Πολλοί ακολούθησαν το ίδιο ολισθηρό μονοπάτι, αλλά μονάχα ο Αρης
Σπηλιωτόπουλος πέτυχε το τριπλό τόλουπ με τόση χάρη. Μία μέρα πριν από
τις εκλογές θα έφευγε για πάντα απ’ την πολιτική αν αποτύγχανε. Μία μέρα
μετά τις εκλογές, φεύγει μονάχα απ’ την Α΄ Αθηνών, για να πάει στη Β΄
Αθηνών. Αλλά ακόμα αν είχε γίνει στο παγοδρόμιο των Ολυμπιακών Αγώνων η
εντυπωσιακή πιρουέτα του κ. Σπηλιωτόπουλου δεν θα έπαιρνε το όνομά του,
όπως π.χ το «άλμα Μελισσανίδη». Ο ευρετής της συγκεκριμένης φιγούρας,
βλέπετε, χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αλλά καθώς το έθνος παρακολουθεί
με κομμένη την ανάσα κάθε νέα εκτέλεσή της (όπως αυτή του Κώστα
Μουσουρούλη που μόλις δήλωσε πως εγκαταλείπει την πολιτική), είναι
ευκαιρία να θυμηθούμε όλους εκείνους που χωρίς να τους το ζητήσει
κανείς, ξαναγύρισαν πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά τους.
Πρώτο βιολί των φευγάτων που δεν έλειψαν ποτέ από κοντά μας, είναι αναμφισβήτητα ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε να παίρνει φόρα για το δικό του τριπλό τόλουπ το 2009, τραγουδώντας το ρεφρέν «άμα φύγει ο Καραμανλής απ’ την ηγεσία, ε, τότε κι εγώ θα γυρίσω στο Πανεπιστήμιο». Μόνο που για κακή τύχη του κ. Παυλόπουλου ο Κ. Καραμανλής πράγματι έφυγε. Οπότε, το τέμπο άλλαξε: «Δεν θα μου πει κανείς πότε θα φύγω», είπε ο κ. Παυλόπουλος και κατέβηκε στις εκλογές του 2012. Ηταν ετοιμοπόλεμος, βλέπετε, γιατί το συγκεκριμένο νούμερο το πρόβαρε απ’ το 1996. Είκοσι χρόνια πριν, επί αρχηγίας Εβερτ μία ήταν η αγαπημένη φράση του κ. Παυλόπουλου: «Αμα φύγει ο Μιλτιάδης, ε, τότε θα επιστρέψω κι εγώ στο Πανεπιστήμιο...».
Υπό αυτό το πρίσμα, μοναδικός ανταγωνιστής του στην κατηγορία «πιο μακρόσυρτο φευγιό», μόνο ο Νικήτας Κακλαμάνης θα μπορούσε να θεωρηθεί. Ο οποίος έχει ξεκινήσει να φεύγει απ’ το 2006. Ως υποψήφιος δήμαρχος, έλεγε πως «μετά τη θητεία μου δεσμεύομαι να πάω οριστικώς και αμετακλήτως στο σπίτι μου». Αλλά καθώς το σπίτι είναι όπου χτυπά η καρδιά, ο κ. Κακλαμάνης το 2012 ένιωσε καρδιοχτύπι για τη Βουλή. Και ξαναέβαλε υποψηφιότητα.
Είναι το φίλτρο του «πριν» τις εκλογές και του «μετά», που λειτουργεί τόσο δραστικά, όσο στις διαφημίσεις με τους παχύσαρκους: μερικές εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές η Συριζομάχος Αφροδίτη Αλ Σάλεχ ξόρκιζε το κακό. «Θεός φυλάξοι!», έλεγε. «Αν κερδίσουν αυτοί εγώ θα μεταναστεύσω στο Παρίσι».
Πρώτο βιολί των φευγάτων που δεν έλειψαν ποτέ από κοντά μας, είναι αναμφισβήτητα ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε να παίρνει φόρα για το δικό του τριπλό τόλουπ το 2009, τραγουδώντας το ρεφρέν «άμα φύγει ο Καραμανλής απ’ την ηγεσία, ε, τότε κι εγώ θα γυρίσω στο Πανεπιστήμιο». Μόνο που για κακή τύχη του κ. Παυλόπουλου ο Κ. Καραμανλής πράγματι έφυγε. Οπότε, το τέμπο άλλαξε: «Δεν θα μου πει κανείς πότε θα φύγω», είπε ο κ. Παυλόπουλος και κατέβηκε στις εκλογές του 2012. Ηταν ετοιμοπόλεμος, βλέπετε, γιατί το συγκεκριμένο νούμερο το πρόβαρε απ’ το 1996. Είκοσι χρόνια πριν, επί αρχηγίας Εβερτ μία ήταν η αγαπημένη φράση του κ. Παυλόπουλου: «Αμα φύγει ο Μιλτιάδης, ε, τότε θα επιστρέψω κι εγώ στο Πανεπιστήμιο...».
Υπό αυτό το πρίσμα, μοναδικός ανταγωνιστής του στην κατηγορία «πιο μακρόσυρτο φευγιό», μόνο ο Νικήτας Κακλαμάνης θα μπορούσε να θεωρηθεί. Ο οποίος έχει ξεκινήσει να φεύγει απ’ το 2006. Ως υποψήφιος δήμαρχος, έλεγε πως «μετά τη θητεία μου δεσμεύομαι να πάω οριστικώς και αμετακλήτως στο σπίτι μου». Αλλά καθώς το σπίτι είναι όπου χτυπά η καρδιά, ο κ. Κακλαμάνης το 2012 ένιωσε καρδιοχτύπι για τη Βουλή. Και ξαναέβαλε υποψηφιότητα.
Είναι το φίλτρο του «πριν» τις εκλογές και του «μετά», που λειτουργεί τόσο δραστικά, όσο στις διαφημίσεις με τους παχύσαρκους: μερικές εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές η Συριζομάχος Αφροδίτη Αλ Σάλεχ ξόρκιζε το κακό. «Θεός φυλάξοι!», έλεγε. «Αν κερδίσουν αυτοί εγώ θα μεταναστεύσω στο Παρίσι».
Στο διπλανό κανάλι, ο Αδωνις Γεωργιάδης έκανε το δικό του νούμερο: «βάζω στοίχημα», φώναζε. «Ή εγώ θα παραιτηθώ αν χάσει η Ν.Δ., ή ο Τσίπρας αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, η Α. Αλ Σάλεχ και ο Α. Γεωργιάδης έμειναν στη θέση τους σαν τα καπακωμένα πούλια στο «φεύγα». Και κατεγράφησαν έτσι στη μακρά λίστα των «αναντικατάστατων».
Δίπλα στον Γ. Σουφλιά που πάντα θρηνούσε γιατί δεν μπορεί να φύγει απ’ την πολιτική, να τσαπίσει επιτέλους το χωραφάκι του στο Σουπλί Φαρσάλων.
Δίπλα στον Γ. Αλογοσκούφη που χρόνια ανυπομονούσε να γυρίσει στην έδρα του, στην ΑΣΟΕΕ.
Και δίπλα στον Ανδρέα Λοβέρδο, που όταν πήρε το ΠΑΣΟΚ την κατηφόρα τη μεγάλη εξομολογήθηκε πως «η γυναίκα μου μου έλεγε να εγκαταλείψω την πολιτική», αλλά εκείνος δεν μπορούσε να γυρίσει την πλάτη και να αφήσει την πατρίδα στη μοίρα της.
Πράγμα που τώρα τελευταία συνέβη και στον νομάρχη που από Ζορρό έγινε υπόδικος. Οπως είπε ο ίδιος ο Π. Ψωμιάδης πριν από τις εκλογές, «η γυναίκα μου με παρακαλεί να φύγω επιτέλους απ’ την πολιτική, αλλά εγώ θέλω να γυρίσω δυνατός, και της λέω “Αφησέ με μια φορά ακόμα. Πρέπει να το κάνω αυτό. Πρέπει!”».
Αλλά αν η δύστυχη γυναίκα του πείσθηκε, δεν συνέβη το ίδιο με τους ψηφοφόρους. Παρότι ο κ. Ψωμιάδης μοίρασε σοκολατάκια που έγραφαν στο χαρτί «για την πατρίδα και τον λαό», παρότι συνασπίστηκε με τους X-Men της λαϊκής δεξιάς, τον Β. Πολύδωρα, τον Γ. Νικολόπουλο, και τον Χ. Ζώη, τελικά το κουαρτέτο της λαϊκής οργής έπιασε συνολικά 1,04%, και άρα στον κ. Ψωμιάδη αντιστοιχεί το 0,26%. Ισως αυτό το σοκ να ευθύνεται για την παροδική του αμνησία, πάντως μια εβδομάδα μετά ο κ. Ψωμιάδης δεν δείχνει να θυμάται πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα έβαζε υποψηφιότητα. Οπότε, η κυρία Ψωμιάδη μάλλον θα πρέπει να κάνει κι άλλη υπομονή.
Οπως και το πανεπιστήμιο που επιβιώνει χωρίς τον
κ. Παυλόπουλο. Οπως και το Παρίσι που υπάρχει χωρίς την Αφροδίτη Αλ
Σάλεχ. Και κυρίως, όπως όλοι οι κάτοικοι της μικρής, πολύπαθης χώρας
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου