ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Τα παιδιά κλείδωσαν το μαγαζί κι έφυγαν»

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Οπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, σε μία συζήτηση μεταξύ δύο ανθρώπων που γνωρίζουν εκ των έσω την κατάσταση για την οποία μιλούν, πολλά παραλείπονται διότι είναι γνωστά ή υπονοούνται. Για παράδειγμα, άκουσα πρόσφατα δύο πανεπιστημιακούς να λένε ότι «τα παιδιά κλείδωσαν το μαγαζί και έφυγαν». Φυσικά, δεν πρόκειται για το κατάστημα δύο νέων ανθρώπων. Το «μαγαζί» είναι η σχολή και τα «παιδιά» είναι οι φοιτητές, οι οποίοι έχουν για ψωμοτύρι την κατάληψη της σχολής κάθε φορά που θέλουν να διαμαρτυρηθούν για κάτι.
Η χρήση της συνωμοτικής διαλέκτου από τους δύο πανεπιστημιακούς σαφώς υπονοεί το σκωπτικό σχόλιό τους για την κατάντια των ελληνικών ΑΕΙ. Κατάντια, τις διαστάσεις της οποίας μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης -και, εύλογα, πολλοί γονείς- δεν κατανοεί, και, επειδή δεν γνωρίζει την πρακτική των καταλήψεων, εκπλήσσεται. Και όμως πολλοί θα μπορούσαν να αστειευθούν με τις πρακτικές επιβίωσης σε μία γενική συνέλευση φοιτητών κατά την οποία συζητείται η πρόταση για κατάληψη της σχολής. Χαρακτηριστικά, οι «παλιοί» φοιτητές ξέρουν ότι η απόφαση θα ληφθεί μετά τουλάχιστον έξι ώρες διαβούλευσης, κατά τη διάρκεια της οποίας κάθε φοιτητοπαράγοντας θέλει να μιλήσει, δηλαδή να κάνει το κομμάτι του προς το περιορισμένο ακροατήριό του. Η καθυστερημένη προσέλευση σε αυτήν την περίπτωση ενδείκνυται, αλλιώς όποιος πάει στην ώρα του και λακίζει γρήγορα, ευνοεί τους φοιτητοπατέρες αφού τους εξασφαλίζει την απαρτία.
Από την άλλη, βέβαια, στις γενικές συνελεύσεις των σχολών κατά καιρούς διαμορφώνονται ανεξάρτητες φοιτητικές ομάδες που, όπως δηλώνουν οι ίδιοι οι φοιτητές, δεν επιθυμούν να κινούνται κάτω από την ομπρέλα φοιτητικών παρατάξεων. Ετσι, εάν κάποια ανεξάρτητη ομάδα θέλει να υποστηρίξει τις θέσεις της μέχρι το τέλος της συνέλευσης, κάποια άτυχα μέλη της θα πρέπει να είναι παρόντα καθόλη τη διάρκειά της. Εκτός και εάν οι συγκεκριμένοι φοιτητές μετέχουν στη συνέλευση με βάρδιες...
Το φοιτητικό κίνημα έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, και στη θέση του έχει μείνει μόνο ένα σύστημα μηχανισμών. Και αυτό φαίνεται από τα ετήσια αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, όπου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εντυπωσιάζει με την εκλογική της σταθερότητα κοντά στο 40%. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός, μάλιστα, παρουσιάζεται σε μεγάλη απόσταση από τις ζυμώσεις και τις εξελίξεις που συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας με τον κατακερματισμό των κομμάτων.

Ετσι, δεν είναι να απορεί κάποιος όταν μεμονωμένες ανεξάρτητες ομάδες φοιτητών καταφέρνουν να κερδίζουν τις γενικές συνελεύσεις αποτρέποντας καταλήψεις. Αυτό συνέβη προχθές στη Νομική Σχολή Αθηνών και τον Ιούνιο στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ. Παρόλο που οι φοιτητοπατέρες επιχειρούν να τους βάλουν κομματικές ετικέτες κατατάσσοντάς τους σε «εχθρούς» και «φίλους» ανάλογα τι βολεύει κάθε φορά, η στάση των ανεξάρτητων είναι απολύτως σταθερή. Εκφράζουν την αντιπάθειά τους στις παρατάξεις και τις πρακτικές τους.