Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Παράξενα τα πέλαγά μας. Από τη μία έχουμε το σινιέ πειρατικό της
νεοφιλελεύθερης αρμάτας που ξεκίνησε από τον λιμένα του Αρπαχτοβούργου
με σκοπό να κουρσέψει ό,τι βρει μέχρι τις μακρινές θάλασσες του
Κονομιστάν.
Αυτοί είναι μονόφθαλμοι και εκατόγχειρες, και
αντιμετωπίζουν καθετί που δεν τους ανήκει σαν λάφυρο. Στόχος τους είναι,
αφού θα έχουν σκοτώσει τον ιδιοκτήτη του πολύτιμου «αντικειμένου», να
σκοτώσουν και το ίδιο το λάφυρο, κοψοχρονιά, στον πρώτο σαράφη που θα
δώσει το κατιτίς του.
Η Ακρόπολις, καλή ώρα, ας πουληθεί, βρε αδελφέ. Τι τα ’χουμε τα μάρμαρα να κάθονται και δεν τα βγάζουμε στις ρούγες να πάνε να επιδειχθούν, να επιδείξουν μόδες και, γυρνώντας, να μας φέρουν και την είσπραξη;
Η Ακρόπολις, καλή ώρα, ας πουληθεί, βρε αδελφέ. Τι τα ’χουμε τα μάρμαρα να κάθονται και δεν τα βγάζουμε στις ρούγες να πάνε να επιδειχθούν, να επιδείξουν μόδες και, γυρνώντας, να μας φέρουν και την είσπραξη;
Στις λερές νεοφιλελέ γαλέρες όλα πωλούνται,
όλα ενοικιάζονται, όλα τοις μετρητοίς και μερικά με δόσεις. Οπότε χαρά
τους θα είναι, αν η πασαρέλα του Γκούτσι ξεκινά από τα Προπύλαια,
περνάει μέσα από τον Ναό της Απτέρου Νίκης, ύστερα από το Ερέχθειο
(εντός του οποίου οι μοντέλες θα αλλάζουν κιλότες) και καταλήγει στον
Παρθενώνα.
Τα επιχειρήματα ότι η Ακρόπολις είναι το τέμενος της
λατρείας της Παλλάδος Αθηνάς, χώρος ιερός και πάνσεπτος, και δεν
αρμόζουν οι πασαρέλες αντί οποιουδήποτε τιμήματος, ούτε που τα ακούνε οι
ρεσαλταδόροι του χρήματος.
Από την άλλη, υπάρχουν οι
ρεμαλορέμαλοι που σκούζουν ότι όλα είναι δημόσια κι ανοιγοκλείνουν την
Ακρόπολη λες και είναι τσιφλίκι τους και όποτε τους καπνίσει απλώνουν
πάνω της τα λερωμένα ιδεολογικά τους σώβρακα με τα σιχαμένα συνθήματα.
Αυτοί δεν ενδιαφέρονται για τα ιερά και τα όσια. Ο έλεγχος τους νοιάζει.
Αυτόν δεν θέλουν να χάσουν, και το Δημόσιο, που το ελέγχουν σχεδόν
απόλυτα, είναι ο ιδανικός γαϊδούρειος ίππος μέσα στον οποίο κρύβονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου