Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Φέτος με πρόεδρο παιδιά
Ή εκλογές Φλεβάρη
-Κι ο Χάρος όποιον πάρει.
Από την αρχή της Κρίσης εδώ και πέντε γεμάτα χρόνια είμαστε στο ίδιο έργο ανήμποροι θεατές.
Αντί το γκρέμισμα της χώρας να ενεργοποιήσει μια τόση δα υπευθυνότητα του πολιτικού συστήματος ώστε με μια μίνιμουμ κοινή γραμμή να αντιμετωπίσουμε τον επαπειλούμενο ολοκληρωτικό όλεθρο -πράγμα που έκαναν όλες οι άλλες χώρες που βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση- παρακολουθούμε ανείπωτης ιταμότητας κομματικές «τακτικές» γνώμονας των οποίων είναι το συμφέρον προσώπων και εσμών που διεκδικούν την εξουσία.
Με πρώτο διδάξαντα, φευ, αυτόν που σήμερα ως πρωθυπουργός αντιμετωπίζει θεία Δίκη έναν αντίπαλο τάλε κουάλε και χειρότερο μ’ αυτό που και ο ίδιος υπήρξε τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Γιατί τι άλλο είναι σήμερα ο Τσίπρας από αυτό που υπήρξε ο Σαμαράς των Χιλίων και Ενός Ζαππείων.
Αθάνατε Αριστοφάνη. Πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια τα δια-τραγικο-κωμώδησε στους «Ιππείς» του: Ο δημαγωγός Κλέων και ο «Πατσ-ι-ές και Ποδαράκια» Αγοράκριτος συναγωνίζονται ποιος είναι λοιμωδέστερος άρα ο καταλληλότερος να αναλάβει τα ηνία του υποζυγίου.
Κι έχεις και τους θλιβερούς κομπάρσους που για μια στιγμή φάνταξαν πρωταγωνιστές να μαζεύουν την ουρά σαν το δαρμένο σκυλί και να προσέρχονται στην «ασφάλεια της στρούγκας» από την οποία είχαν μετά βδελυγμίας αποχωρήσει. Λέγε με Κουβέλη και λέγε με Δημάρ -ή μη με λες Τίποτα.
Από το «τροχάδην επί τόπου» που έκανε μήνες τώρα το σαμαροβενιζελικό όπως εύστοχα παρατήρησε προ καιρού ο Κώστας Καλλίτσης στην «Οικονομική Καθημερινή» τρέχει τώρα κάθιδρο μπας και υπερπηδήσει το βουνό με άλμα.
Ενώ ο Λεβεντοτσιπρίξ διαλέγει ήδη το νταούλι. Αλλο αν δεν ξέρει ούτε κι ο ίδιος τι σκοπό θα παίξει. Το μόνο που είναι εκ των προτέρων σίγουρο είναι ποιοι θα χορέψουν. Γιατί αυτοί μόνο ξέρουν από ελληνικούς χορούς.
Αγωνία και ανακούφιση. Ταυτόχρονα και τα δύο;
Μάλιστα, συμβαίνει κι αυτό:
Διότι η επίσπευση της προεδρικής εκλογής γεννά μεν αγωνία γιορτάδες μέρες για το τι μέλλει γενέσθαι και τι μας περιμένει αλλά η αλήθεια είναι ότι έφερε και μιαν ανακούφιση. Παρά να σερνόμαστε μήνες ακόμα σ’ αυτή την άθλια κατάσταση ας έρθει μια ώρα αρχύτερα ό,τι ’ναι να ’ρθει.
Η προσφυγιά στο Σύνταγμα
Κι ο Ρωμανός στην πείνα
Κι οι αλητοαυτόνομοι
Να καίνε την Αθήνα
Το νούμερο να εκτελεί
Πας Μιχελογιαννάκης
Ανδρός πεσούσης σλιπιμπάγκ
Να βλέπει ο κοσμάκης
Κι «η διαφθορά στο αίμα μας»
Ο Τέντες να φωνάζει
Πλην όμως για ποδόσφαιρα
Η Ελλάς ν’ αναστενάζει
Ε, άντε να βγει πρόεδρος
Πρωτοχρονιάς κλωνάρι
Ή πάμε σούμπιτοι εκλογές
Κι ο Χάρος όποιον πάρει.
Φέτος με πρόεδρο παιδιά
Ή εκλογές Φλεβάρη
-Κι ο Χάρος όποιον πάρει.
Από την αρχή της Κρίσης εδώ και πέντε γεμάτα χρόνια είμαστε στο ίδιο έργο ανήμποροι θεατές.
Αντί το γκρέμισμα της χώρας να ενεργοποιήσει μια τόση δα υπευθυνότητα του πολιτικού συστήματος ώστε με μια μίνιμουμ κοινή γραμμή να αντιμετωπίσουμε τον επαπειλούμενο ολοκληρωτικό όλεθρο -πράγμα που έκαναν όλες οι άλλες χώρες που βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση- παρακολουθούμε ανείπωτης ιταμότητας κομματικές «τακτικές» γνώμονας των οποίων είναι το συμφέρον προσώπων και εσμών που διεκδικούν την εξουσία.
Με πρώτο διδάξαντα, φευ, αυτόν που σήμερα ως πρωθυπουργός αντιμετωπίζει θεία Δίκη έναν αντίπαλο τάλε κουάλε και χειρότερο μ’ αυτό που και ο ίδιος υπήρξε τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Γιατί τι άλλο είναι σήμερα ο Τσίπρας από αυτό που υπήρξε ο Σαμαράς των Χιλίων και Ενός Ζαππείων.
Αθάνατε Αριστοφάνη. Πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια τα δια-τραγικο-κωμώδησε στους «Ιππείς» του: Ο δημαγωγός Κλέων και ο «Πατσ-ι-ές και Ποδαράκια» Αγοράκριτος συναγωνίζονται ποιος είναι λοιμωδέστερος άρα ο καταλληλότερος να αναλάβει τα ηνία του υποζυγίου.
Κι έχεις και τους θλιβερούς κομπάρσους που για μια στιγμή φάνταξαν πρωταγωνιστές να μαζεύουν την ουρά σαν το δαρμένο σκυλί και να προσέρχονται στην «ασφάλεια της στρούγκας» από την οποία είχαν μετά βδελυγμίας αποχωρήσει. Λέγε με Κουβέλη και λέγε με Δημάρ -ή μη με λες Τίποτα.
Από το «τροχάδην επί τόπου» που έκανε μήνες τώρα το σαμαροβενιζελικό όπως εύστοχα παρατήρησε προ καιρού ο Κώστας Καλλίτσης στην «Οικονομική Καθημερινή» τρέχει τώρα κάθιδρο μπας και υπερπηδήσει το βουνό με άλμα.
Ενώ ο Λεβεντοτσιπρίξ διαλέγει ήδη το νταούλι. Αλλο αν δεν ξέρει ούτε κι ο ίδιος τι σκοπό θα παίξει. Το μόνο που είναι εκ των προτέρων σίγουρο είναι ποιοι θα χορέψουν. Γιατί αυτοί μόνο ξέρουν από ελληνικούς χορούς.
Αγωνία και ανακούφιση. Ταυτόχρονα και τα δύο;
Μάλιστα, συμβαίνει κι αυτό:
Διότι η επίσπευση της προεδρικής εκλογής γεννά μεν αγωνία γιορτάδες μέρες για το τι μέλλει γενέσθαι και τι μας περιμένει αλλά η αλήθεια είναι ότι έφερε και μιαν ανακούφιση. Παρά να σερνόμαστε μήνες ακόμα σ’ αυτή την άθλια κατάσταση ας έρθει μια ώρα αρχύτερα ό,τι ’ναι να ’ρθει.
Η προσφυγιά στο Σύνταγμα
Κι ο Ρωμανός στην πείνα
Κι οι αλητοαυτόνομοι
Να καίνε την Αθήνα
Το νούμερο να εκτελεί
Πας Μιχελογιαννάκης
Ανδρός πεσούσης σλιπιμπάγκ
Να βλέπει ο κοσμάκης
Κι «η διαφθορά στο αίμα μας»
Ο Τέντες να φωνάζει
Πλην όμως για ποδόσφαιρα
Η Ελλάς ν’ αναστενάζει
Ε, άντε να βγει πρόεδρος
Πρωτοχρονιάς κλωνάρι
Ή πάμε σούμπιτοι εκλογές
Κι ο Χάρος όποιον πάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου