ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Συριζα, η καμενη γη και η κατάρρευση της χώρας που είναι αναγκαία. - Στο τέλος, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.

Του Αλέξανδρου Δρίβα

Υποψήφιου διδάκτορα διεθνών σχέσεων.

  

Μια από τις μεγάλες προκλήσεις που θα έχει ο ιστορικός του μέλλοντος που θα θελήσει να ερμηνεύσει την ιστορική εξέλιξη της χώρας, πρόκειται να είναι το χρονικό σημείο εκκίνησης όλης αυτής της Αρχαίας Τραγωδίας που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα.  

Είναι από το 1821 η αρχή; 

Είναι από τον θάνατο -του μόνου, αληθινού και τελευταίου- Εθνάρχη αυτής της χώρας, του Ιωάννη Καποδίστρια; 

Είναι η αρχή των δεινών η Μικρασιατική Καταστροφή; 

Είναι ο εμφύλιος που ξέσπασε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; 

Είναι η Μεταπολίτευση και το δράμα της Κύπρου; 

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η πρόκληση, δε θα σταθεί εμπόδιο στον ισοτρικό του μέλλοντος να αναδείξει το ουσιώδες αυτής της Αρχαίας Τραγωδίας. Όλες οι Αρχαίες Τραγωδίες, έχουν έναν κοινό τόπο. Στο τέλος, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.  

Βρισκόμαστε ήδη στον γκρεμό και απομένει να δούμε ποιά θα είναι η ένταση της πρόσκρουσης και η μέρα μετά από αυτήν.

Αν θέλεις να καταστρέψεις την Αριστερά, βάλε την να κυβερνήσει.

            Ο παραπάνω υπέρτιτλος, δεν είναι βέβαια κάποια «κατάρα» ή κάποιος αφορισμός ιδεολογικού μίσους. Είναι κάτι που αναφέρεται στον αγγλοσαξωνικό κόσμο και το οποίο, έχει λάβει χώρα αρκετές φορές, ακόμη και ως στρατηγική στο παρελθόν, από μεγάλες δυνάμεις. Πέραν από τα αγγλοσαξωνικά ευφυολογήματα, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να θυμόμαστε ήδη από την παρούσα κυβέρνηση, και είναι πολλά.

• Δεν θα μπορέσει να θυμηθεί έυκολα κάποιος, κυβέρνηση και πρωθυπουργό που να στηρίχθηκαν τόσο πολύ από μεμονωμένα άτομα και ομάδες, εντός και εκτός Ελλάδος. Δεδομένων των δραματικών δυσκολιών που είχε να αντιμετωπίσει η χώρα, η παρούσα κυβέρνηση στηρίχθηκε και από ελληνικές δυνάμεις (εντός και εκτός Πατρίδας) αλλά και από ισχυρές χώρες, από ισχυρά lobbies πάσης φύσης.

• Ο ελληνικός λαός, ήταν διατεθειμένος να συγχωρήσει ακόμη και το Γ’ Μνημόνιο και γι’ αυτό προχώρησε και στην αναβάπτιση της κυβέρνησης στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Αυτό που περίμενε, ήταν ένα έργο που θα μπορούσε να εκτελεστεί εκτός του Μνημονίου που έχει υποχρεωτική εφαρμογή. Αντ’ αυτού, η παρούσα κυβέρνηση, σαν ανταμοιβή, έδωσε σε όλους όσους τη στήριξαν ή την ανέχτηκαν, ένα παράδειγμα ακόμη για να αντιληφθεί πως, δεν γίνεται στην πολιτική, σε περιόδους τέτοιων κρίσεων «να λατρεύεις δύο θεούς». Ή το κόμμα θα λατρέψεις, ή την Πατρίδα.

• Ο Έλληνας πρωθυπουργός, έκανε τις επιλογές του το καλοκαίρι. Αποφάσισε να λατρέψει το κόμμα του. Οι «συμβουλάτορές» του, περίμεναν δεκαετίες για την ανάληψη της εξουσίας από κάποιο κόμμα που έρχεται από τα «αριστερά». Η Κυβερνητική, έχει τη δική της ερμηνεία (αναφορικά με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας/ηγεμονίας) από το υπάρχον κόμμα και είναι λίγο πολύ γνωστή.

• Επιπρόσθετα, ο Έλληνας πρωθυπουργός, εκτός από την πρωτοφανή στήριξη που έλαβε από τον προηγούμενο Ιανουάριο, είχε και την πρόνοια να είναι ταυτόχρονα η μόνη λύση (στα μάτια των ψηφοφόρων του) και ταυτόχρονα, και η μόνη εναλλακτική. «Έπαιζε μόνος του». Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ήταν όλοι στιγματισμένοι και έτσι είχε την ευκαιρία να τελειώσει την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Αντ’ αυτού, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος το τέλος αυτής της περιόδου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα αλλά και για τις συνέπειες που θα έχει στο ίδιο του το κόμμα.

• Η ελληνική εμπειρία, μας έχει διδάξει πως οι ‘Ελληνες «κομματάρχες», στο τέλος πάντα προδίδονται από την «αγάπη» που έχουν για το κόμμα το οποίο «διαφεντεύουν».

• Τα λόγια και οι απόψεις της παρούσας κυβέρνησης για την Παιδεία, που είναι ο θεμέλιος λίθος οποιασδήποτε «αλλαγής» (αλλαγή κατά το συριζαϊκό αριστερολόγιο) καλωσόρισαν την επαύριον της εκλογικής νίκης του Σεπτέμβρη.

• Η συμπόρευση κυβερνητικών στελεχών σε απεργίες και κινητοποιήσεις, δεν ήταν τόσο αθώα και τόσο «ψυχοπαθολογική» όσο φαινόταν. Ήταν πολύ πιο επικίνδυνη και προοιόνισε το μετέπειτα. Θέληση για έλεγχο ΜΜΕ, διαδικτύου και όλα όσα σήμερα, φαίνονται σε διαλόγους με γάτες και νεο-προεστούς.

• Παρόλα αυτά, τα όσα ζούμε σήμερα με την έξαρση της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης, σε συνδυασμό με όλες τις πτυχές διάλυσης που παρουσιάζει η χώρα, αποδεικνύουν πως η παρούσα κυβέρνηση ήταν μια συνέπεια. Μια συνέπεια ετών που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καθορίσει, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση που αναφέρθηκε προλογικά.

• Η παρούσα κυβέρνηση, απέτυχε τόσο πολύ ώστε να καταφέρει κάτι που είναι ακόμη πιο επικίνδυνο. Να «αναβαπτίσει» και να «εξαγνίσει» με την παταγώδη αποτυχία της, προηγούμενους δρώντες οι οποίοι βρίσκονταν στα γεννητούρια όλων των προβλημάτων που σήμερα αντιμετωπίζουμε. Μια ματιά στις «εναλλακτικές» που παρουσιάζονται σήμερα, μπορεί να δει κανείς στο «Event» που δημιούργησε το «Το Ποτάμι»…

• Η διοικητική ικανότητα, που οφείλει να είναι το πρώτο κριτήριο επιτυχίας/αποτυχίας μιας κυβέρνησης, είναι παντελώς απούσα από αυτό το σχήμα. Έχουμε την «τύχη» να βλέπουμε «rappers» να εξηγούν τα νέα κριτήρια για την κατάκτηση της ύψιστης κομματικής επιτυχίας, δηλαδή, του διορισμού. Αποτέλεσμα: Αποστροφή, Τέλμα και Απελπισία.

Τι μέλλει γενέσθαι μετά τον Επικήδειο;

            Η παρούσα κυβέρνηση, είναι υπό κατάρρευση. Και αφού χρησιμοποίησε τη χώρα για να σώσει το κόμμα, καταρρέει μαζί της και η χώρα. Η Νέμεσις φέρεται σκληρά, αλλά πάντα οφείλουμε να αναγνωρίζουμε το οτι χαρίζει, αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως τουλάχιστον στην Ελλάδα, η κομματοκρατία είναι εχθρική για τη χώρα.

Αυτήν τη στιγμή, αν οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις πίεζαν για εκλογές, μέσα σε αυτό το κλίμα πρωτοφανούς παράλυσης, θα είχαν προκηρυχθεί άμεσα. Κι όμως, η υφιστάμενη κομματοκρατία και οι εναλλακτικές, περιμένουν μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση της παρούσας κυβέρνησης, προκειμένου να γίνει αυτή, η δική τους κολυμπήθρα. Το Κόμμα, βρίσκεται παντού. Η Οικουμενική, είναι μια λύση (έτσι κι αλλιώς μεταβατική). Ας κοιτάξουμε όμως τον «κομματικό χάρτη». Τι βλέπουμε; Τον κόσμο που δημιούργησε τα προβλήματα, έτοιμο να λύσει τα προβλήματα που θα κληροδοτήσει…ο Σύριζα.

Η μόνη πολιτική πρόταση που απουσιάζει από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι...

 μια αληθινά πατριωτική πρωτοβουλία που τα μέλη της θα τα δένει κα΄τι κοινό: Αυτό το κοινό, δε γίνεται αυτή τη στιγμή να μην είναι το βίωμα του πόνου για τα όσα περνάει ένας ιστορικός λαός και μια χώρα που το μόνο πράγμα που δεν άντεξε στην μακραίωνη ιστορική της συνέχεια, είναι η διατήρηση του αισθήματος της ταπείνωσης και της άνευ όρων παράδοσης στην τύχη της, η οποία ήταν συνήθως εχθρική.

Βασίλεψε ο Επιμηθέας.

            Το δίδαγμα της σημερινής κυβέρνησης, αν δεν γίνει «φάρος ολέθρου» που σταδιακά θα γίνει δώρο ιστορικής σοφίας για τη δημιουργία ενός συμβολαίου που θα αξίζει πραγματικά στη φήμη αυτής της Πατρίδας. Αυτή η φήμη, η οποία έχει εδώ και αρκετά χρόνια πάψει να προηγείται του ονόματός της, και να έχει γίνει βορά στον οποιονδήποτε εκτός αυτής ώστε να την χρησιμοποιεί σαν εξιλαστήριο θύμα, δεν γίνεται να αποκατασταθεί με τους παρόντες κομματάρχες. Κάθε όλεθρος, δεν μπορεί να μην έχει εντός του την ευκαιρία για διδαχή. Δεν μπορεί να χαθεί αυτή η ευκαιρία που φέρει όλους τους ενόχους αυτής της κατάστασης, στον ίδιο γκρεμό στον οποίον βρίσκεται η χώρα. Ανέχεται Έλληνας πολίτης να πέσει η χώρα και να σωθούν οι σημερινοί κομματάρχες;

Ο Επιμηθέας, ζει μέσα σε κάθε κομματάρχη, διαθέτει τη φρόνηση της σπατάλης. Η ουσία της πολιτικής τέχνης, είναι η «μοιρασιά». Μάλιστα, με τέτοιον τρόπο ώστε κάθε ένας να θεωρεί οτι δεν έχει αδικηθεί. Οι παρόντες κομματάρχες απέδειξαν οτι ακόμη και σήμερα, ετοιμάζουν «πρωτοβουλίες» οι οποίες στηρίζονται από τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Σημίτη. Την ώρα που η χώρα κινδυνεύει με αφανισμό, οι μεν προσπαθούν να αποφύγουν την κατάρρευση (αναπόφευκτη) και οι δε, παίρνουν…θάρρος και κάνουν όνειρα.

Ο μύθος του Προμηθέα και του Επιμηθέα, φέρνει το Δία να δίνει την εξής εντολή : «(…)Βάλε έναν νόμο με τη σφραγίδα μου: Όποιος είναι ανίκανος να κρατήσει το μερίδιό του στην Αιδώ και τη Δικαιοσύνη (…)είναι πανούκλα της Πολιτείας». Δεν μπορεί να μην είναι πλέον αυτό το κριτήριο από το οποίο θα καθορίζεται η πολιτική ζωή της χώρας. Ο εξαίσιος μύθος, φέρνει επίσης τον Δία να στέλνει στον Έρεβο τον Επιμηθέα μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.