UNREAL:
— F̳̿͟͞l̳̿͟͞i̳̿͟͞c̳̿͟͞k̳̿͟͞ ™ (@Flick1_) August 26, 2025
Islamists in Sweden are now marching in the streets demanding Sharia law.
This is what Europe looks like now - and the media stays silent... pic.twitter.com/w1D8xXo9gl
Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ
Εκατοντάδες ισλαμικά δικαστήρια λειτουργούν ήδη σε ολόκληρη τη Ευρώπη, με την μορφή της διαιτησίας.
Σε ένα από αυτά, στην Αυστρία, προσέφυγαν δύο μουσουλμάνοι για να επιλύσουν τις αστικές διαφορές τους. Το ισλαμικό δικαστήριο έκρινε ότι ο ένας πρέπει να πληρώσει στον άλλον 320.000 ευρώ. Ο "χαμένος" θεώρησε άδικη την απόφαση και προσέφυγε στην "κανονική" Αυστριακή Δικαιοσύνη.
Όμως το Περιφερειακό Δικαστήριο Αστικών Υποθέσεων της Βιέννης επικύρωσε το αποτέλεσμα, χωρίς να εκδικάσει την υπόθεση!
Πρόκειται για απόφαση-σταθμό στην ευρωπαϊκή ιστορία για την οποία οι εισβολείς πανηγυρίζουν! Οι επιπτώσεις της είναι βαθιές - όχι μόνο για την Αυστρία, αλλά και για την Ευρώπη στο σύνολό της.
Το ερώτημα είναι: Διατηρεί η Ευρώπη τα κοσμικά συνταγματικά της θεμέλια ή παρασύρεται στο αυτοκτονικό έδαφος του νομικού πλουραλισμού, με "ανεξάρτητα" συστήματα δικαιοσύνης που ανταγωνίζονται το κρατικό;
Η διαιτησία έχει σχεδιαστεί ως πιο ευέλικτος ευρωπαϊκός νομικός θεσμός, με προϋπόθεση όμως να λειτουργεί σύμφωνα με το Δίκαιο κάθε χώρας. Όμως έχει χρησιμοποιηθεί ως Δούρειος Ίππος της Σαρία. Το Περιφερειακό Δικαστήριο της Βιέννης ουσιαστικά επικύρωσε μια μορφή ιδιωτικοποιημένης θρησκευτικής δικαιοσύνης και νομιμοποίησε τις «παράλληλες κοινωνίες».
Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ενσωμάτωσης απέτυχαν παταγωδώς, διότι αρνήθηκαν να δουν το προφανές: όταν ζητάς άσυλο σε μια δυτική χώρα, δεν μπορείς να απαιτείς την μεταφορά σ΄ αυτή του νομικού, κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου της πατρίδας σου, το οποίο υποτίθεται θέλησες να αποφύγεις!
Από το Μάλμε μέχρι τη Μασσαλία, έχουν αναδυθεί διαχωρισμένες κοινότητες στις οποίες η θρησκευτική εξουσία υποκαθιστά το κοσμικό κράτος. Συμβούλια της Σαρία υπάρχουν ήδη σε πολλές περιοχές της Βρετανίας, στα οποία οι μουσουλμάνες γυναίκες, ειδικότερα, πιέζονται να υπαχθούν, μολονότι τους αρνούνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Η έννομη τάξη της Αυστρίας είναι εμποτισμένη από τις αξίες του Διαφωτισμού, οι οποίες κωδικοποιούνται στον Allgemeines Bürgerliches Gesetzbuch του 1811, έναν από τους παλαιότερους αστικούς κώδικες της Ευρώπης. Ο κώδικας ήταν θρίαμβος του ορθολογισμού, αντικαθιστώντας το προϋπάρχον φεουδαρχικό συνονθύλευμα Δικαίου με καθολικές αρχές που ισχύουν για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως πίστης ή κοινωνικού υποβάθρου. Το να συμπεριλάβει κανείς σε αυτή την παράδοση ένα θεοκρατικό σύστημα, όπως η Σαρία, ισοδυναμεί με προδοσία αυτής της κληρονομιάς.
Θα ήταν αφελές να δούμε την Αυστρία μεμονωμένα. Σε όλη την ήπειρο, το ζήτημα της σχέσης του Ισλάμ με το κοσμικό δίκαιο δοκιμάζει την πολιτική αποφασιστικότητα.
Η Γαλλία, της οποίας η παράδοση της λαϊκότητας είναι ίσως η πιο ισχυρή στην Ευρώπη, αντιστέκεται εδώ και καιρό στις προσπάθειες εισαγωγής του θρησκευτικού νόμου στη δημόσια ζωή.
Η Γερμανία αμφιταλαντεύεται: ανέχεται την άτυπη διαμεσολάβηση από συμβούλια της Σαρία σε ορισμένες πόλεις, αλλά αντιστέκεται στην επίσημη αναγνώριση.
Η Βρετανία έχει αποδεχθεί τη διαιτησία της Σαρία βάσει του Νόμου περί Διαιτησίας του 1996, αν και τα αυξανόμενα σκάνδαλα γύρω από μεροληπτικές αποφάσεις έχουν πυροδοτήσει έντονη συζήτηση.
Η Ευρώπη παρασύρεται, από πολιτική και δικαστική δειλία, σε ένα οθωμανικό σύστημα με αυτόνομα "μιλέτ" (θρησκευτικές κοινότητες με τους δικούς τους νόμους).
Ένα κοσμικό δικαστήριο που αναγνωρίζει τη Σαρία στέλνει το μήνυμα ότι το αυστριακό κράτος είναι πρόθυμο να μοιραστεί την κυριαρχία του με ένα θρησκευτικό σύστημα. Αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα που επιδιώκει εδώ και καιρό το πολιτικό Ισλάμ: όχι ανοιχτή αντιπαράθεση με τον κοσμικό νόμο, αλλά σταδιακές παραχωρήσεις που νομιμοποιούν την εξουσία του στη δημόσια σφαίρα, μέχρι την τελική κατάληψή της με "δημοκρατικά" εργαλεία.
Η Ευρώπη διστάζει να υπερασπιστεί την κοσμική της κληρονομιά από φόβο μήπως χαρακτηριστεί μισαλλόδοξη.
Οι ελίτ δεν είναι πρόθυμες να επιμείνουν στην καθολική αποδοχή του ευρωπαϊκού νομικού (τουλάχιστον) πολιτισμού, ειδικά όταν τα "μιλέτ" ψηφίζουν και απειλούν με απόσυρση της στήριξης τους στα κόμματα που δεν ικανοποιούν τις επιδιώξεις τους.
Η απόφαση της Αυστρίας αποτελεί παράδειγμα αυτής της αποτυχίας. Οι ιθαγενείς Αυστριακοί αντιλαμβάνονται ότι υπόκεινται σε ένα σύνολο προτύπων, ενώ άλλοι λειτουργούν υπό άλλο. Αυτό το διπλό πρότυπο διαβρώνει την εμπιστοσύνη, αποδυναμώνει την κοινωνική συνοχή και τροφοδοτεί την αντίδραση των γηγενών που οι ελίτ χαρακτηρίζουν "ακροδεξιούς".
Και οι Βρυξέλλες εθελοτυφλούν. Μολονότι κατακλύζουν τα κράτη μέλη με καταιγισμό από ντιρεκτίβες, ακόμα και για εντελώς επουσιώδη, αποφεύγουν να νομοθετήσουν το εξής θεμελιωδώς απλό: Καμμία διαιτησία δεν αναγνωρίζεται εάν δεν αποδέχεται τις αξίες της ισότητας, του κοσμικού χαρακτήρα, του κράτους δικαίου και αν αντιβαίνει στην νομοθεσία κάθε χώρας.
Εάν η Ε.Ε θέλει να διατηρήσει ένα κοσμικό συνταγματικό πλαίσιο λειτουργίας, πρέπει...
να επιμείνει ότι ο νόμος δεν είναι διαπραγματεύσιμος. Η θρησκεία ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα, τελεία και παύλα. Η ανοχή ισοδυναμεί με παράδοση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου