Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ο Κώστας Ζουράρις είναι ένας δημόσιος διανοούμενος, με απλές, πολύ
συχνά απλοϊκές ιδέες. Κρύβει την απλότητά τους πίσω από μια περίτεχνη
και σκοπίμως δυσνόητη γλώσσα, η οποία δεν υπηρετεί ποτέ την ακρίβεια ή
τη σαφήνεια του λόγου. Ως κύρια σκοπιμότητά της έχει να προσδώσει στον
ίδιο ένα ύφος απροσπέλαστου ύψους και, συγχρόνως, να εκφοβίσει τον
ακροατή.
Ο συνήθης ημιμαθής –είδος που αποτελεί και την πλειονότητα–
εντυπωσιάζεται από τις αρχαιοελληνικούρες και τα πατερικά, που αραδιάζει
με απαράμιλλη ευκολία ο Κ. Ζουράρις.
Εντυπωσιάζεται, επίσης, από την
ειρωνική αυτοπεποίθησή του, την αλαζονική, αφ’ υψηλού έκφραση του
προσώπου του και την αδιατάρακτη, ψυχρή προκλητικότητά του.
Το συνολικό
μείγμα προβάλλει την εικόνα ενός «αυστηρού σοφού» και πείθει τον αμαθή
για τη σοβαρότητα ή έστω την ευφυΐα του Κ. Ζουράρι.
Συγχρόνως, το στυλ
αυτό του επιτρέπει και να κολακεύει –συχνά ασυστόλως– το κοινό στο οποίο
απευθύνεται. Ο διπλανός μας Νεάντερταλ αισθάνεται ότι υψώνεται και
αυτός, όταν την απλοϊκότητα της άποψής του έρχεται να την επιβεβαιώσει ο
«καθηγητής». (Παράδειγμα ασύστολης κολακείας –προς τον λαό του ΠΑΟΚ–
ήταν οι δηλώσεις εξαιτίας των οποίων ζητήθηκε η παραίτησή του.)
Αν παραμερίσεις τα αποτροπιαστικά στολίδια
του λόγου του και πας στην ουσία, οι θέσεις που εκφράζει κατά καιρούς ο
Κ. Ζουράρις, επάνω στα εκάστοτε θέματα του δημοσίου διαλόγου, δεν
διαφέρουν πολύ από τον μπαγιάτικο εθνικισμό ενός δασκαλάκου της
δεκαετίας του 1920. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Κώστας Ζουράρις είναι ο
Βύρων Πολύδωρας της σικ Αριστεράς στην Ελλάδα. Ενας εκκεντρικός είναι,
ένα καλομαθημένο πλουσιόπαιδο που γέρασε χωρίς να ωριμάσει και, όπως
λένε κάποιοι παλιοί φίλοι του, «αυτό που κυρίως αναζητεί στη ζωή είναι ο
χαβαλές».
Ελισσόμενος μεταξύ κολακείας και εκφοβισμού, ο Κ. Ζουράρις τα
κατάφερνε ώς τώρα, μέχρι που ο πρωθυπουργός χρειάστηκε μια βαλβίδα για
να εκτονωθεί η κατάσταση στην Κ.Ο.
Γιατί τον διώχνουν τώρα, ενώ έχει πει
χειρότερα στο παρελθόν, ρωτούν κάποιοι.
Δεν κερδίζουμε τίποτε
συγκρίνοντας την τελευταία χυδαιότητα του Κ. Ζουράρι με τις
προηγούμενες, μήπως και ανακαλύψουμε εκεί την αιτία της απομάκρυνσής του
από την κυβέρνηση. Απλώς, ήταν ο βολικός άνθρωπος της στιγμής, για να
σφίξει τα λουριά η κυβέρνηση και να θυμίσει στους βουλευτές της ότι
είναι προσωρινοί και περαστικοί. Αυτό τον σκοπό εξυπηρετησε και η
παραμονή της υπόθεσης σε εκκρεμότητα – όσο πιο αργή και βασανιστική
είναι η εκτέλεση, τόσο πιο ισχυρό είναι το μήνυμά της.
Αλλωστε...
άχρηστος
ήταν στην κυβέρνηση ο Κ. Ζουράρις και οι αρμοδιότητές του αστείες –
μήνες μπορεί να μείνει κενή η θέση του, χωρίς να παρατηρηθεί κάποια
διαφορά. Η μοναδική φορά που χρησίμευσε στην παρέα των κυβερνώντων ήταν
τώρα, ως βαλβίδα εκτόνωσης..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου