Κόρη αρκουδιάρη την ανέβαζαν, βρωμοθήλυκο την κατέβαζαν. Ουδείς όμως από τους αυλικούς σεξιστές είχε το θάρρος της γνώμης μπροστά της. Τόσο αγαπούσαν τη ζωή τους. Καλλονή, δολοπλόκα, ανελέητη στην οργή της, με ατσάλινη πυγμή και εκπληκτικό πολιτικό αισθητήριο. Χαρισματική.
Αναίμακτη παρωνυχίδα σε σχέση με τα παραπάνω αλλά με έντονη οσμή βυζαντινισμών ήταν η «Στάση του Κούδα» με κεντρικό πρωταγωνιστή το δαντελένιο «10άρι», τον μετέπειτα, με συναίνεση και Λακεδαιμονίων, Μεγαλέξανδρο του ελληνικού ποδοσφαίρου· πώς οι Γερμανοί βάφτισαν Κάιζερ τον Φραντς Μπεκενμπαόυερ; Η κόντρα ερυθρόλευκων του νότου - μαυρόασπρων του βορρά συγκλόνισε την Ελλάδα πριν από μισό αιώνα, η φλόγα της βεντέτας παρέμεινε έκτοτε άσβεστη με πιο απρόβλεπτη αναζωπύρωση την τωρινή. Το υλικό της ιστορίας, ο επίλογος της οποίας γράφτηκε επί χουντοκρατίας (1968), διατίθεται για ταινία που σε χέρια πλαστουργών όπως π.χ. ο Κώστας Γαβράς ή ο Γιώργος Λάνθιμος θα γινόταν οσκαρική. Δεσμοί αίματος, πίκρες βαριές κι ασήκωτες, απειλές, ταξίματα και σπασίματα, τελεσίγραφα, μπαϊράκια, συνθέτουν εικόνα ανεπούλωτης μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ο σπουδαίος –και ως χαρακτήρας– Γιώργος Κούδας μόνο πρόβαρε χωρίς να μουσκέψει με ιδρώτα τη φανέλα του Ολυμπιακού πριν επιστρέψει στη μάνα Τούμπα και γίνει σημαία της. Πνίγηκε στο κλάμα το Πασαλιμάνι.
Πενήντα χρόνια μετά, η απειλούμενη εξ ανατολών Ελλάς, μπουσουλώντας εκτός μνημονίων, σπεύδει να εισαγάγει τεχνογνωσία πρακτικής και ηθικής από τις κατά κοινή ομολογία ξάστερες δυνάμεις FIFA και UEFA, ώστε να καθαρίσει η σωρευμένη ποδοσφαιρική κόπρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου