Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΑΡΧΟΥ
Στη συνάντησή του με τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Πάπας Φραγκίσκος είπε: «Είναι αδιανόητο να σώζονται οι τράπεζες και όχι οι άνθρωποι».
Δεν έχει σημασία αν κανένας στον κόσμο, πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρωθυπουργός ή αρχηγός κόμματος, κομμουνιστής, σοσιαλιστής ή κεντροδεξιός, δεν θα του έλεγε εκείνο που σίγουρα θα σκεφτόταν: «Μα καλά τώρα, μας δουλεύετε άγιε πατέρα;». Αντίθετα θα συμφωνούσε μαζί του, εξωτερικά τουλάχιστον, ως προς τη σημασία της παρατήρησης αυτής που αποκαλύπτει μάλιστα μια ωραία ευαισθησία.
Είναι τόσο δεδομένη η σύμβαση αυτών των συναντήσεων, ώστε ακόμη και αν δεν είσαι τόσο αφελής για να αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος να πραγματοποιούνται μένεις κατάπληκτος με την ιταμότητα και την υποκρισία τους. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι αν ο κύριος Αλέξης Τσίπρας, ως αριστερός που είναι, δεν διέρρηξε τα ιμάτιά του ακούγοντας τον Πάπα ή δεν τσακώθηκε μαζί του. Ακόμη και αυτόν τον ίδιον αν είχε βρίσει - και είχε τον τρόπο να το κάνει ο Πάπας άμα ήθελε, αφού έδειξε με τη φράση του για τις τράπεζες ότι είναι ικανός όλα να τα πει - θα έπρεπε να φύγει σαν να μην είχε συμβεί τίποτε το επιλήψιμο.
Οπως ακριβώς ήξεραν όλοι ότι θα συμβεί όταν αποφασιζόταν μια τέτοιου είδους συνάντηση. Δεν συναντιέσαι με τον Πάπα για να διαφωνήσεις ή, πολύ περισσότερο, για να τσακωθείς μαζί του. Είναι αυτή ακριβώς η συνθήκη που του δίνει την ευχέρεια να λέει ό,τι θέλει, να προκαλεί τους πάντες, βέβαιος πως όση οργή και αγανάκτηση και να υπάρξουν δεν πρόκειται να τον κουνήσει τίποτε από τη θέση του.
Το ξέρουμε, αν και σπάνια το συνειδητοποιούμε, ότι η πολύ σπουδαία θέση μέσα στον κόσμο δεν έχει ως προϋπόθεση το μεγαλείο, πολύ συχνά έχει την ποταπότητα και τη χυδαιότητα.
Μα ποταπός και χυδαίος ο Πάπας;
Και τα δύο. Ακόμη και ο πιο δαιμόνιος διαφημιστής δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να χρησιμοποιήσει ως κριτικό και περίσκεπτο απέναντι σε ένα άθλιο καθεστώς τον άνθρωπο που το ενσαρκώνει. Οπως και να το κάνουμε, στη φράση «Είναι αδιανόητο να σώζονται οι τράπεζες και όχι οι άνθρωποι» φυσιολογικότερα συνδέεις τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με την τράπεζα, παρά με την ανάγκη να σωθεί από την πείνα ή τον οποιοδήποτε αφανισμό. Θα ήταν αδύνατον να το πιστέψει κανείς, συμβαίνει όμως η χυδαιότητα να αποτελεί ένα κλειστό κύκλωμα, χωρίς να χρειάζεται ένας που την εκφράζει να γνωρίζει την ύπαρξη του άλλου που την υλοποιεί στον ίδιο ακριβώς βαθμό.
Επομένως επικοινωνεί θαυμάσια ο Πάπας με τον δήμαρχο μιας μικρής επαρχιακής πόλης που προσκόμισε ως τεκμήριο της λαοφιλίας του κάτι που θα έπρεπε να κρύβει:
Την αναγνώριση ως ψυχαγωγικής προτεραιότητας για την πόλη «του» της πιο ξεδιάντροπα ευτελούς μουσικής.
Σε σχέση όμως με
τον Πάπα που θα έπρεπε η φράση του αυτή αυτομάτως να τον είχε
καθαιρέσει, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς: όλοι όσοι μάθαμε ότι
την είπε, αν η αγανάκτηση που νιώθουμε και εκφράζουμε ήταν μερικώς
πραγματική δεν θα μετατρεπόταν σε ένα κύμα που μπορεί να μη σάρωνε τη
θέση του Πάπα αλλά θα την έκανε έστω λίγο προβληματική;
Τι είδους παγκόσμια συνωμοσία είναι αυτή ώστε χυδαιότητες όπως αυτή του Πάπα να συναντούν, μικρότερου βέβαια βεληνεκούς, χυδαιότητες, όπως αυτές του δημάρχου του Βόλου, με τον τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν να τους πλαισιώνει με εκείνο το φοβερό «Αυτά συμβαίνουν» όταν απαριθμήθηκαν σε εκατοντάδες οι νεκροί από έκρηξη σε ορυχείο, ενώ μύριες άλλες χυδαιότητες εκτοξεύονται καθημερινά ώστε να χωρέσουν, με τη σειρά τους, μέσα στο κάδρο της δήθεν δυσφημισμένης καταχώρισής τους.
Σε ποιον αριθμό ανέρχονται τελικά τα «όπια του λαού»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου