O Ερντογάν έχει μεταλλαχθεί και δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό που
κυβέρνησε την Τουρκία έως το 2012.
Ο νέος Ερντογάν έχει απομακρυνθεί
από τους παλιούς πολιτικούς φίλους του, από τους βουλευτές, τους
υπουργούς, ακόμα και από τον πρωθυπουργό Μπιναλί Γιλντιρίμ, εκφράζοντας
μάλιστα την απογοήτευσή του γιατί επέλεξε αυτόν και όχι τον γαμπρό του
Μπεράτ Αλμπαϊράκ για τη θέση αυτή, όταν αποφάσισε να «αποκεφαλίσει» τον
Νταβούτογλου, επειδή είχε έλθει επικίνδυνα «κοντά» με τις ΗΠΑ και με τον
Γκιουλέν.
Δημοσιεύματα στην Τουρκία φέρουν τον Ερντογάν να έχει
γίνει απόμακρος και εξαιρετικά καχύποπτος με όλους, ενώ δεν ξεπερνά τα
δάχτυλα του ενός χεριού ο αριθμός των ατόμων που τον επισκέπτονται στο
προεδρικό μέγαρο. Ο δε γαμπρός του, παρότι κατέχει τη θέση του υπουργού
Ενέργειας, είναι στην ουσία άτυπος πρωθυπουργός και είναι και ο μόνος
που κρατά τα «κλειδιά» της πόρτας που οδηγεί στον Ερντογάν.
Σε
αυτό το καθεστώς καχυποψίας έναντι πάντων, με τις ήττες να έρχονται η
μία μετά την άλλη, την πολιτική του να οδηγείται σε αδιέξοδο στα μέτωπα
της Συρίας και του Ιράκ και την τουρκική λίρα να δέχεται ισχυρές πιέσεις
από τις διεθνείς αγορές, ο Ερντογάν κάνει εξαιρετικά παράτολμες
κινήσεις, που επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τη διεθνή θέση της χώρας
του.
Η ευθεία απειλή προς την Ε.Ε. ότι θα ανοίξει τις πόρτες και
θα γεμίσει η Ευρώπη πρόσφυγες -τώρα φαίνεται πόσο άκομψες (sic) ήταν
ανάλογου ύφους απειλές δύο Ελλήνων υπουργών-, λίγες μέρες μετά το
ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων
με την Τουρκία, αποτελεί άλλη μία κίνηση που την απομακρύνει από τη
Δύση.
Ομως, η κορυφαία κίνηση, που, αν γίνει πράξη, θα οδηγήσει
στην αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, αποτελεί το φλερτ της Αγκυρας με
τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σανγκάης, που είναι πιο πολύ ένας
οργανισμός συνεργασίας στους τομείς της Αμυνας και της Ασφάλειας και
λιγότερο σε αυτόν της οικονομίας.
Ο γεωπολιτικός
αναπροσανατολισμός μιας χώρας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά αν αυτή η
χώρα έχει στρατηγική σημασία για τον διεθνή παράγοντα. Οποτε
αποπειράθηκε να τον κάνει η Ελλάδα, υπέστη εθνικές καταστροφές, με
τελευταία την εμφύλια σφαγή, τα πικρά αποτελέσματα της οποίας πληρώνουμε
μέχρι σήμερα. Η Τουρκία λοιπόν έχει μπει σε αυτήν τη διαδικασία για
έναν και μοναδικό λόγο. Με τις κινήσεις αυτές προσπαθεί να δημιουργήσει
ένα νέο, ειδικό «γεωπολιτικό κεφάλαιο», για να προκαλέσει την ανησυχία
στους κύκλους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με στόχο να καθίσει στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων με την αμερικανική κυβέρνηση και να ανταλλάξει το
κεφάλαιο αυτό με απόσυρση της στήριξης που παρέχουν οι ΗΠΑ στους
Κούρδους.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία με τις κινήσεις προς Μόσχα και
Σανγκάη, και τις εντάσεις που προκαλεί με την Ελλάδα, που μπορεί να
προκαλέσουν σοβαρότατη κρίση στην Ανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ, προσπαθεί...
να δημιουργήσει μια τεράστιας έντασης ανησυχία στη Δύση, σε βαθμό που θα
οδηγήσει την Ουάσινγκτον να αναθεωρήσει τη στρατηγική της για το
Κουρδικό, που άρχισε να υλοποιείται από το 1991, όταν με την επιχείρηση
«Καταιγίδα της Ερήμου» μπήκε ο θεμέλιος λίθος της ίδρυσης του αυτόνομου
κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ.
Εδώ ακριβώς είναι που απαιτείται η μέγιστη προσοχή από πλευράς της Κύπρου και της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου