«Ζήτω η Αναρχία» φωνάζει ο Νίκος Ρωμανός με κάθε ευκαιρία.
Δε μου μοιάζει για δήλωση μεταμέλειας, ούτε καν για μια
προσωπική δέσμευση ότι πραγματικά θα ασκήσει το δικαίωμά του στη μόρφωση
για τις σπουδές του αυτές καθεαυτές. Απεναντίας, ο Ρωμανός μοιάζει να
είναι ανένδοτος στις ιδεολογικοπολιτικές του θέσεις.
Διαρρηγνύει τα ιματιά του, καθιστώντας σαφές ότι θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις το αστικό κράτος.
Απορρίπτει τον αστικό τρόπο οργάνωσης, το δυτικό νομικό πολιτισμό, τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Αποδέχεται, όμως, τη νομική διέξοδο που του παρέχει το σύστημα που αντιμάχεται.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αποδεχόμενος αυτήν την ελευθερία που του παραχωρείται, δεν θα προβεί σε καμία έκνομη πράξη, προσκρούουμε σε κάποιες αντιφάσεις που μας δημιουργούν εύλογες απορίες.
Πώς είναι δυνατόν να ακούγονται πομπώδεις οιμωγές από το Ρωμανό, τον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και από παράγοντες της δημόσιας ζωής της χώρας, για το δικαίωμα στη μόρφωση των κρατούμενων που έχουν αποκτήσει την φοιτητική ιδιότητα, ενώ ταυτόχρονα στερείται η πρόσβαση στη μόρφωση σε χιλιάδες φοιτητές, θύματα της φασιστικής επιβολής μειοψηφιών, οι οποίες προχωρούν σε καταλήψεις ως ένδειξη συμπαράστασης στο Ρωμανό που επιθυμεί να σπουδάσει;
Πώς μπορεί να παραχθεί γνώση και μόρφωση με βίαιη παρεμπόδιση της διδασκαλίας και με κλειστές αίθουσες;
Τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν αποτελούν δείγματα απροκάλυπτης υποκρισίας και ανηθικότητας;
Δε βάζουν οριστικά ταφόπλακα στο μέλλον των νέων ανθρώπων και της Παιδείας;
Δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά το ζήτημα έχει πάρει
τέτοιες διαστάσεις που έχει αναχθεί σε κορυφαίο θέμα της πολιτικής
ατζέντας, αφήνοντας καλά πίσω κρυμμένο το θέμα της οικονομίας:
Μια οικονομία με χρέος πάνω από το 170% του ΑΕΠ και με τις αγορές να βρυχώνται μόνο με την υποψία πρόωρων εκλογών.
Με έναν πρωθυπουργό ουσιαστικά να δηλώνει
«παραίτηση», πετώντας το μπαλάκι της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές
στον Τσίπρα. Ίσως, όμως, να μην είχε άλλη επιλογή. Πέτυχε το στόχο του
πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά συμφωνία για το δημόσιο χρέος δεν
επετεύχθει.
Από το να πάρει, λοιπόν, κι άλλα επώδυνα μέτρα χωρίς κανένα όφελος προτίμησε να κατεβεί από το τρένο.
Από την άλλη, με τον Τσίπρα δεν έχει γίνει αντιληπτό πώς θα δημιουργηθεί ανάπτυξη. Μέσα από δημόσιες επενδύσεις; Έχει κάπου κρυμμένα κεφάλαια για να τις χρηματοδοτήσει και δεν το ξέρουμε; Μέσα από κρατικές επιχειρήσεις; Δηλαδή με διορισμούς στο δημόσιο;
Ποιος νοιάζεται;
Ας ρωτήσουμε το Νίκο Ρωμανό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου