Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
σαββόπουλος (ο )
1. αυτός που έχει το θάρρος της γνώμης του «νομίζω ότι όσοι σχολιάζουν δημοσίως την επικαιρότητα και παίρνουν θέση στα σημαντικά γεγονότα πρέπει να είναι σαββόπουλοι, να παίρνουν θέση στις εκλογές και να μην κάνουν τις πάπιες όσο βολικά κι αν είναι τα κουάκ τους»
2. αυτός που εξοργίζει τον αυτοαποκαλούμενο... προοδευτικό κόσμο «κάθε άνθρωπος που προσπαθεί να μιλήσει λογικά και ώριμα γίνεται αναπόφευκτα σαββόπουλος»
Δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τους συμπολίτες που σχολιάζουν, κρίνουν και παίρνουν θέση όπου είναι βολικό και όπου δεν είναι χαζεύουν τα σχήματα που κάνουν τα συννεφάκια στον ουρανό.
Δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τους πολτικοποιημένους δημοσιολογούντες που μας κρατούν ενήμερους για κάθε θέση τους πλην της ψήφου.
Γι’ αυτό μου άρεσε που ο Διονύσης Σαββόπουλος, χωρίς να έχει να περιμένει τίποτα και ταυτοχρόνως αδιαφορώντας για το ποιον θα δυσαρεστήσει, πήρε θέση και είπε ευθέως ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.
Εξοργίζοντας φυσικά τους συντρόφους. Οχι τόσο για την τοποθέτησή του, που μάλλον δεν εκπλήσσει κανέναν, όσο για την ευγένεια με την οποία την έκανε.
Βλέπετε, οι σύντροφοι νιώθουν άνετα μόνο με λυσσασμένα «θα τους φάμε» και απέναντι στους καλούς τρόπους και τα λογικά επιχειρήματα τα χάνουν και εκνευρίζονται αφού καταλαβαίνουν πόσο φανερό γίνεται σε όλους ότι περισσότερο κι από επιχειρήματα εκείνο που δεν έχουν είναι ήθος.
Την έλλειψη ήθους οι σύντροφοι την αναπληρώνουν με μίσος απέναντι στους αντιπάλους, απέναντι στη διαφορετική άποψη, απέναντι σε οποιονδήποτε παίρνει θέση που τους χαλάει το αφήγημα.
Είναι τόσο το μίσος του αυτοαποκαλούμενου «προοδευτικού κόσμου» που φοβάμαι ότι...
κάθε προσπάθεια να κριθεί με πολιτικά κριτήρια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου