Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Σαν προχθες και πριν από πέντε χρόνια, στις 5 Ιουλίου 2015, η χώρα έζησε το μεγαλύτερο παπατζιλίκι της σύγχρονης ιστορίας της.
Ενα αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό δημοψήφισμα του οποίου το αποτέλεσμα δεν σεβάστηκαν ούτε οι νικητές.
Την αντισυνταγματικότητα της διαδικασίας έχουν πιστοποιήσει όλοι οι έγκριτοι συνταγματολόγοι.
Την αντιδημοκρατικότητα αποδεικνύουν η σπουδή και η μεθόδευση.
Μέσα σε μια εβδομάδα ο ελληνικός λαός κλήθηκε να ψηφίσει «Ναι» ή «Οχι» σε ένα αγγλικό τεχνικό κείμενο για «reforms for the completion of the current program» και «debt sustainability analysis» που ουδείς καταλάβαινε!
Κατά την κρατούσα άποψη, η ευθύνη για το παπατζιλίκι βαραίνει την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τον τότε πρωθυπουργό.
Δεν θα αρνηθώ τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Αλλά δεν θα συμφωνήσω ότι έχουν την αποκλειστική ευθύνη.
Το δημοψήφισμα, όσα προηγήθηκαν κι όσα ακολούθησαν ήταν το πιστοποιητικό χρεοκοπίας ενός ολόκληρου πολιτικού και πολιτειακού συστήματος.
Μια συμπολίτευση που ψήφιζε χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει, ούτε πώς θα διαχειριστεί εκείνο που ψήφισε.
Ενας Πρόεδρος της Δημοκρατίας που κρύφτηκε από τον ρυθμιστικό του ρόλο για να το παίξει «σωτήρας της επόμενης μέρας».
Μια παραζαλισμένη αντιπολίτευση που όχι μόνο δέχτηκε να συμμετάσχει σε μια αντιθεσμική και προσχηματική διαδικασία, αλλά έτρεξε την επομένη να μαζέψει τα σπασμένα των άλλων.
Φαίνεται πως «τόσοι ήσαντε» – όλοι τους….
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι πέντε χρόνια αργότερα όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της δραματικής ιστορίας έχουν αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο ή έχουν περιοριστεί σε δευτερεύοντες κι αδιάφορους ρόλους.
Αλλά δεν θα αρνηθώ και τις δικές μας ευθύνες.
Το μιντιακό σύστημα που προειδοποίησε (με ασυνήθιστο θάρρος) για τους κινδύνους μπορεί να δικαιώθηκε εντός εικοσιτετραώρων, αλλά δεν έπεισε. Ούτε καν ακούστηκε μέσα σε ένα κλίμα παραληρηματικής εχθροπάθειας.
Ανάλογη ήταν η τύχη όλων εκείνων των κοινωνικών φορέων που απέναντι σε ένα ξέσπασμα φανατισμού πρόκριναν τον δρόμο της λογικής.
Κακά τα ψέματα, η χώρα είχε κλείσει τα αφτιά της σε όλους. Ακουγε μόνο τον θυμό της και χόρευε καλαματιανά στο Σύνταγμα.
Φυσικά υπάρχει κι άλλη ανάγνωση. Οτι παρά το παπατζιλίκι, η κατάληξη ήταν (σχεδόν) ευτυχής. Ο Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα κι η χώρα βρήκε σιγά σιγά τον δρόμο της.
Επιβεβαιώνοντας έτσι το ακαταμάχητο δόγμα Φλαμπουράρη: «Ελα μωρέ τώρα, όλα θα γίνουν!».
Πράγμα που σημαίνει ότι τελικά...
Σαν προχθες και πριν από πέντε χρόνια, στις 5 Ιουλίου 2015, η χώρα έζησε το μεγαλύτερο παπατζιλίκι της σύγχρονης ιστορίας της.
Ενα αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό δημοψήφισμα του οποίου το αποτέλεσμα δεν σεβάστηκαν ούτε οι νικητές.
Την αντισυνταγματικότητα της διαδικασίας έχουν πιστοποιήσει όλοι οι έγκριτοι συνταγματολόγοι.
Την αντιδημοκρατικότητα αποδεικνύουν η σπουδή και η μεθόδευση.
Μέσα σε μια εβδομάδα ο ελληνικός λαός κλήθηκε να ψηφίσει «Ναι» ή «Οχι» σε ένα αγγλικό τεχνικό κείμενο για «reforms for the completion of the current program» και «debt sustainability analysis» που ουδείς καταλάβαινε!
Κατά την κρατούσα άποψη, η ευθύνη για το παπατζιλίκι βαραίνει την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τον τότε πρωθυπουργό.
Δεν θα αρνηθώ τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Αλλά δεν θα συμφωνήσω ότι έχουν την αποκλειστική ευθύνη.
Το δημοψήφισμα, όσα προηγήθηκαν κι όσα ακολούθησαν ήταν το πιστοποιητικό χρεοκοπίας ενός ολόκληρου πολιτικού και πολιτειακού συστήματος.
Μια συμπολίτευση που ψήφιζε χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει, ούτε πώς θα διαχειριστεί εκείνο που ψήφισε.
Ενας Πρόεδρος της Δημοκρατίας που κρύφτηκε από τον ρυθμιστικό του ρόλο για να το παίξει «σωτήρας της επόμενης μέρας».
Μια παραζαλισμένη αντιπολίτευση που όχι μόνο δέχτηκε να συμμετάσχει σε μια αντιθεσμική και προσχηματική διαδικασία, αλλά έτρεξε την επομένη να μαζέψει τα σπασμένα των άλλων.
Φαίνεται πως «τόσοι ήσαντε» – όλοι τους….
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι πέντε χρόνια αργότερα όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της δραματικής ιστορίας έχουν αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο ή έχουν περιοριστεί σε δευτερεύοντες κι αδιάφορους ρόλους.
Αλλά δεν θα αρνηθώ και τις δικές μας ευθύνες.
Το μιντιακό σύστημα που προειδοποίησε (με ασυνήθιστο θάρρος) για τους κινδύνους μπορεί να δικαιώθηκε εντός εικοσιτετραώρων, αλλά δεν έπεισε. Ούτε καν ακούστηκε μέσα σε ένα κλίμα παραληρηματικής εχθροπάθειας.
Ανάλογη ήταν η τύχη όλων εκείνων των κοινωνικών φορέων που απέναντι σε ένα ξέσπασμα φανατισμού πρόκριναν τον δρόμο της λογικής.
Κακά τα ψέματα, η χώρα είχε κλείσει τα αφτιά της σε όλους. Ακουγε μόνο τον θυμό της και χόρευε καλαματιανά στο Σύνταγμα.
Φυσικά υπάρχει κι άλλη ανάγνωση. Οτι παρά το παπατζιλίκι, η κατάληξη ήταν (σχεδόν) ευτυχής. Ο Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα κι η χώρα βρήκε σιγά σιγά τον δρόμο της.
Επιβεβαιώνοντας έτσι το ακαταμάχητο δόγμα Φλαμπουράρη: «Ελα μωρέ τώρα, όλα θα γίνουν!».
Πράγμα που σημαίνει ότι τελικά...
οι μόνοι πραγματικά χαμένοι από το δημοψήφισμα ήταν το 61,31% που ψήφισε «Οχι» και νόμιζε ότι κέρδισε.
Ακόμη κι αν η ανοησία και η ακρισία δεν θεωρούνται πολιτικά προσόντα, έχουν τη συμπάθειά μου.
Ακόμη κι αν η ανοησία και η ακρισία δεν θεωρούνται πολιτικά προσόντα, έχουν τη συμπάθειά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου