Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Γιατί να θέλει κάποιος να προβάλει τον εαυτό του στο 1989;
Γιατί να θέλει κάποιος να προβάλει τον εαυτό του στο 1989;
Ηταν μήπως καλή στιγμή για την Αριστερά – που βιάστηκε να ποινικοποιήσει την πασοκική φθορά για να «ξηλώσει το πουλόβερ»; Ή μήπως ήταν καλή στιγμή για το παρακμάζον ΠΑΣΟΚ;
Για τον Τσίπρα φαίνεται ότι η επίκληση του 1989 έχει νόημα: Μόνο μια δίωξη θα ήταν ικανή να δώσει ξανά πειστικότητα στο κόλπο της μίμησης του Παπανδρέου.
Για τον Τσίπρα φαίνεται ότι η επίκληση του 1989 έχει νόημα: Μόνο μια δίωξη θα ήταν ικανή να δώσει ξανά πειστικότητα στο κόλπο της μίμησης του Παπανδρέου.
Η μόνη αντίδραση σε αυτή την όχι και τόσο κρυφή επιθυμία ανανέωσης της άδειας πολιτικής πλαστοπροσωπίας ήταν του Νίκου Φίλη.
Στην κομματική σύναξη του περασμένου Σαββατοκύριακου, ο Φίλης εξήγησε πόσο αυτοϋπονομευτική θα μπορούσε να αποβεί η αποποίηση του ρόλου της Αριστεράς το 1989 – τη χρονιά που ο 15χρονος Τσίπρας γραφόταν στην ΚΝΕ.
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να χωνέψει τον Παππά επιβεβαίωσε ότι η κριτική προς τον πρόεδρο του κόμματος σταματάει πάντα σε μια αόρατη γραμμή: Ολοι – ακόμη και εκείνοι, που, όπως ο Φίλης, έχουν την ιστορική επίγνωση για να ζυγίσουν το ηχογραφημένο ποιόν των συντρόφων τους· όλοι αναγνωρίζουν, σιωπηρώς ή πανηγυρικώς, ότι δεν υπάρχει κόμμα χωρίς τον Τσίπρα.
Η παραδοχή αυτή συνιστά αντικειμενικά και το όριο της όποιας εσωκομματικής αυτοκάθαρσης – ή, έστω, αυτοκριτικής: Ακόμη κι όταν αμφισβητούνται οι επιλογές του, η αμφισβήτηση δεν μπορεί να προχωρήσει τόσο, ώστε να τραυματίσει το σημαντικότερο πολιτικό κεφάλαιο του κόμματος.
Οπως όλα τα κεφάλαια, έτσι και αυτό του Τσίπρα, δεν είναι αμετάβλητο. Η αξία του είχε αρχίσει να φθίνει πολύ πριν από τον Μιωνή. Οπως είπε και ο Φίλης, το 2020 δεν είναι ούτε 1989, ούτε 2015.
Στην κομματική σύναξη του περασμένου Σαββατοκύριακου, ο Φίλης εξήγησε πόσο αυτοϋπονομευτική θα μπορούσε να αποβεί η αποποίηση του ρόλου της Αριστεράς το 1989 – τη χρονιά που ο 15χρονος Τσίπρας γραφόταν στην ΚΝΕ.
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να χωνέψει τον Παππά επιβεβαίωσε ότι η κριτική προς τον πρόεδρο του κόμματος σταματάει πάντα σε μια αόρατη γραμμή: Ολοι – ακόμη και εκείνοι, που, όπως ο Φίλης, έχουν την ιστορική επίγνωση για να ζυγίσουν το ηχογραφημένο ποιόν των συντρόφων τους· όλοι αναγνωρίζουν, σιωπηρώς ή πανηγυρικώς, ότι δεν υπάρχει κόμμα χωρίς τον Τσίπρα.
Η παραδοχή αυτή συνιστά αντικειμενικά και το όριο της όποιας εσωκομματικής αυτοκάθαρσης – ή, έστω, αυτοκριτικής: Ακόμη κι όταν αμφισβητούνται οι επιλογές του, η αμφισβήτηση δεν μπορεί να προχωρήσει τόσο, ώστε να τραυματίσει το σημαντικότερο πολιτικό κεφάλαιο του κόμματος.
Οπως όλα τα κεφάλαια, έτσι και αυτό του Τσίπρα, δεν είναι αμετάβλητο. Η αξία του είχε αρχίσει να φθίνει πολύ πριν από τον Μιωνή. Οπως είπε και ο Φίλης, το 2020 δεν είναι ούτε 1989, ούτε 2015.
Το 2015, ακόμη και οι αποτυχίες του Τσίπρα εκλαμβάνονταν ως τεκμήρια αγνότητας: Το παιδί τράκαρε και ξανατράκαρε στον τοίχο, επειδή δεν ήταν πονηρεμένο – επειδή δεν είχε τριβή με τη μεγάλη εκμαυλίστρια: την εξουσία.
Υπερτιμώντας πρώτα ο ίδιος το εύρος αυτής της ανοχής, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε να τα παίρνει όλα πάνω του: Τον Καμμένο με τους ισοβίτες και τη Σαουδική Αραβία· τον Πολάκη παντού και πάντα· τον Παππά με τα βοσκοκάναλα, τον Παππά με τον Αρτεμίου, τον Παππά με τον Πετσίτη.
Υπερτιμώντας πρώτα ο ίδιος το εύρος αυτής της ανοχής, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε να τα παίρνει όλα πάνω του: Τον Καμμένο με τους ισοβίτες και τη Σαουδική Αραβία· τον Πολάκη παντού και πάντα· τον Παππά με τα βοσκοκάναλα, τον Παππά με τον Αρτεμίου, τον Παππά με τον Πετσίτη.
Κανένα από αυτά τα βάρη δεν τον σκότωσε. Αλλά ό,τι δεν σε σκοτώνει, μπορεί να συσσωρεύεται σαν βλάβη που θα σε σκοτώσει αργότερα.
Ο Τσίπρας του 2020 δεν είναι ο Τσίπρας του 2015. Παρότι υπολείπεται του αντιπάλου του εδώ και τέσσερα χρόνια στις δημοσκοπήσεις, έχουν δίκιο που τον προστατεύουν ακόμη και οι εσωκομματικοί επικριτές του. Είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας του 2020 δεν είναι ο Τσίπρας του 2015. Παρότι υπολείπεται του αντιπάλου του εδώ και τέσσερα χρόνια στις δημοσκοπήσεις, έχουν δίκιο που τον προστατεύουν ακόμη και οι εσωκομματικοί επικριτές του. Είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που...
δεν περνάει πια σαν συνάλλαγμα εκτός του κόμματος.
Χωρίς εναλλακτική, ο ΣΥΡΙΖΑ μονοπωλείται από έναν αρχηγό αναντικατάστατο αλλά και αναποκατάστατο: Ούτε να τον αλλάξουν μπορούν, ούτε και τη χαμένη του σαγήνη να αποκαταστήσουν.
Χωρίς εναλλακτική, ο ΣΥΡΙΖΑ μονοπωλείται από έναν αρχηγό αναντικατάστατο αλλά και αναποκατάστατο: Ούτε να τον αλλάξουν μπορούν, ούτε και τη χαμένη του σαγήνη να αποκαταστήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου