Όταν κάποιος θέλει να κατηγορήσει έναν σύντροφο που συκοφαντεί, απειλεί, προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλλει τις απόψεις του και γενικά κάνει ότι συνήθως κάνουν οι σύντροφοι, τον αποκαλεί «σταλινικό» και τις μεθόδους του «σταλινικές». Και έτσι κάνει στο σύντροφο και τις μεθόδους του ένα πολύ μεγάλο δώρο. Βλέπετε ένας σύντροφος που συκοφαντεί, απειλεί, χρησιμοποιεί κάθε τρόπο για να επιβάλλει τις απόψεις του και γενικά κάνει ό,τι συνήθως κάνουν οι σύντροφοι, μπορεί να αγαπά τον Στάλιν αλλά θα έκανε ακριβώς τα ίδια ακόμα κι αν αγαπούσε πιο πολύ οποιονδήποτε άλλο σοβιετικό δικτάτορα. Θα έκανε τα ίδια ακόμα κι αν ήταν τροτσκιστής ή λενινιστής ή κάποιο άλλο παρακλάδι του εφαρμοσμένου μαρξισμού. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα ο σύντροφος (όπως και ο ίδιος ο Ιωσήφ ο Στάλιν) είναι κομμουνιστής.
Η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, το πνίξιμο κάθε αμφισβήτησης, η εξαφάνιση του ανθρώπου στο όνομα του νεφελώδους ιδεώδους του, όλα αυτά δεν ήταν επινοήσεις του Στάλιν. Ήταν οι συνήθεις κομμουνιστικές πρακτικές προκειμένου να γίνει η μαρξιστική θεωρία πράξη. Τα κομμουνιστικά εγκλήματα προϋπήρξαν του Στάλιν και συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατό του. Προφανώς ο σύντροφος Ιωσήφ του έδωσε και κατάλαβε, αλλά ελάχιστα παρέκκλινε από την πορεία που ήδη είχε χαραχτεί. Απλώς εκείνος τη χάραξε πιο βαθιά.
Κατά συνέπεια ο όρος «σταλινικός» είναι ένας όρος φτιαγμένος για να αθωώνει και να εξωραΐζει τη ρίζα του «σταλινικού» κακού. Κάθε φορά που χρησιμοποιείται υπονοεί ότι το κακό «σταλινικό» είναι κάτι διαφορετικό από το καλό «κομμουνιστικό» και το καλό «μαρξιστικό», ενώ στην πραγματικότητα οι διαφορές τους δεν είναι διαφορές ουσίας αλλά έντασης κι αυτές όχι μεγάλες (το ίδιο ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί τη φράση «κόκκινοι φασίστες» και όχι «κομμουνιστές»).
Ο Χίτλερ μπορεί να ήταν ο πιο ακραίος από τους φασίστες και τους εθνικοσοσιαλιστές ηγέτες. Αλλά δεν κάνουμε κάποιο διαχωρισμό σε «χιτλερικούς» και φασίστες ή ναζί. Το ευτύχημα της ήττας της Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εξάλειψε κάθε ανάγκη ωραιοποίησης της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Όμως η Σοβιετική Ένωση παρέμεινε κραταιά και μετά τον θάνατο του Στάλιν κι έπρεπε να βρεθούν τρόποι να μη χαθεί η επιρροή της στη Δύση. Ταυτόχρονα οι τσακωμένοι με τα δυτικά ΚΚ κομμουνιστές έπρεπε να φανούν λιγότερο απειλητικοί για τις δημοκρατίες. Κι έτσι οι τυπικές πρακτικές του κομμουνισμού έγιναν «σταλινισμός» παρότι ουδέποτε σταμάτησαν να είναι κυρίαρχες στις χώρες του ανατολικού μπλοκ.
Το να χρησιμοποιεί κανείς τον όρο «σταλινικός» για να περιγράψει τη συμπεριφορά των συντρόφων είναι εντελώς λάθος και πολύ βολικό για τους ίδιους.
Ο Στάλιν δεν ήταν η εξαίρεση, δεν διέφερε τρομερά από τους προκατόχους και τους διαδόχους του και απλώς ήταν μια πιο γνήσια έκφραση του κομμουνισμού και του μαρξισμού.
Με λίγα λόγια...
οι σύντροφοι δεν χωρίζονται σε σταλινικούς και μη. Είναι όλοι κομμουνιστές. Και αυτό αρκεί και μπράβο τους.
ΥΓ: Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ δηλώνουν κομμουνιστές δεν είναι εχθροπαθείς, δεν μισούν ούτε απαξιώνουν όσους έχουν αντίθετες απόψεις και καμία διάθεση δεν έχουν να στείλουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους στον τάφο. Αυτοί δεν είναι πραγματικοί κομμουνιστές και η στάση τους θα πρέπει να απασχολήσει τους συντρόφους τους.
ΥΓ2: Αν δεν πιστεύετε εμένα πιστέψτε τουλάχιστον το καθ’ ύλην αρμόδιο ΚΚΕ που με συνέπεια αρνείται να αποκηρύξει τον Στάλιν. Γιατί το ΚΚΕ ξέρει καλά ότι ο Στάλιν ήταν ένας συνεπέστατος κομμουνιστής-μαρξιστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου