Τέσσερα χρόνια από την υπογραφή του
πρώτου μνημονίου. Τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που ξεκίνησε μια από τις
χειρότερες περιόδους για τον ελληνικό λαό. Δίκαια ή άδικα η ουσία είναι
ότι όλο αυτό το διάστημα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει υποστεί και
υφίσταται τα πάνδεινα.
Περικοπές σε μισθούς και συντάξεις,
λουκέτα σε χιλιάδες επιχειρήσεις, τεράστια ποσοστά ανεργίας, φόροι και
χαράτσια έχουν δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα ασφυκτικό πλαίσιο με άγνωστο
ακόμη αποτέλεσμα.
Κι αν οι ελπίδες για έξοδο από την κρίση και τη
σκληρή λιτότητα είναι ακόμη θολές αλλά τουλάχιστον υπάρχουν, οι
αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για συνέχιση του πάρτι
σε ορισμένους θυλάκους του δημοσίου τομέα δεν θα πρέπει να κάνουν
κανέναν αισιόδοξο σ' αυτή τη χώρα.
Όπως αποκαλύπτουν έλεγχοι του
Γενικού Λογιστηρίου, δύο χρόνια μετά την επιβολή του ενιαίου μισθολογίου
κάποιοι διευθυντές και λοιπά στελέχη του κρατικού μηχανισμού
εισπράττουν επιδόματα που δεν προβλέπονται από το υπηρεσιακό
οργανόγραμμα. Σε τουλάχιστον 55 δημόσιους φορείς παίρνουν υψηλότατες
αμοιβές και έξοδα μετακίνησης στο εξωτερικό τα οποία δεν δικαιολογούνται
από πουθενά. Κάποιοι δηλαδή εισέπρατταν έως και 900 ευρώ παραπάνω απ'
ό,τι θα έπρεπε να παίρνουν, την ίδια στιγμή που χιλιάδες πολίτες
βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής.
Ειδικά στον ιδιωτικό
τομέα η λαίλαπα των μνημονίων έχει αφήσει τέτοιες πληγές που θα περάσουν
πολλά χρόνια για να επουλωθούν. Κι όμως, η «ιερή αγελάδα» της
Μεταπολίτευσης, ο δημόσιος τομέας, συνεχίζει να απορροφά ένα μεγάλο
μέρος του κρατικού προϋπολογισμού και να επιβαρύνει το δημόσιο χρέος το
οποίο πληρώνουν όμως όλοι οι Ελληνες, ακόμη και όσοι δεν φταίνε.
Θα πει κανείς: Μα πώς οι ίδιοι που τους δίνουν επιδόματα και υψηλές
αποδοχές κάνουν ελέγχους και τους καλούν να επιστρέψουν τα χρήματα;
Είναι κι αυτό ίδιον του ελληνικού κράτους. Το Γενικό Λογιστήριο, οι
αρμόδιες υπηρεσίες των φορέων που συνεχίζουν το πάρτι λες και δεν
συμβαίνει τίποτε στη χώρα αλλά και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι
υποκρίνονται ότι όλα βαίνουν καλώς, μέχρι που κάποιος τους πιάνει «με τη
γίδα στην πλάτη».
Βεβαίως δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Εφόσον
υπάρχουν κάποιοι που τους πληρώνουν, γιατί να μην τα πάρουν; Όμως, μια
χώρα για να σωθεί θα πρέπει να το θέλει και η ίδια.
Δεν μας
φταίει κανένα μνημόνιο, καμιά Μέρκελ και καμιά δημοσιονομική πειθαρχία,
αν ο διογκωμένος και απόλυτα ανεξέλεγκτος δημόσιος τομέας δεν θέλει να
σωθεί πριν βάλει λουκέτο. Διότι τέτοιες πρακτικές εν μέσω κρίσης οδηγούν
με γεωμετρική ακρίβεια στη χρεοκοπία της χώρας και τότε θα την
πληρώσουν και τα στελέχη με τους χρυσούς μισθούς και οι εργαζόμενοι των
600 ευρώ.
Είναι εύκολοι λοιπόν οι αφορισμοί και τα συνθήματα
τύπου «go back Merkel» ή ότι «σώσαμε τη χώρα από την καταστροφή» που
χρησιμοποιούν η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση. Και είναι ακόμη πιο
εύκολο να οδηγείται η χώρα στις κάλπες με συνθήματα και πόλωση της
δεκαετίας του '60. Το δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα
με σοβαρότητα, θάρρος και κυρίως όραμα.
Οσο τα κόμματα θα
χαϊδεύουν το Δημόσιο και θα το αφήνουν στο απυρόβλητο καταστρέφοντας την
ίδια στιγμή τον ιδιωτικό τομέα, τόσο η χώρα δεν θα έχει σωτηρία. Και
όσο η επιστροφή της οικονομίας στον ενάρετο κύκλο θα γίνεται βίαια για
ένα μέρος του πληθυσμού σε βάρος των υπολοίπων, τόσο οι κοινωνικές
ανισότητες θα μεγαλώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου