O θάνατος είναι πάντα το πιο δυνατό χαρτί της υποκρισίας και του
λαϊκισμού και ο μεγαλύτερος εχθρός του ορθού λόγου. Ένας θάνατος εκ των
πραγμάτων εκλύει συναισθήματα - η λογική του ανθρώπου έτσι κι αλλιώς
ουδέποτε συμφιλιώνεται με την ιδέα του θανάτου και για αυτό πάντα
υποχωρεί μπροστά στη θλίψη, δηλαδή το υπαρξιακό δέος. Αν προσπαθήσει
κανείς να μιλήσει με λογικά επιχειρήματα όταν υπάρχει ένας ή
περισσότεροι θάνατοι στο φόντο, ξεκινά με μειονέκτημα - ο συλλογικός
θρήνος είναι πάντα προτιμότερο καταφύγιο.
Ένας σχετικά ηλικιωμένος άνθρωπος πέθανε προχτές ενώ περίμενε στην ουρά για να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ. Όπως καταλαβαίνετε ήταν αδύνατο το θλιβερό συμβάν να μην πολλαπλασιάσει την πολεμική Τύπου και πολιτικών κατά της Κυβέρνησης. Ομολογώ ότι καταλαβαίνω τις κυβερνητικές ευθύνες για το ύψος του ΕΝΦΙΑ, τις αδικίες που περικλείει, τις παλινωδίες στην οριστική κατάθεση ενός πρόχειρου αρχικά νομοσχεδίου αλλά δεν καταλαβαίνω πώς προκύπτουν οι κυβερνητικές ευθύνες προκειμένου για τον τρόπο πληρωμής του φόρου.
Εκεί ντρεπόμαστε να πούμε ότι φταίει η κοινωνία μας όπως την φτιάξαμε τα τελευταία χρόνια. Όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που περίμεναν επί ώρες στην ουρά δεν είχαν ένα γιο, μια κόρη, ένα ανήψι, έναν εγγονό, ένα γειτονόπουλο να τους βοηθήσει στην ηλεκτρονική υποβολή;
Δεν μου αρέσει να εξιδανικεύω το παρελθόν (στα περισσότερα ήταν χειρότερο), πάντως θυμάμαι τους γονείς μας να μας στέλνουν να αλλάζουμε ένα τζάμι στη γειτόνισσα, να ψωνίζουμε για την ανήμπορη θεία μας, να διαβάζουμε την εφημερίδα στον παππού που δεν έβλεπε. Αυτό που υπερηφανεύομασταν και ήταν αλήθεια, ότι υπήρχε ένας αρραγής κοινωνικός και οικογενειακός ιστός, στις μέρες μας ας μην το θεωρούμε δεδομένο. Όλο και πιο πολλούς απομονωμένους και αβοήθητους βλέπουμε γύρω μας.
Για να μην πω για τους νεότερους που στήθηκαν στις ουρές. Ο ηλεκτρονικός αναλφαβητισμός είναι ασυγχώρητος- ας μην παρασυρθούμε σε λαϊκισμούς, όποιος πληρώνει ΕΝΦΙΑ έχει τη δυνατότητα να διαθέτει ένα λάπτοπ. Οι δε πολιτικοί και δημοσιογράφοι, αντί να πλειοδοτήσουν σε αντιπολιτευτικό μένος για να χρεώσουν άλλον ένα νεκρό στην κυβέρνηση (ως γνωστόν τα τελευταία 4 χρόνια δεν έχει αυτοκτονήσει κανείς για άλλο λόγο εκτός από την κρίση), θα μπορούσαν να είναι πιο χρήσιμοι εκ της θέσης τους. Να καλέσουν τους πολίτες να χρησιμοποιούν ευρύτερα το διαδίκτυο και, γιατί όχι, να αλληλοβοηθούνται περισσότερο. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα- και τον λαό δεν καθαγιάζουν και πολιτικό κέρδος δεν προσκομίζουν.
Ο άλλος θάνατος έδωσε αφορμή για ρεσιτάλ λαϊκισμού της άλλης όψης του νομίσματος. Η υποκρισία του υφυπουργού Αθλητισμού να αναβάλει τους αγώνες όλων των κατηγοριών για μια Κυριακή είναι το προκάλυμα της διαχρονικής κυβερνητικής αδράνειας. Τα φαινόμενο δυστυχώς δεν είναι καινούργιο και έχουν υπάρξει και άλλοι νεκροί από τον δολοφονικό χουλιγκανισμό των ελληνικών γηπέδων. Τώρα η Κυβέρνηση πιστεύει ότι πήρε παράταση. Πούλησε ευαισθησία εκεί που έπρεπε να εκπονήσει σχέδιο, ανακοίνωσε συναισθήματα εκεί που έπρεπε να ανακοινώσει μέτρα.
Η αναβολή είναι μιας Κυριακής σιγή, χορταστικό μνημόσυνο στο άτυχο θύμα- κανείς δεν θα την κατηγορήσει για αδιαφορία. Το συμβολικό συλλογικό πένθος τροφοδοτεί τη συγκίνηση, το θυμικό ικανοποιείται, η λογική υποχωρεί για μια ακόμα φορά.
Ποιος θα τολμήσει να πει τι νόημα έχει η πρωτοβουλία της κενής αγωνιστικής;
Θα κατηγορηθεί για ασέβεια.
Κι όμως είναι παντελώς άσκοπη απόφαση:
Αν ο Πρωθυπουργος ήθελε πραγματικά να πάρει μέτρα ριζικά σε αυτήν την κατεύθυνση θα έπρεπε να πάρει πρωτοβουλίες αλά Θάτσερ, διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα.
Η γνώμη μου είναι ότι τίποτα δεν πρέπει να διακόπτεται σε μια Δημοκρατία και σε μια κοινωνία- το πραγματικό πένθος το αποδεικνύουμε όταν αλλάζουμε και όχι όταν αναβάλλουμε, αγώνες και μέτρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου