"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πολιτισμός α λα ΣΥΡΙΖΑ


Προσπάθησα να μελετήσω τα όσα σχεδιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό, αλλά ήταν αδύνατον. Το περίφημο πρόγραμμα, του τμήματος Πολιτισμού του κόμματος, που δόθηκε πριν από λίγες ημέρες στη δημοσιότητα, είναι ένα μνημείο γραφειοκρατικής αερολογίας, αριστερών στερεοτύπων, με ολίγο κρατισμό καθώς η κρίση κόβει τη φόρα

Δεν τους αδικώ, όποιο κόμμα ασχολείται με τον πολιτισμό υπό μορφήν ανάλογης διακήρυξης πάνω-κάτω στις ίδιες αμαρτίες υποπίπτει: αυτονόητες κοινοτοπίες, κλείσιμο ματιού σε κλάδους, τρυφερές γενικολογίες περί τέχνης κ.λπ. Υποχρεώθηκα επομένως σε μια γρήγορη ανάγνωση και σταχυολόγησα ενδεικτικώς. Οχι γιατί είναι κάτι τόσο σημαντικό, αλλά γιατί και εδώ βασιλεύει η προχειρότητα.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι ακριβώς εννοούν όταν γράφουν, ανάμεσα σε άλλα, για τις Θεατρικές Κρατικές Σκηνές ότι ένας από τους στόχους της αναδιάρθρωσης του θεσμικού τους πλαισίου είναι και «ο περιορισμός των υπερεξουσιών του καλλιτεχνικού διευθυντή». 

Κανείς θεατρίνος δεν σφύριξε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι οι καλλιτεχνικοί διευθυντές ή είναι καλοί και αφήνουν εποχή ή είναι μετριότητες, οπότε καμία συλλογικότης δεν σώζει τα θέατρά τους από την απαξίωση; 

Δύο παραδείγματα μόνο: Κάρολος Κουν, Λευτέρης Βογιατζής. Λειτούργησαν με τις υπερεξουσίες που τους έδινε το ταλέντο και το πάθος τους και μεγαλούργησαν

Υπάρχει άραγε άλλη προοδευτική αντίληψη γι’ αυτό το θέμα, η οποία να έχει εφαρμοστεί κάπου στον υπαρκτό κόσμο;
Ας περάσουμε σε κάτι πιο ελαφρύ, περί μουσικής και χορού. Αντιγράφω: «Κίνητρα σε ιδιωτικούς φορείς», «διάδοση ελληνικού χορού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό», «ενίσχυση οργανοποιίας»

Εχετε διαβάσει κάτι πιο αόριστο από αυτές τις παραγράφους;  

Ο καθένας φαντάζεται ό,τι τον βολεύει

Ας πάμε στα εικαστικά: 
«Ενίσχυση εικαστικής δημιουργίας και ισότιμη πρόσβαση των πολιτών στα αγαθά της»

Για όνομα του Θεού, πώς ακριβώς μπορεί να συμβεί ενίσχυση της εικαστικής δημιουργίας σε μια χώρα; Με ιδέες ή με χρήματα; 

Το πρώτο είναι παρανοϊκό, το δεύτερο πρακτικώς ανέφικτο. 

Και πώς ακριβώς θα πραγματοποιηθεί αυτή η ισότιμη πρόσβαση; 

Αλαλούμ στην καλύτερη περίπτωση, παντελής αδυναμία ακριβούς περιγραφής στη χειρότερη. Και τα δύο επικίνδυνα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: