Δεν είναι μία ούτε δύο, αλλά έξι χιλιάδες. Δεν πρόκειται για καμιά διαδήλωση αλλά για επιχειρήσεις. Εξι χιλιάδες επιχειρήσεις στη Μεγάλη Βρετανία, από την ΙΚΕΑ μέχρι την Burberry, είναι ανάμεσα στα πιστοποιημένα μέλη του Living Wage Foundation. Οσο απίστευτο και αν σας φαίνεται –ομολογώ δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του– οι Βρετανοί, αν και κλυδωνίζονται από το Brexit, συγχρόνως προσπαθούν και μάλλον πετυχαίνουν να πληρώνονται καλά για να ζουν αξιοπρεπώς.
Το Living Wage Foundation ιδρύθηκε το 2011 και οι επιχειρήσεις που συμμετέχουν στο δίκτυό του το κάνουν εθελοντικά, δεν τους αναγκάζει κανένα κράτος. Μιλάμε άλλωστε για την Αγγλία. Σύμφωνα με τη βρετανική νομοθεσία, η κατώτατη αμοιβή ορίζεται στις 7,70 λίρες ανά ώρα και στις 8,21 λίρες για όσους είναι άνω των 25 ετών. Το LWF έχει υπολογίσει ένα ωρομίσθιο της τάξεως των 9,3 λιρών για όλη τη χώρα και 10,75 λίρες για το Λονδίνο, δηλαδή 12,65 ευρώ, επειδή εκεί η ζωή είναι ακριβότερη.
Αν σας χάλασε λίγο αυτό, έχω και χειρότερα για τη συνέχεια.
Υπάρχει ένας γενικότερος προβληματισμός σχετικά με τις νέες ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και τη μεγάλη απόκλιση στις αποδοχές των εργαζομένων και των υψηλόβαθμων στελεχών στις επιχειρήσεις. Δημιουργείται μια ψαλίδα που δεν μοιάζει με χαντάκι αλλά έχει το πλάτος του Τάμεση, για να μείνουμε στο αγλλοσαξονικό περιβάλλον. Η κρίση ήταν μια πραγματικότητα αλλά και μια δικαιολογία για την αθρόα μείωση μισθών.
Η πλάκα όμως με την περίπτωσή μας, γιατί μόνο με χιούμορ αντιμετωπίζεις τις τραγωδίες, είναι ότι στη χώρα υπάρχει μια κυβέρνηση που θεωρητικά υπερασπίζεται τη μεσαία τάξη. Την τάξη δηλαδή που υπερφορολόγησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγε η Ν.Δ. από τη θέση της αντιπολίτευσης.
Τώρα όμως η μεσαία τάξη δεν είναι αυτή που ήταν και αν δεν είναι αυτή που ήταν, τότε ποια είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου