Αυτό το μάθημα μας το έχει δώσει πολλές φορές η Ιστορία.
Μία από τις σημαντικότερες «παραδόσεις» του κεφαλαίου «Ηγεσία» έγινε το 1940 στο αμφιθέατρο του πολέμου, στα βουνά της Πίνδου και τα άγια χώματα της Βορείου Ηπείρου. Εκεί ο Στρατός μας έδειξε τα δόντια του και απέδειξε πως μπορεί να ταπεινώσει και να κατατροπώσει υπερδυνάμεις όταν στο πηδάλιο της πατρίδας βρίσκεται ένας αξεπέραστος καπετάνιος όπως ο Ιωάννης Μεταξάς.
Ο Μεταξάς ήταν εχέφρων. Δεν είχε σκοπό να περάσει την Ελλάδα από τις συμπληγάδες πέτρες του πολέμου. Στην ειρήνη ήθελε να οδηγήσει τη χώρα και τους Ελληνες στην ευημερία. Το ΙΚΑ, η ασφάλιση των εργαζομένων, η Κυριακή αργία, η θέσπιση ωραρίου εργασίας και η απαγόρευση της παιδικής εργασίας καθώς και δεκάδες επιπλέον νομοθετικές πρόνοιες που αφορούσαν την εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους ήταν μέτρα που στόχευαν στην καταπολέμηση των προβλημάτων και των ανισοτήτων των ειρηνικών περιόδων, όχι του πολέμου.
Ομως, παράλληλα με τη βελτίωση του τρόπου ζωής των πολιτών, ο Μεταξάς θωράκιζε και εξόπλιζε την Ελλάδα για να είναι έτοιμη για πολεμική αναμέτρηση – άλλωστε, ως πεπειραμένος αξιωματικός, έβλεπε το κακό που πλησίαζε.
Εχοντας παραλάβει μια διαλυμένη κρατική μηχανή, μπόρεσε σε μια τετραετία να δημιουργήσει μια χώρα έτοιμη να διαπρέψει στην ειρήνη και να νικήσει στον πόλεμο!
Κατόρθωσε αυτό που σήμερα φαντάζει αδιανόητο επειδή συνέτρεχαν δύο απλοί λόγοι:
Ήθελε και μπορούσε.
Είχε το ηθικό ανάστημα, τις πνευματικές προδιαγραφές και τις ικανότητες να κάνει το θαύμα για το οποίο όλοι μιλούν σήμερα – οι περισσότεροι με θαυμασμό και μια οικτρή μειονότητα συμπλεγματικών και ιδεοληπτικών με χολή και περιφρόνηση.
Αυτά μπορούν να κάνουν οι ηγέτες...
Editorial της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου