Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Να εμπιστεύεσαι τις μετοχές μιας εταιρείας την
οποία θα μπορούσε να διοικήσει και ένας ηλίθιος. Γιατί μια μέρα μπορεί
να βρεθεί κάποιος τέτοιος στο τιμόνι της, υποστηρίζει ο θρύλος των
επενδύσεων και πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου για πολλά χρόνια, ο
Γουόρεν Μπάφετ.
Ο Μπάφετ εννοεί πως πρέπει να έχει κάποιος εμπιστοσύνη στους θεσμούς εταιρικής διακυβέρνησης και τις δομές εκείνες που ακόμη και κάποιος άσχετος να βρεθεί στο τιμόνι, αυτή θα μπορέσει να προστατευτεί από λάθος επιλογές.
Αν αυτό ισχύει για μια εταιρεία ισχύει πολλαπλώς για μια χώρα. Πρέπει να έχει τις δομές που ακόμη και ένας ηλίθιος να την κυβερνήσει θα τον αποτρέψουν να πάρει και να υλοποιήσει καταστροφικές αποφάσεις.
Η Ελλάδα δεν είναι τέτοια χώρα. Ούτε τους κατάλληλους αποτελεσματικούς θεσμούς διαθέτει και επιπλέον διαθέτει σωρεία ηλιθίων που επί πολλών συναπτών ετών βρέθηκαν σε καίριες θέσεις να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.
Η Ελλάδα ήταν και παραμένει μια δημοκρατική χώρα. Τούτο σημαίνει πως όλες οι κυβερνήσεις μετά τη δικτατορία αναδείχτηκαν από τη λαϊκή βούληση.
Άρα, το πρόβλημα είναι γενικότερο...
Το να έχεις ως λαός να επιλέξεις, μεταξύ ενός που διαθέτει κάποιες γνώσεις ή κάποια εμπειρία στη διαχείριση των κοινών και κάποιας καλλίπυγου νεαράς ή ενός γνωστού ποδοσφαιριστή ή ενός κωμικού ή της κόρης ενός πολιτικού που κάποτε σε βόλεψε στο δημόσιο ή σου έσβησε μια κλήση της τροχαίας και να διαλέγεις μονίμως τους δεύτερους έχει κόστος...
Το 2010 ήρθε ο λογαριασμός.
Ο Μπάφετ εννοεί πως πρέπει να έχει κάποιος εμπιστοσύνη στους θεσμούς εταιρικής διακυβέρνησης και τις δομές εκείνες που ακόμη και κάποιος άσχετος να βρεθεί στο τιμόνι, αυτή θα μπορέσει να προστατευτεί από λάθος επιλογές.
Αν αυτό ισχύει για μια εταιρεία ισχύει πολλαπλώς για μια χώρα. Πρέπει να έχει τις δομές που ακόμη και ένας ηλίθιος να την κυβερνήσει θα τον αποτρέψουν να πάρει και να υλοποιήσει καταστροφικές αποφάσεις.
Η Ελλάδα δεν είναι τέτοια χώρα. Ούτε τους κατάλληλους αποτελεσματικούς θεσμούς διαθέτει και επιπλέον διαθέτει σωρεία ηλιθίων που επί πολλών συναπτών ετών βρέθηκαν σε καίριες θέσεις να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.
Η Ελλάδα ήταν και παραμένει μια δημοκρατική χώρα. Τούτο σημαίνει πως όλες οι κυβερνήσεις μετά τη δικτατορία αναδείχτηκαν από τη λαϊκή βούληση.
Άρα, το πρόβλημα είναι γενικότερο...
Το να έχεις ως λαός να επιλέξεις, μεταξύ ενός που διαθέτει κάποιες γνώσεις ή κάποια εμπειρία στη διαχείριση των κοινών και κάποιας καλλίπυγου νεαράς ή ενός γνωστού ποδοσφαιριστή ή ενός κωμικού ή της κόρης ενός πολιτικού που κάποτε σε βόλεψε στο δημόσιο ή σου έσβησε μια κλήση της τροχαίας και να διαλέγεις μονίμως τους δεύτερους έχει κόστος...
Το 2010 ήρθε ο λογαριασμός.
Το να παριστάνεις πως ο λογαριασμός αυτός δεν σε αφορά και άρα δεν τον πληρώνεις και να παραμυθιάζεσαι επίσης πως θα συνεχίσεις να παραγγέλνεις με δανεικά έχει επίσης κόστος. Κινδυνεύεις και να σε κάνουν «μαύρο» και να σε κλειδώσουν στη «λάντζα» για το υπόλοιπο της ζωής σου...
Επίσης, αν το 2010 ήρθε ο λογαριασμός και εσύ ο «σοφός» λαός στέλνεις το 2014 στο Ευρωκοινοβούλιο όποιον «θυμάσαι και χαίρεσαι» επίσης έχει κόστος...
Η χώρα συνεχίζει να βρίσκεται σε τέλμα και σε αδιέξοδο καθώς τα δυο μεγαλύτερα κόμματα είναι εγκλωβισμένα από τον πελατειακό κρατικοδιαιτισμό που αποτελεί τη ραχοκαλιά της εκλογικής τους βάσης.
Για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο χρειάζεται ένα σχέδιο το οποίο κατ΄ αρχάς για να υλοποιηθεί θα χρειαστεί να ισοπεδώσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό (να εξαφανίσει τα ίδια τα κόμματα δηλαδή) που υπάρχει σήμερα και εν συνεχεία να ισοπεδώσει το κράτος το οποίο πρέπει να επανιδρύσει εκ του μηδενός.
Αντ’ αυτών ασχολούμαστε με ανασχηματισμούς στελεχών της κυβέρνησης σε μια χώρα που έχει πάψει προ πολλού να είναι κυβερνήσιμη και την αγωνία της αντιπολίτευσης να αρπάξει την κυβερνητική κουτάλα, σε μια κατσαρόλα άδεια...
Όλα αυτά, την ώρα που η χώρα συνεχίζει να κάνει πιρουέτες στην άκρη του γκρεμού;
Με τη Φώφη...
Η κυρία Φώφη δεν συμβιβάζεται με το 8% της ΕΛΙΑΣ, σηκώνει τον πήχη του παρόντος με τα «μεγαλεία» του παρελθόντος. Η κ. Γεννηματά εξελέγη βουλευτής και κατ΄ επανάληψη διορίστηκε υπουργός, δηλαδή κυβέρνησε αυτό τον τόπο, με μοναδικό προσόν πως έτυχε να είναι κόρη επιφανούς πολιτικού της μεταπολίτευσης.
Ο πατήρ Γεννηματάς ήταν επιφανής στο κόμμα που κατά κύριο λόγο φέρει την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας οικονομική, κοινωνική και κυρίως ηθική. Ήταν τόσο επιφανής και αποδεκτός ακόμα και όταν ποιούσε την νήσσαν όταν ο μέντοράς του Ανδρέας Παπανδρέου συνελήφθη να αγοράζει σπίτι το οποίο δεν μπορούσε να δικαιολογήσει από το πόθεν έσχες του...
Το πλέον γνωστό επίτευγμα της κυβερνητικής θητείας της κ. Φώφης είναι οι διακοπές που έκανε πρόπερσι στη Σκύρο με δαπάνες του Υπουργείου Αμύνης όπου υπούργευε.
Η κ. Φώφη κάνει δηλώσεις γιατί θέλει να έχει λόγο στις εξελίξεις και γιατί γνωρίζει πως εκφράζει τα συμφέροντα μιας μερίδας της εκλογικής βάσης. Όσων πελατών δεν έτρεξαν να προασπίσουν τον παρασιτισμό τους υπό την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέστε μου. Σώζεται αυτή η χώρα;
Δυστυχώς η Φώφη δεν είναι η εξαίρεση είναι ο κανόνας της Ζωής, της Όλγας, του Γιωργάκη, του Κωστάκη, του Μιλτιάδη, οι περισσότεροι από τους οποίους το σημαντικότερο πράγμα που έχουν πετύχει στη ζωή τους ήταν πως κληρονόμησαν τους πελάτες του πατρός, όπως ακριβώς οι συντεχνίες του μεσαίωνα...
Τα είχα όλα μια φορά και ήθελα παραπάνω...
Εργαζόμαστε 226 ημέρες το χρόνο και δεν εργαζόμαστε 138 ημέρες το χρόνο.
Αν κάνουμε τη διαίρεση 226/138, θα βρούμε ότι για κάθε 1,6 ημέρα που
δουλεύουμε, ξεκουραζόμαστε 1 ημέρα.
Με άλλα λόγια, σχεδόν για κάθε 3 ημέρες δουλειάς, αντιστοιχούν 2 ημέρες ξεκούρασης!
Έμαθα ότι το μέτρημα είναι πολύ χρήσιμο. Έμαθα ότι το μέτρημα φανερώνει ότι ζούμε μέσα σε μύθους.
Και ότι αυτοί οι μύθοι μας έχουν πιθανόν κάνει αγνώμονες, αμετροεπείς και εγωιστές (όχι όλους βεβαίως).
Έμαθα οπωσδήποτε, ότι αν δεν μετράω, καλύτερα να μην μιλάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου