ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Στάγδην εκπασοκισμός

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Η προχθεσινή ανακοίνωση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μοιάζει ογκώδης, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της περιέχει ονόματα που ήδη εργάζονται για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα οποία, ούτως ή άλλως, πάνε παντού, για μπούγιο - πρώην βουλευτές, νεοπροσήλυτοι ευρωβουλευτές και πολλά πρόσωπα που κινούνται συστηματικά στις κομματικές γραμμές και τα ονόματά τους επαναλαμβάνονται συχνά στις διάφορες λίστες ονομάτων που προωθούν κομματικούς στόχους.

Πρόσωπα όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης ή ο Απόστολος Γκλέτσος, που στοχεύουν να δείξουν τη διείσδυση του κόμματος στην οικεία ποπ/τρας κουλτούρα, αν όντως δραστηριοποιηθούν μάλλον προβλήματα θα δημιουργήσουν στη συνοχή του εγχειρήματος, το οποίο δεν στηρίζεται στην ανανέωση αλλά στην αναπαλαίωση. Στην εισδοχή, δηλαδή, σε κομματικούς ρόλους, ακόμα περισσότερων πασόκων, τύπου Ραγκούση, Ξενογιαννακοπούλου και Μωραΐτη, των λεγόμενων ορφανών του Γιώργου Παπανδρέου.  

Πρόσωπα που πόζαραν ως πολιτικοί καριέρας πλάι στον Γιώργο Παπανδρέου, επέλεξαν μια μικρή ριζοσπαστική μετατόπιση προκειμένου να αναζωπυρωθεί και γι' αυτά η προοπτική επιστροφής στο νταραβέρι της εξουσίας. 

Υπάρχουν υποδείγματα: από την Τζάκρη μέχρι τον Μάρκο Μπόλαρη, κι από τον Μιχελογιαννάκη μέχρι τη Βαγενά, αρκετά πρόσωπα ενσωματώθηκαν στα συριζαϊκά συστήματα νομής εξουσίας. Αλλά αν δεν πέρασε άσχημα ο Πάντζας, γιατί να μην ακολουθήσω τον δρόμο του; μπορεί να σκεφτούν πρόσωπα του πασοκικού παρελθόντος όπως ο Τζουμάκας - που κάνει επαναλήψεις τις δέλτους της 3ης του Σεπτέμβρη. Και γιατί, αύριο-μεθαύριο, να μην τους ακολουθήσουν κι άλλα πασοκικά στελέχη που πρόσκεινται στον, κάποτε, «Ελληνα Πινοτσέτ», όπως αποκαλούσαν οι συριζαίοι τον Γιώργο Παπανδρέου.  

Ασυνέπεια; 

 Στην Αριστερά, τέτοια μικροπροβλήματα διορθώνονται διά της αυτοκριτικής, που έχει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα της άφεσης αμαρτιών που έχει για τους χριστιανούς η εξομολόγηση. (Στις περιπτώσεις που προανέφερα, πάντως, δεν συγκαταλέγω τους καθηγητές Αντώνη Λιάκο και Νίκο Μουζέλη, ούτε το παλαιό στέλεχος της Κομισιόν Αχιλλέα Μητσό, που πιστεύουν ειλικρινά ότι με τον Τσίπρα επικεφαλής θα πάρουν τα σοσιαλδημοκρατικά όνειρα εκδίκηση.)

Είναι αυτή η βαθμιαία μετάλλαξη, ο στάγδην εκπασοκισμός, η σανίδα σωτηρίας του συρρικνούμενου πολιτικά, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ΣΥΡΙΖΑ;  

Θα μπορέσει, όντως, να αναβαπτιστεί το κόμμα του αριστερού λαϊκισμού στα νάματα της ευρωπαϊκής συστημικότητας, στην οποία η χώρα φαίνεται να επανεισήλθε μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ τον Ιούλιο του 2019 και, αναίμακτα, να αφήσει πίσω τους θεωρητικούς των μπάχαλων, του αντιευρωπαϊσμού και της επανάστασης; 

Θα λειτουργήσει και αυτή τη φορά το σύστημα «φύγε εσύ, έλα συ» με το οποίο πολιτεύεται ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή που πήρε στα χέρια του τον άλλοτε Συνασπισμό; 

Μπορεί έτσι να γίνει η μετατόπιση του κόμματος, που θα χωρέσει τον μετατοπιζόμενο Τσίπρα;

Αν θα φάνε αμάσητο το νέο «αφήγημα», αν δεν αντιδράσουν οι αριστεροί που διακίνησαν, ή ανέχτηκαν, φανατισμό και κοινωνικό μίσος και αν θα απομακρυνθούν ανώδυνα όσοι αρνηθούν το νέο εκπασοκιζόμενο περιβάλλον.

Ετσι κι αλλιώς, το κόμμα του οποίου ηγείται ο Τσίπρας, ουσιαστικά είναι...

 ένα παχύ στρώμα, ένα χαλί πάνω στο οποίο κινούνται ο ηγέτης και η ομάδα γύρω απ' αυτόν. Το χρώμα και τα πρόσωπα έχουν αλλάξει κι άλλες φορές. Κι αν υπάρχει διακύβευμα εξουσίας, πάντα υπάρχουν πρόθυμοι.