Δεδομένο α: Η χώρα πέρασε (και δεν έχει ακόμα ξεμπερδέψει) μια βαριά οικονομική κρίση η οποία σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στο κτηνώδες και εντελώς αναποτελεσματικό σε σχέση με το μέγεθος και το κόστος του κράτος. Αυτοί που υπέστησαν τις μικρότερες συνέπειες της κρίσης ήταν οι υπάλληλοι αυτού του κτηνώδους κράτους, η εργασία των οποίων μόνο αντίστοιχη των αποδοχών και των προνομίων τους δεν είναι. Ανάμεσα στα προνόμια αυτά είναι και το μεγαλύτερο προνόμιο που μπορεί να έχει εργαζόμενος: είναι σχεδόν αδύνατο να απολυθούν.
Δεδομένο β: Στις 8 Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Η 8η Μαρτίου φέτος πέφτει Κυριακή.
Έχοντας κατά νου τα δύο αυτά δεδομένα, ο συνδικαλιστικός φορέας των κρατικών υπαλλήλων, η ΑΔΕΔΥ, αποφάσισε αυτό:
Θα περίμενε κανείς, οι κρατικοί υπάλληλοι, έχοντας επίγνωση της ασύγκριτα καλύτερης θέσης που βρίσκονται σε σχέση με όλους τους άλλους υπαλλήλους και αναγνωρίζοντας τον εντελώς αναξιοκρατικό τρόπο με τον οποίο βρέθηκαν σε αυτή την καλύτερη θέση, να ενδιαφέρονται για την έξωθεν καλή μαρτυρία. Να ενδιαφέρονται βρε αδερφέ για τη γνώμη που έχουν οι άνθρωποι που έφαγαν το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης στο κεφάλι και ταυτόχρονα σκίζονται (όχι ότι έχουν και επιλογή) προκειμένου να συγκεντρώσούν τα ποσά που απαιτούνται για τη μισθοδοσία των κρατικών υπαλλήλων.
Αλλά φαίνεται πως δεν έχουν καμία διάθεση να το κάνουν. Και για να είμαι ειλικρινής πρέπει να αναγνωρίσω πως δεν έχουν και κανέναν πρακτικό λόγο να το κάνουν. Ο αυτοσεβασμός και η επιθυμία αποφυγής του αυτοεξευτελισμού, είναι σχήματα θεωρητικά και ελάχιστη σημασία έχουν για κάποιον που δεν ντρέπεται να κάνει στάση εργασίας για να πάει σπίτι ή εκδρομή λίγες ώρες νωρίτερα.
Αφού η θέση τους δεν κινδυνεύει, αφού ο μισθός θα είναι ο ίδιος δουλέψουν δε δουλέψουν, τι τους νοιάζει αν τους πουν τεμπέληδες τα κορόιδα που είναι υποχρεωμένα να πληρωνουν τον μισθό τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου