Του Γιάννη Παντελάκη
Κι όμως, ο διορισμός του συζύγου της κ.
Καφαντάρη, είναι διδακτικός, έχει και την καλή του πλευρά δηλαδή.
Βοηθάει στην ανάδειξη του πολιτικού αδιέξοδου στο οποίο βρίσκεται η
χώρα, το φέρνει στην επιφάνεια με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο. Ο
τρόπος που αυτός έγινε (έκρυβαν από την επιτροπή της Βουλής ότι ήταν
σύζυγος βουλευτή), η τοποθέτησή του σε μια δημόσια ΔΕΚΟ που προς το
παρόν δεν έχει αντικείμενο και βέβαια ο διορισμός με τα συγκεκριμένα
χαρακτηριστικά, απεικονίζει μια βασική παθογένεια του πολιτικού μας
συστήματος.
1. Όταν αποκαλύφθηκε ότι διορίστηκε
ο σύζυγος, ξεσηκώθηκε ένας μικρός σάλος. Κυρίως, από την αντιπολίτευση,
η οποία όμως στο μεγάλο μέρος της έχει ένα κυβερνητικό παρελθόν με
ανάλογες τακτικές νεποτισμού. Οι κριτικές από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, μπορεί
αντικειμενικά να είναι σωστές, αλλά έχει πάντα σημασία ποιός λέει κάτι
και όχι τί λέει. Όταν διαμαρτύρονται αυτά τα δυο κόμματα για τέτοιες
άθλιες τακτικές, ο λόγος τους δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι
ενδεικτικό, πως μόλις αρχίσαν οι εκπρόσωποί τους να κάνουν κριτική, οι
«απέναντι» (ΣΥΡΙΖΑιοι), απάντησαν με σχόλια για τους δικούς τους
διορισμούς στο παρελθόν.
2. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ με βάσει
το παρελθόν του, θα έπρεπε να έχει ισχυρά αντανακλαστικά για κάτι
τέτοιες περιπτώσεις, τώρα σφυρίζει αδιάφορα και δέχεται αδιαμαρτύρητα
τέτοιες τακτικές. Η κριτική Παπαδημούλη (για τον συγκεκριμένο διορισμό)
με ένα tweet, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αν συγκριθούν τα tweets του
Παπαδημούλη πριν τον Ιανουάριο του 2015 με αυτά που ακολούθησαν μετά, θα
καταλάβει πως δεν πρέπει να δίνουμε σημασία. Λογικά, τα στελέχη του
ΣΥΡΙΖΑ που θα ήθελαν να είναι συνεπή με τον παλαιότερο εαυτό τους, θα
έπρεπε να αντιδράσουν έντονα σε μια τόσο προκλητική περίπτωση. Ωστόσο
σιώπησαν ηχηρά. Έχουν αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα, έχουν ενσωματώσει
τις άρρωστες λογικές του παρελθόντος, αποτελούν ένα μέρος της
παθογένειας την οποία έχουν καταγγείλει άπειρες φορές.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αυτοευνουχιστεί
και στο συγκεκριμένο θέμα (που περιλαμβάνεται στην θεωρία περί «ηθικού
πλεονεκτήματος») από την αρχή κατάληψης της εξουσίας. Όταν λίγο μετά τις
εκλογές του Ιανουαρίου, ο Τσίπρας διόρισε τον ξάδελφό του, στελέχη και
φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ σιώπησαν. Μπορεί ο εξάδελφος να ήταν ένας ικανός
άνθρωπος για την συγκεκριμένη θέση, αλλά δεν έπαυε να είναι
πρωθυπουργικός ξάδελφος. Και μόνο γι’ αυτό, δεν έπρεπε να διοριστεί,
υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με ανάλογες ικανότητες. Προφανώς και ανάμεσα
στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Προτιμήθηκε όμως ο ξάδελφος. Με την κίνηση αυτή,
ένα χρόνο πριν, ο Τσίπρας έστειλε ένα μήνυμα σε υπουργούς, βουλευτές
και κομματικά στελέχη. Έμοιαζε να τους λέει πως «μπορούν να κάνουν το
ίδιο». Όπως και το έκαναν. Διόριζαν παιδιά, συζύγους, συντρόφους όπου
και όπως μπορούσαν. Και συνεχίζουν.
4. Οι πολιτικοί, πολλοί πολιτικοί,
εξακολουθούν να θεωρούν πως η κοινωνία κινείται σε ιδιαίτερα χαμηλά όρια
νοημοσύνης. Όταν το θέμα διορισμού του συζύγου Καφαντάρη προκάλεσε
τόσες αντιδράσεις, η δική της ήταν αποκαλυπτική «Ο σύζυγός μου, είναι
άνθρωπος της επιστήμης και της κοινωνίας. Έχει μια συγκεκριμένη
επαγγελματική πορεία και αναγνωρίστηκε από τον υπουργό» (Σκουρλέτη). Και
η κ. Καφαντάρη και ο κ. Σκουρλέτης, θεωρούν προφανώς ότι απευθύνονται
σε ανθρώπους που έχουν αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας.
Για όλους αυτούς τους λόγους - και όχι
μόνο - ο διορισμός του συζύγου, αποδεικνύεται χρήσιμος, μας υπενθυμίζει
πως εξακολουθεί να λειτουργεί το πολιτικό σύστημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου