ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Οι λενινιστές και η δημοκρατία

Του ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η αποτυχία της πρώτης φοράς Αριστερά να επιβάλει καθεστώς δείχνει σε έναν μεγάλο βαθμό και τα όρια των αυταρχικών λύσεων που μερικοί, στον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν στο κεφάλι τους.  

Δεν είναι λίγοι οι λενινιστές (και οι αλτουσεριανοί) στο κόμμα που εκφράζονται από την υπόσχεση του Τσίπρα, ότι τη δεύτερη φορά Αριστερά, το κόμμα πρέπει «να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας». 

Ο Νίκος Παππάς αλλά και ο Αριστείδης Μπαλτάς, ο Δραγασάκης και ο Δρίτσας, οι κουκουεδογενείς και οι ριζοσπάστες. Πλες και όλοι μια λενινιστική, αντιδημοκρατική σούπα έχουν στο μυαλό τους. Ενα μοντέλο επιβολής και ελέγχου.
Αυτό το μοντέλο επιχείρησαν να υλοποιήσουν διάφορα πρόσωπα, που στην αρχή είχαν κοινό όραμα: την κατάλυση του μοντέλου της ελευθερίας στην Ελλάδα, που κάποιοι έλπιζαν ότι θα διαχυθεί και στην Ευρώπη. Γι' αυτό το όραμα εργάζονταν μαζί ο Τσίπρας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Καρανίκας και ο Βαρουφάκης, ο Θανάσης Καρτερός και ο Λαφαζάνης. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση προσωπικοτήτων όπως ο Πάνος Καμμένος προϋπέθετε την αποδοχή του βασικού στόχου, που υποτίθεται ότι ήταν το Μνημόνιο - αλλά στην ουσία ήταν η Δύση. Ενοχλούσε όλους το περιεχόμενο της έννοιας του δυτικού κόσμου: η ελεύθερη αγορά και οι πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, ενοχλούσε το θεσμικό πλαίσιο που διασφάλιζε τη δημοκρατία και τις ελευθερίες, ενοχλούσε η πολιτική ασπίδα της Ευρώπης. Ολα αυτά έγινε προσπάθεια να κατεδαφιστούν, προσπάθεια που σε έναν βαθμό ήταν συνειδητή.

Η προσπάθεια αυτή είχε ορισμένους βασικούς στόχους. 

Ενας στόχος ήταν η κατάλυση της ελευθερίας του Τύπου, η προσπάθεια ελέγχου του. 

Δεύτερος στόχος ήταν η Ευρώπη και, ιδίως, η ευρωζώνη: πίστευαν ότι με τις κινήσεις τους θα εξασφάλιζαν την, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερη χρηματοδότηση από την Ευρώπη επιδιώκοντας παράλληλα και/ή την υπονόμευση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θεωρώντας ότι έτσι θα υπονομευτεί το καπιταλιστικό μοντέλο. 

Οι στόχοι αυτοί κατέρρευσαν μεν με το δημοψήφισμα, ωστόσο η επανεκλογή του Τσίπρα επέτρεψε την αναπροσαρμογή του αρχικού μοντέλου: η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χωρίς Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, επέλεξε τη χρηματοδότησή της από την καπιταλιστική Ευρώπη που δεν έγινε δυνατόν να ανατραπεί, ωστόσο συνεχίστηκε στην Ελλάδα η προσπάθεια ελέγχου του Τύπου και, μαζί, και άλλων θεσμικών πυλώνων, όπως η Δικαιοσύνη. 

Στο τέλος, βεβαίως, ήρθε μια ακόμα τυχοδιωκτική μεταστροφή: αυτό που ενδιέφερε ήταν η διατήρηση της κυβέρνησης και της εξουσίας, για την οποία ο Τσίπρας και η καμαρίλα της εξουσίας του στηρίζονταν πλέον στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ηταν η εποχή του κότερου, που σήμερα γίνεται προσπάθεια να ξεχαστεί.

Αυτή ήταν η πολιτική μεθόδευση του Τσίπρα, με όπλο την Αριστερά, να αναρρηθεί στην εξουσία και, στη συνέχεια, να την κρατήσει. Η μεθόδευση αυτή ήταν συστηματικά κυνική. Η δημοκρατία ήταν κι αυτή ένα πολιτικό εργαλείο στα χέρια της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ - πιο σωστά, οι δημοκρατικοί τύποι, πίσω από τους οποίους γινόταν συστηματική προσπάθεια ελέγχου και προσαρμογής της στο εξουσιαστικό σχέδιο του Τσίπρα. Ετσι παίχτηκε το παιχνίδι, αυτό το παιχνίδι χάθηκε.

Αυτό το παιχνίδι επιδιώκει ο Τσίπρας να αναβιώσει και τη δεύτερη φορά Αριστερά. Χρειάζεται ένα διευρυμένο κόμμα, υπό έναν δημοκρατικό τύπο, που ακόμα μια φορά θα λειτουργεί ως προσωπικός μηχανισμός του. Αυτό ξέρει, αυτό μεθοδεύει.

Η περίοδος της διακυβέρνησης Τσίπρα απέτυχε, και τη βούλα της αποτυχίας την έβαλε η βαριά σφραγίδα της λαϊκής βούλησης, σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Υπό κανονικές συνθήκες, η διακυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη θα ήταν αδιατάρακτη για πολύ καιρό, απέναντι σε ένα αποτυχημένο κόμμα που πολιτεύτηκε στο όνομα της Αριστεράς.

Μπορεί να διαταραχτεί αυτή η διακυβέρνηση από την προσδοκία μιας δεύτερη φορά Αριστεράς;  

Μόνο υπό μία προϋπόθεση, την οποία όμως έχει καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ και έχει αρχίσει να την εντάσσει στη μετεκλογική του προσαρμογή:  

Στην υπόσχεση του πελατειακού κράτους.

Είναι βέβαιο ότι ο λόγος της χρεοκοπίας ήταν η νομή του πελατειακού κράτους. Το οποίο είχε μεγαλώσει υπέρμετρα τα χρόνια των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, όταν εκδημοκρατίστηκε το ρουσφέτι, που έως τότε κατά κύριο λόγο χειριζόταν με φειδώ η Δεξιά. Μέσω και του συνδικαλισμού, στο διευρυμένο κράτος - λάφυρο άρχισαν να μετέχουν, υπό διάφορους μανδύες, η Αριστερά και οι άνθρωποί της.  

Η λαϊκιστική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του αντισυστημισμού, περιείχε κατά κύριο λόγο τη συνέχιση νομής του κράτους από πελατειακά δίκτυα.

Αυτά τα δίκτυα συνεχίζουν και σήμερα να δρουν - είτε πιέζοντας την κυβέρνηση είτε επιδιώκοντας να εκφραστούν πρωτίστως στον μετεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ.  

Αν αποτύχει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα Μητσοτάκη, η επόμενη πλειοψηφία θα υπόσχεται συμμετοχή στο πελατειακό κράτος. 

Δεν είναι να εφησυχάζουμε.