Καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (στο εξής ΠΕΔ) εκλέγεται κάθε
πέντε χρόνια. Προέρχεται συνήθως από την τάξη εκείνων των πολιτικών που,
αν εξαιρέσουμε τον Καραμανλή, δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα στην
πολιτική διαδρομή τους. Δεν πειράζει. Σημασία έχει που είναι καλοί
άνθρωποι και μετά την εκλογή τους γίνονται ακόμη καλύτεροι.
Τι κάνει ο ΠΕΔ;
Με διατάγματα (που γράφουν άλλοι) ανοίγει και κλείνει τη Βουλή.
Επικυρώνει νόμους που άλλοι προηγουμένως έχουν ψηφίσει.
Εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς, κάνει ταξίδια εδώ και εκεί και παντού τον υποδέχονται με τιμές και λοιπά.
Βγάζει διαγγέλματα στις εθνικές και θρησκευτικές εορτές.
Καμιά φορά λέει και κάτι παραπάνω, αλλά κανείς δεν δίδει σημασία.
Καρφιτσώνει παράσημα στο στήθος διακεκριμένων Ελλήνων και ξένων.
Στέκεται (ή κάθεται) στις παρελάσεις.
Μια-δυο φορές τον χρόνο ανοίγει το Μέγαρο και καλεί τους πολιτικούς με τις γυναίκες τους για τη λεγόμενη γιορτή της Δημοκρατίας.
Κάθε λίγο και λιγάκι τον επισκέπτεται ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός, λένε δυο κουβέντες οn camera και μετά μένουν μόνοι.
Σε σπάνιες περιπτώσεις ο ΠΕΔ αναφέρεται στα δίκαια του ελληνικού λαού, στις θυσίες του και λοιπά.
Είναι, επίσης, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να κηρύξει ακόμη επιστράτευση.
Με δυο λόγια, ο ΠΕΔ είναι το ανώτερο πολιτικό πρόσωπο της χώρας, αλλά δεν έχει καμία πολιτική δύναμη. Είναι σκέτο σύμβολο.
Τι κάνει ο ΠΕΔ;
Με διατάγματα (που γράφουν άλλοι) ανοίγει και κλείνει τη Βουλή.
Επικυρώνει νόμους που άλλοι προηγουμένως έχουν ψηφίσει.
Εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς, κάνει ταξίδια εδώ και εκεί και παντού τον υποδέχονται με τιμές και λοιπά.
Βγάζει διαγγέλματα στις εθνικές και θρησκευτικές εορτές.
Καμιά φορά λέει και κάτι παραπάνω, αλλά κανείς δεν δίδει σημασία.
Καρφιτσώνει παράσημα στο στήθος διακεκριμένων Ελλήνων και ξένων.
Στέκεται (ή κάθεται) στις παρελάσεις.
Μια-δυο φορές τον χρόνο ανοίγει το Μέγαρο και καλεί τους πολιτικούς με τις γυναίκες τους για τη λεγόμενη γιορτή της Δημοκρατίας.
Κάθε λίγο και λιγάκι τον επισκέπτεται ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός, λένε δυο κουβέντες οn camera και μετά μένουν μόνοι.
Σε σπάνιες περιπτώσεις ο ΠΕΔ αναφέρεται στα δίκαια του ελληνικού λαού, στις θυσίες του και λοιπά.
Είναι, επίσης, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να κηρύξει ακόμη επιστράτευση.
Με δυο λόγια, ο ΠΕΔ είναι το ανώτερο πολιτικό πρόσωπο της χώρας, αλλά δεν έχει καμία πολιτική δύναμη. Είναι σκέτο σύμβολο.
Να όμως που καμιά φορά, όπως τώρα, τα πράγματα αντιστρέφονται και ο ΠΕΔ, που δεν έχει καμία σχέση με τα πολιτικά, γίνεται πρωταγωνιστής στη λεγόμενη πολιτική σκηνή. Οπως λ.χ. τώρα που ήρθε η ώρα να εκλεγεί καινούργιος ΠΕΔ. Αυτή την ανατροπή του σκηνικού οι πολιτικοί αναλυτές τη λένε «Η εκδίκηση του Προέδρου» και παρομοιάζουν την όλη διαδικασία με θεατρικά δρώμενα. Στο κέντρο της σκηνής βρίσκεται ένα ομοίωμα Προέδρου. Δεξιά του στέκει ένας Χορός. Αριστερά του άλλος Χορός.
Εδώ κι εκεί τριγυροφέρνουν κάποιοι που άλλοτε πάνε δεξιά, άλλοτε αριστερά. Τα διαζώματα γεμάτα λαό.
Ο δεξιός Χορός άδει: «Πρώτα Πρόεδρος, μετά εκλογές».
Ο αριστερός αντιφωνεί: «Πρώτα εκλογές, μετά Πρόεδρος».
Αυτό γίνεται ώρες. Μετά έρχεται στη σκηνή ένας που φορεί στολή διαιτητή. Κρατά ένα κέρμα και λέει: «Αν βγει κορόνα, πρώτα Πρόεδρος και μετά εκλογές. Αν βγει γράμματα, πρώτα εκλογές, μετά Πρόεδρος, εντάξει;».
«Οχι!» λέει ο αριστερός Χορός, «Αν βγει γράμματα, πρώτα Πρόεδρος, μετά εκλογές, αν βγει κορόνα, εκλογές και μετά Πρόεδρος!».
Ο δεξιός Χορός δεν συμφωνεί. Μάλιστα κάνει ένσταση. «Γιατί ο διαιτητής κρατά το κέρμα στο αριστερό χέρι; Να το κρατήσει με το δεξί, που είναι το χέρι του θεού».
Ο αριστερός Χορός ωρύεται. «Οχι! Οχι! Με το αριστερό, με το χέρι της καρδιάς!». Γίνεται μεγάλη φασαρία.
Ο κόσμος παρακολουθεί με αγωνία.
Κάποια στιγμή ένας νεαρός από τον αριστερό Χορό βγαίνει μπροστά και φωνάζει «Le président est moi!».
Αμέσως ένας μεσόκοπος από τα δεξιά απαντά: «Νο! Le président est moi!».
Γίνεται χαμός. Ενας από το πλήθος ερωτά τον παρακαθήμενο:
«Σε ποια γλώσσα μιλούν αυτοί;».
Ο άλλος απαντά: «Σε αρχαία Γαλλικά!».
«Α» έκανε ο άνθρωπος που ρώτησε. «Τόσο πια...».
«Ναι! τόσο πια!» απάντησε ο άλλος θυμωμένος και τον αγριοκοίταξε...
Εκεί ξάφνου ακούγονται φωνές από τα διαζώματα. Η παράσταση σταματά. Κάποιος ρωτά: «Τι γίνεται; Ησυχία! Βγάζουμε Πρόεδρο... Τι τρέχει;».
Από πάνω απαντούν: «Ενα παιδί κάνει απεργία πείνας γιατί θέλει να σπουδάσει...».
«Ε, καλά!» λέει ο άλλος από κάτω. «Ας φάει πρώτα και μετά σπουδάζει...».
«Οχι!» απαντά το παιδί. «Πρώτα θα σπουδάσω και μετά θα φάω...».
Πανδαιμόνιο. Φωνές. Ξαφνικά πίσω από τα παρασκήνια ακούγεται μια φωνή. Είναι ο παλιός, καλός Πρόεδρος που περιμένει να έρθει ο άλλος να τον αντικαταστήσει. Λέει: «Αφήστε το παιδί να σπουδάσει, και θα φάει...». Ολοι σταματούν και φωνάζουν: «Ζήτω!», «Ζήτω του Προέδρου». Εκεί πάνω ο κορυφαίος του δεξιού Χορού λέει:
«Είδατε πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός του Προέδρου; Γι' αυτό πρώτα εκλογή Προέδρου και μετά εκλογές...».
«Οχι» απαντά ο κορυφαίος από τα αριστερά. «Σεβαστείτε τους θεσμούς. Σεβαστείτε τη Δημοκρατία. Πρώτα εκλογές και μετά Πρόεδρος...».
Με ποιο χέρι θα ρίξει ο διαιτητής το κέρμα;
Τι θα βγει; Κορόνα ή γράμματα;
Και τι θα είναι η κορόνα και τι τα γράμματα;
Θα το μάθουμε πολύ σύντομα. Τώρα ακόμη μπορούμε να γελάμε, αλλά η παράσταση παίζεται στην καμπούρα μας. Μπορεί να μπήκαμε τζάμπα σε αυτή την παράσταση, όμως το εξιτήριο (διότι εκεί στην έξοδο θα πληρώσουμε) θα είναι πάρα πολύ ακριβό.
Το χειρότερο:
Ακόμη δεν ξέρουμε αν το έργο «Η εκδίκηση του Προέδρου» είναι δράμα ή κωμωδία.
Η αίσθησή μου είναι πως, με τα όσα συμβαίνουν και στη σκηνή και στα διαζώμαtτραγωδία. Σε μια άθλια, γελοία, εξευτελιστική τραγωδία.
Εκτός και αν εμφανισθεί κάποιος από μηχανής θεός. Που δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου