Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Πώς εξηγείτε ότι οι Εβραίοι που εργάζονταν στους δίδυμους πύργους
είχαν ειδοποιηθεί και δεν πήγαν στη δουλειά τους την ημέρα που έγινε η
επίθεση από την Αλ Κάιντα;
Δεν πρόκειται για καθυστερημένη αναβίωση
σεναρίου συνωμοσίας, αλλά για το ερώτημα που απηύθυνε στην τάξη ο
δάσκαλος του γιου μου πριν από αρκετά χρόνια.
Οταν το έμαθα έμεινα
άφωνος. Δεν σιώπησαν ορισμένοι μαθητές, που επιτέθηκαν στον δάσκαλο
λέγοντάς του, ευγενικά φαντάζομαι, πώς είναι δυνατόν να πιστεύει τέτοιες
σαχλαμάρες. Ευτυχώς. Κυρίως για τους υπόλοιπους μαθητές που δεν
δέχθηκαν χωρίς αμφισβήτηση μια τόσο ισχυρή δόση ρατσιστικού δηλητηρίου.
Μπορεί όμως ένας τόσο αδαής να μπαίνει σε σχολική τάξη;
Ομολογώ
το ίδιο σκέφτηκα όταν διάβασα το περιβόητο ψήφισμα συμπαράστασης της 5ης
ΕΛΜΕ προς τον Νίκο Ρωμανό.
Κατ' αρχάς για τη μνημειώδη υποκρισία του:
Οι συνδικαλιστές-καθηγητές μιλούν με μεγάλη ευκολία για «κράτος
δολοφόνων». Δεν έχουν την παραμικρή δυσκολία, ωστόσο, να είναι υπάλληλοι
αυτού του κράτους και να μισθοδοτούνται από αυτό.
Αραγε δεν το
καταλαβαίνουν;
Δύσκολα.
Θεωρούν ότι υπονομεύουν αυτό το κράτος «από
μέσα»;
Ορισμένοι σίγουρα. Ετσι κι αλλιώς δεν θα είχα την παραμικρή
εμπιστοσύνη σε καθηγητές που καλούν ευθέως τους μαθητές σε εξέγερση,
λοιδορούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θεωρούν ότι η κοινωνία με
αδιαφορία που καταντά «συνενοχή» στηρίζει ένα καθεστώς σύγχρονης
τυραννίας.
Για λόγους ιδεολογικούς αλλά και για λόγους
στοιχειώδους επάρκειας: Συνδικαλιστές-καθηγητές που βάζουν στην ίδια
φράση την τράπεζα θεμάτων και τους τραπεζίτες επιδεικνύουν ιδεολογική
σύγχυση και εμμονές που δεν ταιριάζουν σε λειτουργούς της εκπαίδευσης.
Οπως ασφαλώς δεν ταιριάζει στην εκπαίδευση και το ύφος της ανακοίνωσης -
αντί της καταλλαγής που περιμένουμε από εκπαιδευτικούς, βάζουν
μπουρλότο. Ακόμα χειρότερα με τη στάση τους είναι σαν να σπρώχνουν τον
Ρωμανό να συνεχίσει μέχρι τέλους την απεργία πείνας. Θέλουν τον θάνατό
του; Πιστεύω πως όχι. Είναι βέβαιο, ωστόσο, ότι θα τον αντιμετώπιζαν ως
δικαίωση των απόψεών τους.
Πρόκειται ουσιαστικά για την άλλη όψη της
παράλογης άρνησης να δοθεί άδεια στον νεαρό κρατούμενο. Οι συνδικαλιστές
αυτοί θεωρούν εαυτούς αδιάλλακτους αριστερούς. Είναι όμως μια ιδιότυπη
εκδοχή της Αριστεράς, που έχει την «ταξική» της βάση στο Δημόσιο κι
είναι ευρύτερα διαδεδομένη - ας μην ξεχνάμε τα περισσότερα ίσως στελέχη
των κομματικών μηχανισμών είναι αποσπασμένοι, δηλαδή προνομιούχοι
δημόσιοι υπάλληλοι. Πρόκειται για μια συντεχνιακή Αριστερά, που στην
πράξη διεκδικεί να γίνει εργοδότης του εαυτού της με τα λεφτά των
φορολογουμένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου