Αυτή θα είναι και η μοίρα μας αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία.
Ο κόσμος αλλάζει και όποιος δεν είναι έτοιμος για τις αλλαγές θα μείνει εκτός νυμφώνος.
Ο Ερντογάν φροντίζει να μας το υπενθυμίζει αλλά το σύστημα, γενικώς, και όχι, μόνο το πολιτικό, δεν είναι διατεθειμένο να αλλάξει νοοτροπία.
Μαζί του δεν αλλάζει νοοτροπία και η κοινωνία η οποία αναλώνεται σε συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, ωραίες θεωρίες αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα, ζητά υποχωρήσεις.
Όποιος τα επισημαίνει αυτά, εισπράττει δύο λαϊκισμούς.
Ο ένας από τη μια πλευρά επικαλείται την αγωνιστικότητα και την αποφασιστικότητα του λαού όπως την είδαμε με την είσοδο μασκοφόρων σε τηλεοπτικό κανάλι στην Κύπρο. Εκ του ασφαλούς όλοι αγωνιστές. Εκεί που χρειάζεται, στην αποτροπή του Ερντογαν να επισκεφθεί την Κύπρο και σε μια διαδήλωση από κοινού με τους τουρκοκύπριους που αντιτίθενται στην επίσκεψη, κοτούλες.
Η άλλη πλευρά που έχει γίνει το κατεστημένο της χώρας έχει την αντίληψη πως ό,τι ξεφεύγει από την δουλική υποταγή στους προστάτες και την παράκληση προς αυτούς κάθε φορά να σώσουν την Ελλάδα (άλλοι, όχι εμείς), είναι πολεμοχαρές. Η εκτίμηση, δηλαδή, πως όπως πορεύονται τα πράγματα το παιχνίδι είναι χαμένο και στην Κύπρο και σε όλα τα μέτωπα με την Τουρκία (ο Ερντογάν χορεύει την Αθήνα με όποιον χορό θέλει) και πως επιβάλλεται μια άλλη, πιο δυναμική πολιτική, θεωρείται εθνικιστική και πολεμοχαρής.
Με άλλα λόγια, αφού στο παιχνίδι δεν φαίνεται να μπορεί να ανταπεξέλθει η Αθήνα και η Λευκωσία, όπως όλα δείχνουν, για την τάση αυτή η λύση δεν είναι μια δυναμικότερη στάση αλλά η υποχώρηση. Αποδοχή των τετελεσμένων και εκχώρηση στην Τουρκία δικαιωμάτων που δεν έχει.
Η Κύπρος, όμως, δεν είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του ελληνισμού. Η Κύπρος, είναι το τελευταίο φυλάκιο του ελληνισμού. Αν πέσει, το παιχνίδι για τον ελληνισμό τελείωσε. Το είπε προχθές και ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Χρήστος Χριστοδούλου σε μια εκπομπή της διαδικτυακής τηλεόρασης Ανιχνεύσεις web tv.
Αυτή, η παραχώρηση, δηλαδή, για να έχουμε την ησυχία μας, είναι και η θέση του συνόλου, σχεδόν, των πολιτικών δυνάμεων στην χώρα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, άνευ δυνατότητας σημαντικής επιρροής.
Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο σε επίπεδο κοινωνίας αναπτύσσονται, απλώς, θεωρίες αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον φραπέ στην παραλία ή το εσπρέσσο στο Κολωνάκι. Παραμύθι, εξυπνακισμοί, αλλά στην ουσία μηδέν.
Θυμάμαι την δεκαετία του 70, προς το τέλος της, είχε πάρει φωτιά μια δεξαμενή καυσίμων που διατηρούσαν τα Σκόπια στη Θεσσαλονίκη. Επι πολλές ημέρες ειδικοί και μη ανέλυαν το φαινόμενο και τις επιπτώσεις του. Λίγο πολύ θα καταστρεφόταν η πόλη. Κι απο λεπτό σε λεπτό η δεξαμενή θα εκρήγνυτο. Σχέδια επι σχεδίων πως θα σβήσουν την φωτιά οι δυνάμεις της πυροσβεστικής, καθηγητικές και άλλες αναλύσεις και προτάσεις. Όλοι παρακολουθούσαμε το φαινόμενο ανήσυχοι σαν να έχουμε βγάλει κάποια πανεπιστημιακή σχολή γνωρίζοντας τα πάντα στη θεωρία. Αλλά η θεωρία απέτρεπε οποιαδήποτε ενέργεια. Θα επήρχετο καταστροφή. Δεν έπρεπε τίποτε να γίνει. Απλώς, περιμέναμε το μοιραίο για να δούμε τις διαστάσεις του. Και παρακαλούσαμε τον Θεό.
Μέχρι που τα Σκόπια ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να στείλουν τα ίδια μια δύναμη να σβήσει τη φωτιά.
Περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι θα συμβεί. Ήρθαν δύο τρείς δεκάδες άνθρωποι, ανέβηκαν στην δεξαμενή και σε διάστημα μικρότερο της ώρας έσβησαν την φωτιά και έσωσαν την δεξαμενή με το καύσιμο της ΄χώρας τους. Φυσικά και τη Θεσσαλονίκη.
Βεβαίως, εμείς και την επομένη συνεχίσαμε τις αναλύσεις.
Αυτό γίνεται και σήμερα. Η Τουρκία δρα και εμείς θεωρία.
Θα πάει, σήμερα ο Δένδιας στο Ισραήλ (στάχτη στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης) και μετά θα πάει και στην Κύπρο θα δώσει και συνέντευξη τύπου. Και λοιπόν; Πιθανώς θα χαρούν πως ο Ερντογάν περιορίστηκε στο άνοιγμα του 3,5% των Βαρωσίων. Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη πως με την κίνησή του αιχμαλωτίζει την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά στις διαπραγματεύσεις.
Η Τουρκία κατέκτησε τα κατεχόμενα με αίμα. Και ό,τι κατακτάται με αίμα...
δεν παραχωρείται με διαπραγματεύσεις.
Αθήνα και Λευκωσία μπροστά στην τουρκική επέλαση λειτουργούν σαν τον Αρχιμήδη αλλά το σπαθί έχει βγει και θα τους πάρει το κεφάλι.
ΥΓ: Επαναλαβάνω πως δεν υπάρχει στον κόσμο άνθρωπος που να είναι πιο φιλειρηνικός από μένα. Αλλά δεν βλέπω άλλον τρόπο να διασφαλίσουμε την ειρήνη, χωρίς να υποδουλωθούμε, από την αλλαγή νοοτροπίας σε σχέση με την αντιμετώπιση της Τουρκίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου