Το είδαμε το 1974, όταν η Χούντα των Συνταγματαρχών έπεσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα λόγω του Αττίλα στην Κύπρο. Αυτό ήταν και το σημείο εκκίνησης της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτής δηλαδή που διαρκεί μέχρι σήμερα.
Νομοτελειακά ο κύκλος αυτός 40 χρόνια μετά και υπό το βάρος των Μνημονίων και του οικονομικού αδιεξόδου ολοκληρώνεται. Τα πάντα δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα που ήτανε, η κρίση μας γύρισε χρόνια πίσω, το πράγμα βρωμάει πως χρειάζεται μια κάπου είδους επανεκκίνηση. Ένα πολιτικό «restart».
Το ερώτημα όμως είναι εάν και πάλι οι αισιόδοξοι οικονομικά και γεωστρατηγικά πάντα τσαμπουκάδες Τούρκοι κάνουν τη …ζημιά.
Σε μια τέτοια περίπτωση όμως κανένας δεν θα μπορεί να μιλάει για ομαλή πολιτική πορεία στη χώρα μας. Η κυβέρνηση θα έχει βρεθεί σε αδιέξοδο καθώς η τουρκική επιθετικότητα θα είναι παραπάνω από δεδομένη και υπό την από τα δεξιά της πίεση (βλέπε Χρυσή Αυγή) δύσκολα θα μπορεί να ελιχθεί. Ο τόπος ας μην ξεχνάμε πως δύσκολα χωνεύει δεύτερα Ίμια, παιδί των οποίων ήταν και η εθνικιστική Χρυσή Αυγή ή το ακροδεξιό ΛΑΟΣ με τα σημερινά του πρωτοπαλίκαρα Αδωνι Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη.
Όμως οι εξελίξεις αφορούν και το Αριστερό μπλοκ. Ο κόσμος σε περίπτωση εθνικής περιπέτειας θα χρεώσει στην αξιωματική αντιπολίτευση την εμμονή της για συμβούλιο πολιτικών αρχηγών με θέμα τις εκλογές κι όχι για τα εθνικά θέματα. Δύσκολα – εάν οι Τούρκοι γίνουν πιο έμπρακτα απειλητικοί – θα κατανοήσουν την ανάγκη προσφυγής στις κάλπες ενώ ας μην ξεχνάμε πως πάντα οι εθνικές κρίσεις βοηθούν την εκάστοτε κυβέρνηση.
Κάπως έτσι, σε μια στιγμή που κλιμακώνεται η ένταση και που οι γείτονες μας δείχνουν πιο απειλητικοί από ποτέ, αυτό που χρειάζεται είναι η εθνική ομοψυχία. Γιατί εάν δεν υπάρξει η αυτονόητη αυτή συνθήκη, τότε η 4η ελληνική Δημοκρατία και πάλι θα είναι μια γέννα δύσκολη κι επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου