Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Οταν μιλάμε για την πολιτική έχουμε μάθει να
θεωρούμε ως αρετές τη συνέπεια, την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και
βέβαια την πίστη σε ιδέες και ιδανικά.
Μέρες που είναι ίσως θα ήταν
καλύτερο να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας. Αλλωστε το 2015 απαλλαγήκαμε
από πολλές ιδεοληψίες. Καλύτερα να πούμε λοιπόν ότι στους πολιτικούς το
πρώτο που εκτιμούμε είναι η ικανότητα επιβίωσης. Αν χρειαστεί να πουν
ψέματα ή να φανούν ασυνεπείς χαλάλι τους. Μακάριοι οι κατέχοντες.
Το πιο τρανό παράδειγμα
είναι φυσικά ο πρωθυπουργός. Τον Φεβρουάριο δάκρυζε διακηρύσσοντας ότι
«είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος» και επτά μήνες μετά, έχοντας φέρει
Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ων ουκ έστι αριθμός και έχοντας
υπογράψει άλλο ένα Μνημόνιο, επανεκλέγεται θριαμβευτικά.
Συνέπεια;
Ειλικρίνεια; Πίστη σε ιδέες;
Σίγουρα δεν επανεκλέχτηκε γι' αυτά.
Μαζί του και όλη η στρατιά
των πρώην του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι κοσμούν την κυβέρνηση και την
Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αυτοί κυρίως, όχι οι Συριζαίοι, οι οποίοι θα
μπορούσαν να επικαλεστούν ακραία έστω άγνοια. Οι Πασόκοι όμως; Πώς τη
μια φορά η συνείδησή τους δεν σηκώνει Μνημόνιο και την επομένη το (ξανά)
υπογράφουν φαρδιά - πλατιά;
Αμοραλισμός ή μήπως καλύτερα πολιτικός
ρεαλισμός;
Σίγουρα αισθάνονται δικαιωμένοι για την επιλογή τους να
εγκαταλείψουν το καράβι στα δύσκολα.
Στον αστερισμό της ασυνέπειας
βέβαια και η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Η οποία τον Ιανουάριο
οικοδομήθηκε στην προσχηματική λογική του αντιμνημονίου, σήμερα όμως
έχει ως μοναδική δικαιολογία τη διανομή της εξουσίας. Ο κ. Καμμένος
κάνει πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα και ο τελευταίος ευχαριστεί και
ανταποδίδει κάνοντας τον κ. Καμμένο υπουργό. Στα υπόλοιπα μακριά κι
αγαπημένοι.
Για να μην πούμε για το τελευταίο
φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ, τον αρχηγό των κεντρώων, που πρόσφατα μάθαμε από τον
κ. Φλαμπουράρη ότι για 35 χρόνια αγωνιζόταν για τις ιδέες του! Από
τηλεοράσεως βεβαίως βεβαίως, σε δημόσια συχνότητα που κατέλαβε
αυθαιρέτως και μεταπώλησε με το αζημίωτο ώστε να μπορεί πιο
αποτελεσματικά να αγωνίζεται - πάντα φυσικά για τις ιδέες του. Κατά τα
άλλα διακηρύττει και αυτός ότι θα πρέπει να αποκλειστούν από την
κυβέρνηση της αρεσκείας του όσοι έχουν σχέση με το αμαρτωλό παρελθόν.
Ποιες αμαρτίες κουβαλάμε οι άμοιροι;
Και να μην ξεχάσουμε φυσικά
τη ΔΗΜΑΡ, η οποία αφού αποχώρησε από τους μνημονιακούς σαμαροβενιζέλους
επέστρεψε μνημονιακά και επιβιώνει σε τρία κόμματα εκλέγοντας πεντέμισι
τουλάχιστον βουλευτές. Ο μισός είναι ο κ. Οικονόμου που κατάφερε από το
ΠΑΣΟΚ να πάει στη ΔΗΜΑΡ για να καταλήξει στη ΝΔ. Οχι κι άσχημα για ένα
κόμμα του 0,5%. Τον κ. Πανούση που επέλεξε τη συνεργασία με την
«Αριστερά του τίποτα», όπως τη χαρακτήριζε, δεν τον υπολογίζουμε.
Μπροστά σε αυτά βέβαια
οι περιπτώσεις των βουλευτών που αποχώρησαν, έκαναν δικά τους κόμματα,
για να επιστρέψουν όταν απέτυχαν εκλογικά, είναι πταίσματα. Σαμαράς,
Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Λοβέρδος επέστρεψαν εγκαίρως. Και
δικαιώθηκαν. Αλλωστε στις πιο πολλές περιπτώσεις η διαφοροποίηση έχει
προσωπικά κίνητρα. Η πολιτική είναι συνήθως πρόσχημα.
Είναι φανερό ότι
στην πολιτική ισχύουν διαφορετικοί κανόνες. Και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Οι «New York Times» έκαναν πρόσφατα μια έρευνα για τις θέσεις των
υποψηφίων στις προεδρικές εκλογές. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά:
Ο
Ντόναλντ Τραμπ για παράδειγμα τρεις στις τέσσερις φορές χρησιμοποιεί
φουσκωμένα, παραπλανητικά ή τελείως ψεύτικα στοιχεία. Ανάλογη εικόνα, αν
και με μικρότερα ποσοστά ψεύδους, παρουσιάζουν και οι υπόλοιποι
υποψήφιοι των Ρεπουμπλικάνων. Ακόμα και οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι που
έχουν έναν απείρως σοβαρότερο προεκλογικό διάλογο έχουν ποσοστά
παραπλάνησης λίγο κάτω από το 30%. Μου θύμισε μια συζήτηση που είχα με
στέλεχος ενός από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα που μετείχε στην
επεξεργασία προεκλογικού προγράμματος προ κρίσης. Οταν κάποια στιγμή
παρατήρησε ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να σταματήσουν τις υποσχέσεις που
γνώριζαν ότι δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν, οι υπόλοιποι τον
έβαλαν στη θέση του. Το επιχείρημα αφοπλιστικό. Οσα περισσότερα
υποσχεθούμε τόσες περισσότερες έδρες θα έχουμε και θα μπορούμε να
κυβερνήσουμε πιο εύκολα. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη όπως είναι
γνωστό...
Η πραγματικότητα τους διέψευσε βέβαια.
Αυτό ωστόσο δεν άλλαξε καθόλου τη νοοτροπία μας. Αντίθετα σαν πολίτες -
ψηφοφόροι εξακολουθούμε να επιβραβεύουμε ακριβώς εκείνους τους
πολιτικούς που θεωρητικά λέμε ότι περισσότερο αντιπαθούμε. Κρυβόμαστε
βέβαια μέσα στην ανωνυμία του πλήθους - πάντοτε φταίνε οι άλλοι για τις
λάθος επιλογές. Ισως όμως είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την
πραγματικότητα.
Αυτοί ειναι οι κανόνες της πολιτικής και τους έχουμε
επιβάλει εμείς οι ίδιοι:
Μια κατακερματισμένη κοινωνία ανίκανη να
πορευτεί με όρους δημοσίου συμφέροντος.
Μια κοινωνία που γοητεύεται από
τα μεγάλα λόγια και επιμένει να αναζητεί τον χαρισματικό ηγέτη που θα τη
συνεπάρει.
Εξι χρόνια μετά η δημοκρατική ορθολογική ηγεσία που θα
εργαστεί με συνέπεια για να βγάλει τη χώρα από την κρίση παραμένει το
ζητούμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου