηλικία. Κάθεσαι και σκέφτεσαι και θέτεις απλά ερωτήματα στον εαυτό σου, όπως «θέλεις από εδώ και πέρα να βλέπεις μόνο ταινίες τρόμου;», «θέλεις να χάνεις τον ύπνο σου;» Οποιος μου έλεγε ότι γράφει, ταραζόμουν. Νόμιζα ότι όλα τα θέματα μου ανήκουν ή έπρεπε να τα είχα σκεφτεί εγώ. Ντρεπόμουν φριχτά για τη μικροπρέπεια της σκέψης, αλλά με ξεπερνούσε και συνέχιζα «σε ποια σελίδα βρίσκεσαι;» Κάθε φορά που κάποιος έγραφε, ένιωθα ότι εγώ έχανα ένα πιθανό θέμα. Κατέληξα στο ότι οι άνθρωποι χάνουν τον ύπνο τους αναλογιζόμενοι τι έχουν να χάσουν. Ουδείς έχει πρόβλημα ύπνου αν αισθάνεται ασφαλής εκεί όπου βρίσκεται. Αρνήθηκα να βλέπω συνέχεια τον Εξορκιστή με τη μορφή ζήλιας να με καταβροχθίζει και αφέθηκα στην παραδοχή ότι υπάρχουν πολλά θέματα να γραφτούν και κάποιος μπορεί να τα γράψει ταχύτερα και με περισσότερο ταλέντο.
Τώρα που οι γυναίκες γινόμαστε επιτυχημένες έξω από το σπίτι, δεν καλούμαστε να προστατεύσουμε το έδαφος που με κόπο έχει κατακτηθεί, αλλά να έρθουμε αντιμέτωπες με την ουσιαστικότερη των προκλήσεων:
Να δείξουμε ότι συμπαραστεκόμαστε και ενθαρρύνουμε τις υπόλοιπες αποφασίζοντας, έστω και για εγωιστικούς και πολιτικά ορθούς λόγους, ότι οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει. Μια ενήλικη απόφαση που δεν θέλει αυθορμητισμό, αλλά αρμονία με τον εαυτό μας.
Σταματώ εδώ γιατί γίνομαι διδακτική και ο διδακτισμός με γεμίζει καχυποψία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου