ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Για Καρανίκες να μιλούμε τώρα!

Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης

Είναι γεγονός πως στην Μεταπολίτευση ένα από τα αγαπημένα σπορ των Ελλήνων είναι ο βιασμός λέξεων και ορολογιών. Μία λέξη γίνεται της… μόδας και ξαφνικά όλο το έθνος την κάνει καραμέλα.


Κατά καιρούς πολλές λέξεις είχαν την τύχη να χαρούν αυτά τα «πέντε λεπτά δημοσιότητας», μία, όμως, είναι αυτή που διαχρονικά κατέχει τα πρωτεία, όποια χρονολογία και όποια ώρα της ημέρας κι αν έχουμε και, δεν είναι άλλη από τον «φασίστα».

 

Στην διατήρηση της δημοσιότητας συνέβαλλε τα μέγιστα η ελληνική Αριστερά η οποία χαρακτήριζε ως τέτοιον, οποιονδήποτε είχε διαφορετικές απόψεις ή οποιονδήποτε τολμούσε να δηλώνει συντηρητικός ή και δεξιός.  

Το πρόβλημα μετά από ένα σημείο λοιπόν που γεννήθηκε είναι πως από τόσους πολλούς φασίστες που είχαμε με ταμπέλες, δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τους πραγματικούς…  

Αφορμή για την κουβέντα αυτή μας δίνει ο στενός συνεργάτες του πρωθυπουργού, Νίκος Καρανίκας.
 

Ο διάσημος πλέον, δημοσιολόγος που απεχθάνεται την καριέρα αλλά αναρριχήθηκε στα σκαλιά του Μαξίμου με μεγάλη ευκολία, έπιασε το ζήτημα του Σκοπιανού χαρακτηρίζοντας «εθνίκια» και «φασίστες» τους συγχωριανούς του από την Ημαθία που αντιδρούν στην παραχώρηση του όρου «Μακεδονία».

 

Ο Νίκος Καρανίκας μιλά για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και για δήθεν διάθεση ορισμένων να κατακτήσουν τα Σκόπια. Όλα αυτά επειδή δεν θέλουν τον όρο «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Ο κ. Καρανίκας έχει εκτεθεί πολλές φορές ξεπερνώντας τα όρια ευπρέπειας στον δημόσιο λόγο.

 

Τα έχει υπερβεί γιατί δεν έχει ιδέα από την Ιστορία την οποία και επικαλείται, γιατί προσβάλλει συμπολίτες του που έχουν διαφορετικές απόψεις, δείχνοντας πως ο ίδιος μάλλον δεν πιστεύει και τόσο στην πολυφωνία της Δημοκρατίας και γιατί είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ενώ δεν έχει κανένα αντικείμενο μιλά για όλα…

 

Αλλά αυτός είναι στο Μαξίμου, την ώρα που δεκάδες χιλιάδες ελληνικοί νόες μετανάστευσαν για να βρουν δουλειά. 

Αρκετά, όμως με τύπους σαν και αυτόν. Η Ελλάδα -θέλουμε να πιστεύουμε- δεν είναι οι Καρανίκες.

 

Στην περίπτωσή του ταιριάζει γάντι ο μεγάλος Καβάφης:

«Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων—»

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ’ εσαρώθη.

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!