Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, η Ελλάδα ζούσε στους ρυθμούς της σοσιαλιστικής αναγέννησης:
Οι επιχειρήσεις διαγωνίζονταν ποια θα πρωτοβγεί προβληματική, οι αγρότες επιδοτούνταν για τριώροφα οικόπεδα, ο ηγέτης μοίραζε ραπίσματα ανεξαρτησίας στη διεθνή σκηνή, ο Καντάφι και το Μπάαθ αντιμετωπίζονταν ως πρότυπα δημοκρατίας και η αστική Ελλάδα μορφωνόταν κοινωνικά με τη «Δυναστεία».
Θυμάμαι κάποιον καλλιεργημένο κατά τα άλλα επιχειρηματία, ο οποίος με ρώτησε στα σοβαρά πώς μου είχε φανεί ο λόγος που έβγαλε ο Κάρινγκτον στην οικογένειά του την παραμονή. Τον ρόλο της συζύγου του πατριάρχη είχε αναλάβει η Λίντα Εβανς, την οποία ο Ταχτσής αποκαλούσε «εξημερωμένο Βίκινγκ». Στη σειρά, αν δεν κάνω λάθος, χρωστούμε και το όνομα του ξενοδοχείου La Mirage στην πλατεία Ομονοίας.
Ο αείμνηστος Δημήτρης Μαρούδας, από τα πρωτοπαλίκαρα του Αειμνήστου –με το άλφα κεφαλαίο αυτός– ως γραμματέας Τύπου τότε, είχε καταφέρει καίριο πλήγμα στα όνειρα του ελληνικού αστισμού. Είχε αποφασίσει τη διακοπή των επεισοδίων της «Δυναστείας» και είχε απειλήσει πως θα καταρρίψει τον δορυφόρο για να εμποδίσει τη μετάδοση. Θεωρούσε πως πρόβαλλε τον αμερικανικό τρόπο ζωής και διέφθειρε την αγνότητα των ηθών και των εθίμων της νοτίου Βαλκανικής. Προφανώς υπήρχε κάποια διαφωνία ως προς την τιμή ενοικίασης, ενδεχομένως και κάποια αστοχία παράπλευρης πληρωμής. Τότε όμως όλα είχαν πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο, ακόμη και οι παράπλευρες πληρωμές.
Το επεισόδιο της ενδόξου εκείνης εποχής το θυμήθηκα προχθές, όταν πρωτοείδα τη φωτογραφία της οικογενείας Πατούλη με την οποία διασκεδάζει το βαθύ Διαδίκτυο. Δεν είναι πρώτη φορά που σκέφτομαι πως ο αείμνηστος Μαρούδας ενδεχομένως να είχε και κάποιο δίκιο. Η επιρροή της «Δυναστείας» σε μια τάξη συμπατριωτών μας είναι προφανές ότι υπήρξε καταλυτική για το γούστο, το ντύσιμο, τη διακόσμηση, ακόμη και το ύφος του προσώπου, για όλα αυτά τα στοιχεία της ανθρώπινης κατάστασης που καμία μόρφωση και κανένα πανεπιστήμιο δεν μπορούν να επεξεργαστούν, αφού είναι ως επί το πλείστον καταχωρισμένα στη γεωγραφία του ασυνείδητου.
Δυσκολεύομαι να περιγράψω τη φωτογραφία. Πώς να περιγράψεις το απερίγραπτο;
Θα της έδινα τον τίτλο «Ο κανόνας του χρυσού», αφού...
όλα σ’ εκείνο το υπέροχο σαλόνι λάμπουν όχι σαν τον χρυσό, λάμπουν από χρυσό.
Ξεχωρίζει η σύζυγος, Αμαρυσία Αρτεμις, ή Αφροδίτη εν Κήποις, που θύμωσε όταν κάποιος της είπε ότι ο ωραιότερος άνδρας είναι ο Βαρουφάκης επειδή αγνόησε τον Πατούλη, τον Αμαρύσιο Κλούνεϊ. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια από τις δύο αυταρέσκειες είναι πιο αυτάρεσκη από την άλλη;
Αυτή της βαλκάνιας Δυναστείας με τον κανόνα του χρυσού ή η άλλη με τον Παρθενώνα στο φόντο και το ψάρι στο πιάτο, αναμνηστική φωτογραφία από τον μεταμοντέρνο κανόνα του χρυσού.
De gustibus et de coloribus non disputandum est. Ο πλούτος της ελληνικής ψυχής είναι ανεξάντλητος. Μην το ξεχνάμε αυτό σήμερα που η χώρα πενθεί για την απώλεια του Υψηλοτάτου του υποκόσμου. Και αυτός την αυταρέσκειά του με το πούρο περιέφερε στον κόσμο τούτο. Και επηρέασε τόσο τον ελληνικό πολιτισμό, που νομίζω πως του χρωστάμε μια κηδεία δημοσία δαπάνη.
Αλήθεια, πότε γιορτάζουν οι Γιάνηδες με το ένα νι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου