Του Μανόλη Καψή
Προ ημερών, καθώς περπατούσα στο Κουκάκι, πέρασα μπροστά από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ στη γειτονιά. Το θέαμα μού κίνησε την περιέργεια. Ανοιχτά γραφεία κομματικών οργανώσεων σπανίζουν πλέον -τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω είναι μονίμως κλειστά και σκοτεινά- τα δε γραφεία της ΝΔ παραδίπλα, έχουν εμφανώς εγκαταληφθεί. Αντίθετα, στα γραφεία του ΚΚΕ, όχι απλώς υπήρχαν φώτα, αλλά κόσμος μπαινόβγαινε και συζητούσε με την κυρία που καθόταν στο κέντρο της μικρής αίθουσας και ήλεγχε την κατάσταση.
Κοιτώντας με περιέργεια το ισόγειο των μικροσκοπικών γραφείων του ΚΚΕ, παρατήρησα έκπληκτος στο βάθος, ένα υπερμεγέθες πορτρέτο του Στάλιν.
Αν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Ακόμα πορτρέτο του Στάλιν;
Του ανθρώπου που ευθύνεται για εκατομμύρια νεκρούς;
Για τις δίκες της Μόσχας;
Για την εκτέλεση των Εβραίων γιατρών;
Για τον λιμό της Ουκρανίας;
Για τις εκτοπίσεις ολόκληρων πληθυσμών;
Για την προσάρτηση στη Σοβιετική Ένωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης;
Τον συνώνυμο της φρίκης, της βίας και του ολοκληρωτισμού;
Προς στιγμήν ξέχασα το επεισόδιο -που το απέδωσα στην ιδιαιτερότητα πιθανώς των μελών της τοπικής οργάνωσης, ενδεχομένως πρόσφυγες από την Τασκένδη ή δεν ξέρω 'γω τι άλλο- έως ότου διάβασα την είδηση και είδα τις φωτογραφίες, από τη σεμνή τελετή που έλαβε χώρα προ ημερών στον Περισσό.
Ο Δ. Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ποζάρει πανευτυχής δίπλα στο πορτρέτο του Ιωσήφ Στάλιν που ζωγράφισε ο Σοβιετικός ζωγράφος Βολκόφ και προσέφερε στο κόμμα ο παλαιός καθηγητής του ΕΜΠ Γιώργος Μπάφας. Μαζί με ένα μικρότερο πορτρέτο του (σ.σ. εξίσου αιμοσταγούς) Βλαδίμηρου Λένιν.
Από το ύφος του επικεφαλής του Περισσού, αλλά και του δωρητή -που απέκτησε τους πίνακες την εποχή που σπούδαζε στην Ανατολική Γερμανία- είναι σαφές ότι οι λόγοι για τα πλατιά χαμόγελα και την υπερηφάνεια για τη δωρεά, δεν είναι εικαστικοί.
Νοσταλγοί του "πατερούλη Στάλιν", που έκανε την φρικώδη βία μέθοδο διακυβέρνησης, οι δυο άνδρες κοιτούν προς τον φακό και είναι σαν να διατυμπανίζουν το σύνθημα: "Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό", που έγραψε και ο στρατευμένος ποιητής.
Για να μην μείνει καμία αμφιβολία για την αναθεωρητική μάτια στην πρόσφατη ιστορία από πλευράς του ΚΚΕ, τις επόμενες ημέρες ο κ. Κουτσούμπας φρόντισε να ταξιδέψει στις Πρέσπες, όπου εγκαινίασε ένα Μουσείο, όπως έλεγε η ανακοίνωση του κόμματος, αφιερωμένο στη δράση του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ-ΔΣΕ. Η δράση ενάντια στους κατακτητές Ναζί Γερμανούς, το Απελευθερωτικό Μέτωπο που ένωσε κομμουνιστές και μη κομμουνιστές στην Εθνική Αντίσταση, ένα πράγμα μαζί με το "δεύτερο αντάρτικο"; Την ένοπλη δράση δηλαδή ενάντια στη δημοκρατικά εκλεγμένη -πλην όμως αστική- κυβέρνηση της Ελλάδος; Ο Γοργοπόταμος, ένα πράγμα με το Βίτσι; Πως είναι δυνατόν;
Μάλλον υποκριτικά πάντως συνυπήρχαν στην ανακοίνωση το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και ο ΔΣΕ, αφού στην περιοχή έδρασε κατα βάση ο Δημοκρατικός Στρατός, την περίοδο του Εμφυλίου. Αφού στην Πρέσπα ήταν η έδρα του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ και το κέντρο της εκπαίδευσης των αξιωματικών του. Φαινόταν άλλωστε και από το πανό των συντρόφων, που ευλαβικά άκουγαν τον Γραμματέα να ομιλεί από του βήματος. "Τιμή και δόξα στους αλύγιστους του ΔΣΕ", έγραφε με μεγάλα γράμματα πάνω σε κατακόκκινο φόντο.
Γιορτάζει το ΚΚΕ τον εμφύλιο, την απόπειρα της βίαιης κατάληψης της εξουσίας; Την αποτυχημένη απόπειρα να ακολουθήσει η Ελλάδα τη μοίρα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης; Ο "πατερούλης Στάλιν" ζει και μας οδηγεί;
Στα μυαλά των συντρόφων του Περισσού έτσι φαίνεται.
Μια ερμηνεία για τη στροφή του ΚΚΕ στην αναθεώρηση της πρόσφατης ιστορίας, έχουν δώσει με το βιβλίο τους "Εμφύλια Πάθη, δυο νέες ερωτήσεις και απαντήσεις" (εκδόσεις Μεταίχμιο), οι Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης. Εκεί εντάσσουν και την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη.
"Η ανάδειξη αυτής της συγκεκριμένης ιστορικής ταυτότητας που επιστρέφει κατευθείαν στον λόγο του 1946, δεν είναι άσχετη από τις εκλογικές αναγκαιότητες και τον κομματικό ανταγωνισμό που επιβάλει η συγκυρία, καθώς επίσης και από την αναδίπλωση του κόμματος σε ένα ιδιότυπο πολιτικό περιθώριο. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με το ξέσπασμα της οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης, το ΚΚΕ χρησιμοποιεί τη μνήμη του Εμφυλίου, ως ένα συμβολικό όπλο που μπορεί μεν να μην αποφέρει εκλογικά κέρδη αλλά λειτουργεί ως απόδειξη ιδεολογικής καθαρότητας, υποβοηθώντας με τον τροπο αυτό την περιχαρακωμένη επιρροή του". Με άλλα λόγια, η καλύτερα με τα λόγια του συντρόφου Γόντικα, ο εμφύλιος δεν είναι πλέον για το ΚΚΕ μια τραγική ιστορία αδελφοκτονίας, αλλά η κορύφωση της ταξικής πάλης.
Οι ταυτοτικές ανάγκες του ΚΚΕ είναι μια ερμηνεία, αλλά υποθέτω για τους περισσότερους από εμάς, το γεγονός παραμένει πάντα ένα μυστήριο. Πώς είναι δυνατόν να γιορτάζεις και να υμνείς τον εμφύλιο;
Τι συμβαίνει και ...
στην Ελλάδα έχουμε τους πιο ακραιφνείς σταλινικούς κομμουνιστές;
Τους τελευταίους εν ζωή οπαδούς του "πατερούλη εξολοθρευτή";
Τι κάνουμε λάθος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου