Του Θανάση Παπαδή
Τις τελευταίες ημέρες η πολιτική ζωή της χώρας «χορεύει» σε ρυθμούς ΔΕΗ.
Πρώτα οι «επαναστάτες» συνδικαλιστές απειλούσαν με το σκοτάδι.
Εν συνεχεία η αντιπολίτευση στάθηκε στο πλευρό αυτών που ήθελαν το σκότος.
Και μέσα σε αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση ζήλεψε τη δόξα τους και από την μία πέρασε ρυθμίσεις στο νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ» που ουσιαστικά απαγορεύουν την πώληση της επιχείρησης και από την άλλη σφυρίζει αδιάφορα στο αίτημα για σύγκληση της Ολομέλειας, που ζητά σύσσωμη η αντιπολίτευση με το αίτημα του δημοψηφίσματος.
Ανεξάρτητα αν το τελευταίο έχει ή όχι «τύχη» στην Ολομέλεια, η διφορούμενη στάση της κυβέρνησης προκαλεί αν μη τι άλλο εντύπωση. Στην πολιτική δεν έχει πάντα αξία το γράμμα του νόμου, αλλά η ουσία του θέματος. Και μπορεί να υπάρχουν πέντε(!) διαφορετικές προτάσεις για δημοψήφισμα, αλλά αθροιστικά αριθμούν το μαγικό νούμερο των 120 βουλευτών.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Η κυβέρνηση αποφάσισε πως πρέπει να προχωρήσει στην απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, κάτι που αποτελεί συμβατική της υποχρέωση, όχι πρωτίστως με βάση το Μνημόνιο, αλλά με βάση το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καλώς ή κακώς αποφασίστηκε αυτό να γίνει με τον συγκεκριμένο τρόπο. Δηλαδή να σπάσει η ΔΕΗ και να δοθεί το 30% σε ιδιώτες.
Εδώ έρχεται η υποκρισία της αντιπολίτευσης και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λέει γενικά όχι στη διαδικασία απελευθέρωσης, αφού δεν καταθέτει πρόταση για το πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά η απελευθέρωση.
Η κυβέρνηση, θεωρώντας ότι βρήκε τον «μαγικό τρόπο» να κάμψει τις αντιδράσεις, προχώρησε σε «βελτιώσεις» στο νομοσχέδιο σύστασης της «μικρής ΔΕΗ». Θεώρησε ότι οι τοπικές κοινωνίες και οι εργαζόμενοι θα πεισθούν ότι όλα γίνονται για το καλό τους. Αυτό βέβαια δεν συνέβη, αφού ελάχιστα επηρέασε τη γενικότερη στάση όσων αντιδρούσαν.
Ωστόσο, οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται αποθαρρύνουν τον οποιονδήποτε σοβαρό επενδυτή να καταθέσει προσφορά για τη «μικρή ΔΕΗ». Και αυτό διότι δεν είναι δυνατό να προκηρύσσεις διαγωνισμό για την οποιαδήποτε επιχείρηση και να απαγορεύεις ουσιαστικά στον νέο ιδιοκτήτη να πάρει την οποιαδήποτε στρατηγικής σημασίας απόφαση για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολύ περισσότερο μάλιστα για μία επιχείρηση στον τομέα της ενέργειας, που απαιτεί μεγάλες επενδύσεις με μεγάλο χρόνο απόσβεσης αυτών. Ποιος είναι αυτός ο κυβερνητικός «μάγος» που πιστεύει ότι κάποιος σοβαρός επενδυτής θα δώσει τουλάχιστον 1,5 δισ. και δεν θα έχει το δικαίωμα να απολύσει έναν εργαζόμενο ή να λάβει κάποια άλλη στρατηγικής φύσεως απόφαση.
Προφανώς στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η πώληση της «μικρής ΔΕΗ», αλλά να εκπληρώσει τη συμβατική υποχρέωση προς την Κομισιόν και μετά... έχει ο Θεός.
Το άλλο λάθος της κυβέρνησης είναι η άρνηση για σύγκληση της Ολομέλειας της Βουλής:
Εφόσον κατά το
Σύνταγμα αίτημα 120 βουλευτών για δημοψήφισμα θα πρέπει να συζητηθεί στη
Βουλή, είναι τουλάχιστον αστείο να μην γίνεται και να «σέρνεται» η
υπόθεση για πολλούς μήνες και εκ των πραγμάτων να θεωρείται ήσσονος
σημασίας η ψήφιση του νομοσχεδίου. Από την άλλη επίσης αστείο είναι το
γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης που θέλουν δημοψήφισμα δεν
μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο και η πρόταση να είναι κοινή και
πάνω από όλα καθαρή.
Δυστυχώς, ζούμε την εποχή της υποκρισίας και του λαϊκισμού. Σε όποια πλευρά να στρέψεις το βλέμμα σου το αντικρίζεις στο μεγαλείο του και αυτό δημιουργεί αν μη τι άλλο έντονο προβληματισμό για την επόμενη ημέρα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου