ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ακτιβισμός και αντι-διακυβέρνηση

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Προκαλεί θυμηδία και ένα χαμόγελο πικρό η πρόσκληση στον ΣΥΡΙΖΑ να ανακαλύψει τα αγαθά της κανονικότητας. Και πολλοί αναπτύσσουν επιχειρήματα και κάνουν εκκλήσεις επικαλούμενοι τη χρησιμότητα μιας τέτοιας επιλογής. Πρόκειται για πλάνη που παρά την εμπειρία των τελευταίων χρόνων αρνείται να αποδεχτεί το μάταιο αυτών των εκκλήσεων.

Δίπλα η κυβέρνηση επιμένει στην τόσο χρήσιμη για αυτήν, τόσο πολιτικά αποδοτική και καρποφόρα, ακτιβιστική της μακρηγορία. Η κυβέρνηση πορευόμενη προς τις εκλογές δεν πρόκειται να ακολουθήσει καμιά κονονικότητα. Δεν πρόκειται οι κυβερνητικοί να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Και μάλλον η φιλολογία για την κανονικότητα του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί τον καγχασμό του.

Ο χρόνος μέχρι τις εκλογές θα σφραγιστεί από μια επιλογή κυβερνητικού ακτιβισμού και μιας πολιτικής φιλοσοφίας αντι-διακυβέρνησης.  


Η κυβέρνηση ήταν, είναι και θα παραμείνει ως το τέλος της μια αυτοαναφορική οντότητα. 


Ο ακτιβισμός ως μέθοδος δράσης βρίσκεται πάντα σε παραλληλία με αυτή την επιλογή, τη συντηρεί και την τρέφει. Ο ακτιβισμός, κάθε ακτιβισμός, είναι πάντα μια αυτοαναφορά, ένας πρακτικός και ιδεολογικός αυτοθαυμασμός, είναι ο ορίζοντας του εαυτού του. Εχει πάντα μια στενότητα και εργάζεται να την επιβάλει ως τον μόνο ανεκτό χώρο.

Η κυβέρνηση ως κλασικός ακτιβιστής εργάζεται να περιφρουρήσει τον εαυτό της. Πέραν και εναντίον σε καθετί που θα ονομάζαμε κοινωνικό αγαθό. Δεν πρόκειται για τη συνηθισμένη πρακτική αυτοσυντήρησης όλων των κυβερνήσεων. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή πρόταξης ενός στενού πολιτικού σχεδίου εναντίον της κοινωνίας.

Γιατί τους μιλάτε για αγορές; 
Για ανάπτυξη; 
Για νέο πλούτο; 
Για καλύτερο δημόσιο σχολείο; 
Για ζωντανή οικονομία;  


Μπορεί το ενσαρκωμένο πνεύμα της Ιστορίας, όπως υπερφίαλα πιστεύουν ότι είναι οι κυβερνητικοί, να ασχολείται με τα πεζά και τα τετριμμένα;

Κάθε ακτιβιστής αναγνωρίζει μόνο τον μικρόκοσμό του. Μπορεί ένα συλλογικό όργανο που έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στη θέση του ακτιβιστή να ασκήσει διακυβέρνηση;

Για την ομάδα των σημερινών κυβερνητικών η διακυβέρνηση μοιάζει ανυπόφορη. Φορτική και ανυπόφορη. Μας το έχουν με πολλούς τρόπους πει. Τους ενδιαφέρει, λέει, μόνο η εξουσία.

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ διακυβέρνησης και εξουσίας. Το σημειώνω συχνά εδώ. 


Η διακυβέρνηση είναι πεζή και τρέχουσα έννοια. Εχει περιορισμούς. Εχει κανόνες. Εχει συγκεκριμένη διάρκεια. Υπόκειται σε έλεγχο. Σε έλεγχο και δημόσια κριτική. Υπάγεται αναπόδραστα στη φθορά. Συνοδεύεται από την απαίτηση ενός κάποιου αποτελέσματος. Εργάζεται για την ανταπόκριση στις ανάγκες των ανθρώπων.

Η εξουσία είναι κάτι ευρύτερο. Ευρύτερο, υπέρτερο και καθολικό. Αν η διακυβέρνηση είναι μέρος, η εξουσία διεκδικεί το όλον. Δεν υπόκειται στους συμβατικούς περιορισμούς της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της. Είναι μια απόπειρα σύνδεσης με τον μακρύ χρόνο, ένα κομμάτι της Ιστορίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να αποδεχθεί κάθε κριτήριο διακυβέρνησης. 


Ο λόγος της, η πράξη της, οι αποφάσεις της, οι πρωτοβουλίες της αναπτύσσονται και κατανοούνται ως αντι-διακυβέρνηση. 


Μέσα στην αντι-διακυβέρνηση υπάρχει...


 η κυνική αδιαφορία για την πορεία του λαού και της χώρας, σε μια εποχή ιδιαίτερων απαιτήσεων και αυξημένων κοινωνικών αναγκών.

Ετσι, φρονώ, με οδηγό τον ακτιβισμό και την αντι-διακυβέρνηση θα πορευθεί η κυβέρνηση προς τις εκλογές. 


Ετσι μπορούν να κατανοηθούν οι επιλογές της σε εξέλιξη.