Oσοι φώναζαν στην πλατεία, άνω και κάτω, «Η χούντα δεν έπεσε το ’73» υποθέτω ότι ήσαν απόφοιτοι της μέσης εκπαίδευσης.
Δικαιούμαι να υποθέσω ότι οι δάσκαλοί τους τούς είχαν μάθει ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε τη χούντα.
Δεν ξέρω αν στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε έχει αλλάξει η χρονολογία. Σκέφτομαι ότι αυτό εξηγεί για ποιο λόγο οι συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών αντιδρούν με τέτοια ένταση στην αξιολόγηση. Ανάμεσά τους, και μάλιστα στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, διακρίνονται και όσοι έχουν εκλεγεί ως εκπρόσωποι της Ν.Δ.
Αν ο αξιολογητής τους έχει την άποψη ότι η χούντα έπεσε το ’74, με ποιο δικαίωμα θα την επιβάλει σε λειτουργούς οι οποίοι έχουν ήδη αξιολογηθεί, αφού διορίστηκαν στο Δημόσιο;
Φέτος έβαλαν τη δημιουργικότητα ως θέμα έκθεσης στις Πανελλαδικές. Η επιτροπή των εξετάσεων, αν μη τι άλλο διαθέτει την αρετή του αυτοσαρκασμού. Επέλεξε ως θέμα για την έκθεση ιδεών μια δραστηριότητα εξόριστη από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο επιβραβεύει την παθητική απομνημόνευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έκθεσης ιδεών με την πραγματικότητα. Ιλαροτραγωδία.
«Αποτύχαμε»;
Ναι, αποτύχαμε. Κι εδώ δεν πρόκειται για αποτυχία της πολιτικής των εκάστοτε κυβερνήσεων. Ούτε βέβαια είμαι τόσο αφελής ώστε να περιμένω η παρούσα κυβέρνηση να ανατρέψει μια νοοτροπία η οποία είναι αποδεκτή όχι μόνον από τους λειτουργούς της, αλλά και από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Για τον μέσο Ελληνα πολίτη το σχολείο είναι ένα υποχρεωτικό πέρασμα που θα οδηγήσει το παιδί του στο πανεπιστήμιο. Τι συμβαίνει σ’ αυτό το πέρασμα λίγο τον ενδιαφέρει. Αν σ’ αυτό προσθέσουμε και τη χαλαρότητα της πειθαρχίας την οποίαν επέβαλαν γενιές ολόκληρες εκπαιδευτικών αλλά και γονέων, μπορούμε να αντιληφθούμε την απαξίωση της σχολικής τάξης.
Παλιότερα, για τον κακό βαθμό έφταιγε ο μαθητής. Σήμερα, ο γονιός θεωρεί ότι φταίει ο καθηγητής.
Η απαγόρευση των κινητών είναι σίγουρα ένα θετικό βήμα. Ομως δεν μπορεί να θεωρηθεί «μεταρρύθμιση».
Στα σχολικά θρανία διαμορφώνονται οι πολίτες της χώρας. Κοινώς είναι το εργαστήριο της κοινωνίας. Με υπέρμετρη υπερηφάνεια μάς ανακοινώθηκε ότι στο σχολείο θα ενισχυθεί η ψηφιακή διδασκαλία. Μόνον που ο σημερινός έφηβος δεν χρειάζεται το σχολείο για να εξοικειωθεί με την ψηφιακή πραγματικότητα. Αυτήν την μαθαίνει στην καθημερινότητά του. Χρειάζεται, αντιθέτως, να εξοπλισθεί για να αντιμετωπίσει το καθεστώς της αγλωσσίας που διαβρώνει τις κοινωνικές μας σχέσεις και την ενισχύει η ψηφιακή πραγματικότητα.
Και να μάθει πώς...
η γλώσσα που μιλάει είναι απαραίτητο εργαλείο της «δημιουργικότητας».
Η μέση εκπαίδευση χρειάζεται μια γενναία συντηρητική μεταρρύθμιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου