ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Βαρεμένοι μαρξιστες αναζητούν αναποφάσιστους ψηφοφόρους ως βομβιστές αυτοκτονίας...

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Τ​​ο προεκλογικό δίλημμα που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση είναι το εξής: «Ευρώπη ή μόνοι μας». 

Ανεξαρτήτως του ότι αντικρούει τις σχετικά πρόσφατες θριαμβολογίες της κυβέρνησης για τα κατορθώματά της, το δίλημμα είναι σωστό.  

Αδηλο είναι, βέβαια, πώς θα περάσει στον κόσμο. Πολλοί υποστηρίζουν (βασίμως, κατά τη γνώμη μου) ότι η επαναφορά του διλήμματος θυμώνει τον κόσμο, αφού υποτίθεται ότι η κυβέρνηση το είχε ήδη απαντήσει με το έργο και τις επιτυχίες της - ή κάνω λάθος; 

Το πρόβλημα, δηλαδή, είναι η ελαττωμένη αξιοπιστία εκείνων που θέτουν το δίλημμα στον κόσμο· εντούτοις, την πληρώνει το δίλημμα, καθώς ο κόσμος αρνείται να το ακούσει και να το εξετάσει.

Χθες, πάντως, ήταν η πρώτη φορά που το δίλημμα επιβλήθηκε στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), αν κρίνουμε τουλάχιστον από το γεγονός ότι τα «βαριά πεπόνια» του κόμματος υποχρεώθηκαν χθες να απαντήσουν στο ερώτημα: Τι θα κάνει η Ευρώπη αν ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) κάνει κυβέρνηση στην Ελλάδα;  

Πρώτος ο οικονομικός εγκέφαλος (sic) του κόμματος Γιάννης Μηλιός και, εφεξής, «Χόμερ» προς τιμήν του μεγάλου Χόμερ Σίμπσον. Αυτός βγήκε να μας βεβαιώσει ότι η Ευρώπη «δεν θα πυροβολήσει το πόδι της», ξεκινώντας πόλεμο με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

 Ο αντίλογος στον Μηλιό έχει ενδιαφέρον. Διότι ο καθηγητής (ο κ. Μηλιός είναι πανεπιστημιακός, θυμίζω...) μπερδεύει δύο εννοιολογικές κατηγορίες. Η σχέση της σημερινής Ευρώπης με τις φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της δεν είναι η σχέση μεταξύ μέλους και συνόλου, αλλά η σχέση του συνόλου με τη γάγγραινα: αν την έχει, κόβει όσο χρειαστεί απ’ όπου χρειαστεί για να περισώσει το υπόλοιπο.  

Εν πάση περιπτώσει, αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήρα κάπως στα σοβαρά τον Γ. Μηλιό. Ο λόγος είναι ότι, καθώς τον παρακολουθούσα να τα λέει αυτά από την τηλεόραση, θυμήθηκα επιτέλους τι μου θυμίζει. Μα και βέβαια! Πώς δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό; 

Φτυστός λες και έχει βγει από τους Σίμπσον! Πώς, λοιπόν, να πάρεις σοβαρά κάποιον που θυμίζει τον Χόμερ Σίμπσον;

Εκτός από τον Χόμερ του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), στο δίλημμα απάντησε και ο Γ. Βούτσης: 

Ο στρουμπουλός Πόρκυ του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Αυτός, ουσιαστικά, παραδέχθηκε τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) και δεν αποπειράθηκε να τον κρύψει ή να τον αρνηθεί. Αντιθέτως, παρουσίασε τον κίνδυνο ως πλεονέκτημα: «φοβούνται ότι μέσω του ΣΥΡΙΖΑ θα μεταδοθεί στην Ευρώπη ο ιός ενός λαού που λέει “φτάνει ώς εδώ!”». 

Με τη λογική του Πόρκυ, συνεπώς, ας θυσιαστούμε εμείς, για να μεταδώσουμε τον ιό της αντίστασης στην Ευρώπη.

Τα επιχειρήματα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) για να αντικρούσει το δίλημμα είναι αστεία. Διότι, εν προκειμένω, ισχύει η σοφία των πολλών, λόγω της φύσης των αγορών.  

Λίγο απίθανο δεν είναι να κάνουν λάθος όλοι οι άλλοι και να έχουν δίκιο κάποιοι απίθανοι τύποι από μια γωνιά της Ευρώπης, τους οποίους ώς χθες δεν τους ήξερε κανένας; 

Οσοι πιστεύουν αληθινά στη σύγκρουση με την Ευρώπη, ωθούνται κυρίως από έναν αντιευρωπαϊσμό συνυφασμένο με την παραδοσιακή αποστροφή της ελληνικής Αριστεράς για τη Δύση. Για τον λόγο αυτό, κάνουν το σφάλμα να εκλαμβάνουν την ανησυχία των Ευρωπαίων για την πορεία της Ελλάδας ως φόβο για τον εαυτό τους. Και είναι ώς ένα βαθμό, αλλά όχι απολύτως όπως νομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ).

Αν, τελικά, πάμε σε βουλευτικές εκλογές, η πιθανότητα μιας σύγκρουσης με την Ευρώπη και οι επιπτώσεις της θα είναι η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ).  

Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρουν επιχειρήματα για να πείσουν τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους να γίνουν βομβιστές αυτοκτονίας...