Toυ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΣΤΑΝΑ
Mια συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη γαλλική Le Monde ήταν αρκετή για να σημάνει συναγερμό στα επιτελεία των κομμάτων.
Ένας απαξιωμένος, πολλαπλά ηττημένος και σιωπηλός εδώ και δύο χρόνια τέως πρωθυπουργός επανεμφανίζεται στην πολιτική επικαιρότητα για να ταράξει τα νερά του πολιτικού μας συστήματος. Ισχυριζόμενος μάλιστα ότι ήρθε η ώρα να πει τη δική του αλήθεια. Για όλα όσα συνέβησαν επί της παντοδυναμίας του αλλά και για όσα συμβαίνουν σήμερα και θα συμβούν στο μέλλον. Φυσικά και είναι δικαίωμά του να επιστρέψει. Υποθέτω ότι σύντομα θα καταθέσει τη δική του πολιτική πρόταση, θα παρουσιάσει το επιτελείο του και θα αποκαλύψει τα σχέδιά του. Σε μια περίοδο που το κυβερνητικό μπλοκ έχει σοβαρά προβλήματα και σύσσωμη η αντιπολίτευση καρκινοβατεί, ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει παρών.
Αν κάτι έμεινε μετέωρο από τη συνέντευξη είναι η αποστροφή ότι του λείπει η ενεργός πολιτική δράση και η επαφή με τους ψηφοφόρους. Και με το καλημέρα μια τέτοια δήλωση προκάλεσε καυστικά σχόλια από εχθρούς και φίλους. Διότι πολλοί διερωτώνται πώς μπορεί ένας βουλευτής να αισθάνεται πολιτικά απών και να το δηλώνει ανοικτά;
Κι όμως ο βουλευτής Αλέξης Τσίπρας παρέμεινε τελείως αμέτοχος στα πολιτικά δρώμενα, αλλά όχι τυχαία. Προφανώς και θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο ηγέτη, που του αξίζουν μόνο ηγετικές πρωτοβουλίες, έστω και αν αυτές στρέφονται και κατά του κόμματος που τον ανέδειξε. Και ήρθε η ώρα να σπάσει τη σιωπή του και να επανέλθει εντυπωσιακά στην ενεργό πολιτική δράση. Αλλά από τη θέση του αρχηγού, τη μόνη θέση που πιστεύει ότι του αξίζει. Τίποτα λιγότερο.
Το μεγάλο ερώτημα που ήδη προκαλεί διχογνωμίες είναι το αν έχει ελπίδες.
Οι φήμες λένε ότι οι δημοσκοπήσεις του δίνουν ένα 10%. Σοβαρό ποσοστό για την περίπτωσή του. Για έναν πολιτικό που εγκατέλειψε το κόμμα του, είχε το θράσος να φτιάξει Ίδρυμα και απέφυγε να τοποθετηθεί για τα όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια.
Από την άλλη, φαίνεται ότι υπάρχουν μιντιακά και επιχειρηματικά κέντρα που ποντάρουν σ' αυτόν. Κέντρα που βρίσκονται εδώ και καιρό σε πόλεμο με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, απελπίστηκαν από την πορεία του ΠΑΣΟΚ, έχουν αποδεχθεί την καχεξία της Αριστεράς και αναζητούν το αντίπαλο δέος. Οι απελπισμένοι φυσικά και δεν πιάνονται από τα μαλλιά τους αλλά αναζητούν ηγέτη. Ακόμα κι αν είναι παροπλισμένος και μεταχειρισμένος και μάλιστα σε κακή κατάσταση. Με το κατάλληλο ρετουσάρισμα και το ανάλογο σπρώξιμο μπορούν να ελπίζουν. Εδώ πλασάρισαν τον Στέφανο Κασσελάκη. Στον Αλέξη θα διστάσουν;
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε εντυπωσιακή διαδρομή στην πολιτική σκηνή ως «κακός». Αν και αριστερός, συνεργάστηκε κυνικά με την ακροδεξιά, κρατούσε νταούλι και ήθελε να χορέψει τις αγορές, δίχασε την Ελλάδα, απειλούσε να τινάξει την ΕΕ στον αέρα, οδηγούσε ενσυνείδητα τη χώρα σε Grexit και αποπειράθηκε την αλλαγή του δυτικού προσανατολισμού της. Υπέγραψε αχρείαστο μνημόνιο, υποθήκευσε τα ασημικά της χώρας, κυνήγησε τους πολιτικούς του αντιπάλους (σκάνδαλο Novartis), άνοιξε τις φυλακές για στυγνούς εγκληματίες, άλλαξε μια εβδομάδα πριν τις εκλογές του 2019 τον ποινικό κώδικα, προσπάθησε να φιμώσει τον τύπο. Με δυο λόγια, συνέδεσε αρνητικά το όνομά του με την πιο δύσκολη περίοδο της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Και φυσικά δεν έκανε την αυτοκριτική του ως όφειλε.
Και όμως θέλει να επιστρέψει. Αλλά σε κόντρα ρόλο. Και αυτό πραγματικά είναι ριψοκίνδυνο.
Αν πιστέψουμε τα όσα ακούγονται, στο rebranding του θα εμφανιστεί ως φίλος του δημοκρατικού καπιταλισμού, ένθερμος ευρωπαϊστής, συστημικός μέχρι εκεί που δεν παίρνει και φανατικός μεταρρυθμιστής. Θα ανατρέψει το «σύστημα Μητσοτάκη», θα επαναφέρει και θα ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, θα εξοντώσει τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, θα αναμορφώσει το ΕΣΥ και φυσικά θα ολοκληρώσει τη δίκαιη ανάπτυξη και την ευημερία για τους πολλούς που άφησε στη μέση.
Λέτε να γίνονται θαύματα;
Το θέμα είναι ότι για να τα κάνει όλα αυτά πρέπει να πείσει τη σχετική πλειοψηφία. Και δυστυχώς γι' αυτόν, οι μνήμες είναι νωπές. Αλλά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα τίποτα δεν αποκλείεται. Όλα είναι νωπά αλλά και κατεψυγμένα.
Ο κόσμος που τον πίστεψε και ήταν πολύς, περίμενε από αυτόν τη μεγάλη ρήξη - καταστροφή. Ρήξη με τη Δύση και την ΕΕ, σύμπλευση με τη Ρωσία του Πούτιν, νέα δραχμή, ανοικτά σύνορα στη μετανάστευση, ελαστική αστυνόμευση, ανοχή στην ανομία. Η κωλοτούμπα την ύστατη στιγμή τον απογοήτευσε. Πολλοί σύντροφοι δεν του συγχωρούν ότι δίστασε να μετατρέψει τη χώρα σε «Κούβα της Μεσογείου». Θεωρούν ότι πρόδωσε το μεγάλο όνειρο.
Προφανώς και ευελπιστεί να σαρώσει τα καχεκτικά αριστερά κόμματα και να πολιορκήσει με επιτυχία το σημερινό αριστερόστροφο ΠΑΣΟΚ. Αλλά στον νέο ρόλο του «καλού παιδιού» και του συστημικού πολιτικού είναι πολύ αμφίβολο αν ο κόσμος της Αριστεράς θα τον ακολουθήσει.
Ωστόσο υπάρχει και ο αντίλογος. Στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Αριστερά, ο τέως ηγέτης της ΠΦΑ μπορεί να φαντάζει ως η μόνη λύση. Και να μην ξεχνάμε ότι αυτή η Αριστερά πριν δύο χρόνια ανέδειξε ως αρχηγό της τον Στέφανο Κασσελάκη. Πόσο πιο κάτω;
Και απομένει το κεντρώο ακροατήριο, ο συνήθης ρυθμιστής του πολιτικού μας συστήματος. Το νέο προφίλ που φαίνεται να φιλοτεχνούν για τον Αλέξη Τσίπρα θα έχει στόχο κυρίως αυτό. Αλλά είναι δυνατόν οι κεντρώοι που σήμερα ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εναποθέσουν τις ελπίδες του στον Αλέξη Τσίπρα;
Σε μια εποχή που πυκνώνουν τα σύννεφα στη στενότερη και ευρύτερη περιοχή μας; Με τον Τραμπ στο τιμόνι των ΗΠΑ και την Ευρώπη υπό την απειλή του Πούτιν; Σε μια φάση που η οικονομία ανορθώνεται, οι μισθοί ανεβαίνουν, τα πλεονάσματα αυγαταίνουν και οι όποιες εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, έστω και ασθμαίνοντας;
Αρκούν οι παρακολουθήσεις, τα Τέμπη, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και βέβαια η ακρίβεια για να αναζητήσει ο κεντρώος ψηφοφόρος τη γιατρειά στον Τσίπρα;
Καταλαβαίνω ότι η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει θαμπώσει. Όπως και ότι ο κυβερνητισμός είναι η μεγάλη μάστιγα του πολιτικού μας συστήματος.
Καταλαβαίνω επίσης ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ δεν πείθουν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Ότι η ΝΔ αδυνατεί να παρουσιάσει ένα νέο μεγάλο, πειστικό αφήγημα, όπως και την έλλειψη νέου αίματος για να το υλοποιήσει.
Καταλαβαίνω ότι πολλοί αναζητούν έναν νέο ηγέτη και ένα νέο σχήμα για να αναλάβει τη χώρα στην επικίνδυνη φάση που αναδύεται.
Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να είναι αυτός.
Η Ελλάδα αρέσκεται να μεταβαίνει από καταστροφές σε θριάμβους και το αντίστροφο.
Αλλά...
σε συνθήκες κανονικότητας δεν την έχω για τόσο τολμηρή ή άφρονα, ώστε να ρισκάρει και πάλι. Να αντικρίσει τη θέα του μέλλοντος από το χείλος ενός γκρεμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου