Ας υποθέσουμε πως όλα πάνε κατ’ ευχήν. Ας υποθέσουμε, δηλαδή, πως η
Ελλάδα καταλήγει στους όρους που θέλει να θέσει στους δανειστές της για
να συνεχίσουν να τη δανείζουν και αυτοί υποτάσσονται στη δύναμή της,
επειδή, όπως είπε ο κ. Τσίπρας, φοβούνται πως από την Ελλάδα θα αρχίσουν
αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα αλλάξουν όλη την Ευρώπη, αν όχι τον
κόσμο, ιδιαιτέρως δε την Ινδία και την Κίνα.
Ας υποθέσουμε ακόμη πως
διαγράφουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας, αν όχι όλο, και πως οι
Γερμανοί, επιτέλους, αναλαμβάνουν το ηθικό τους χρέος απέναντι στην
Ιστορία και στον κ. Γλέζο, καταβάλλουν τις πολεμικές αποζημιώσεις και
επιστρέφουν και τα χρήματα από τα υποχρεωτικά δάνεια της Κατοχής.
Ας υποθέσουμε, με δύο λόγια, πως επιτυγχάνεται το ευκτέον και τα ταμεία γεμίζουν από ρευστό διότι όλοι οι Ελληνες πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, όσοι έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό τις επαναπατρίζουν γιατί πιστεύουν στο μέλλον του τόπου, και τα ευρώ περιφέρονται ελεύθερα και ωραία στη χώρα.
Τι θα γίνει τότε;
Πώς θα είναι η Ελλάδα, αν και όταν
απαλλαγεί από το άχθος της κρίσης, αν και όταν τα Ελληνόπουλα δεν θα
χρωστούν πριν ακόμη εγκαταλείψουν τη θαλπωρή της μητρικής γαστέρας;
Το πρώτο που θα γίνει είναι η επαναπρόσληψη όλων των δημοσίων υπαλλήλων που έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι στη διάρκεια της κρίσης.
Το δεύτερο είναι
πως οι τράπεζες θα αρχίσουν να δίνουν και πάλι καταναλωτικά δάνεια, με
αποτέλεσμα να ανοίξουν και πάλι τα μικρομάγαζα που έκλεισαν και να
τονωθεί η «αγορά».
Το τρίτο είναι πως θα ανέβουν οι τιμές των ενοικίων
και κατά συνέπεια θα αρχίσει ξανά η οικοδομική δραστηριότητα –
κοιτάζοντας τον Υμηττό από μακριά, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως
υπάρχει άφθονος χώρος για να γίνει τσιμέντο.
Το τέταρτο είναι ότι θα
αναβαθμισθούν τα διπλώματα ΑΕΙ και ΤΕΙ, αφού όσοι καταφέρνουν να «πάρουν
το χαρτί» θα προσλαμβάνονται αμέσως κάπου, οπουδήποτε, αρκεί να τρέχει ο
μισθός πρώτη και δεκαπέντε.
Το πέμπτο είναι ότι η Ελλάς θα διαπρέψει
και πάλι στην κούρσα των εξοπλισμών.
Τα υπόλοιπα δεν τα ξέρω, αλλά
συνάγονται από τα συμφραζόμενα.
Η λατρεία του Χάους, που μοιάζει με συγγενή διαμαρτία της ελληνικής
κοινωνίας, δεν πρέπει να αποδοθεί μόνο στα ιδιαίτερα πολιτισμικά μας
χαρακτηριστικά. Ας μην ξεχνάμε ότι ενώ για τη Βίβλο «εν αρχή ην ο
Λόγος», για τη Θεογονία του Ησιόδου «πρώτιστα Χάος γένετο». Από μιαν
άποψη οι Ελληνες ήσαν παιδιά του Χάους και ό,τι δημιούργησαν το
κατάφεραν στην προσπάθειά τους να απογαλακτισθούν από τον χαώδη εαυτό
τους. Σήμερα όμως, μετά από τόσους αιώνες έστω διαλείπουσας ύπαρξης,
μοιάζουν οι προσπάθειές μας να έχουν εξαντληθεί.
Η υπόθεση εργασίας με
την οποία ξεκίνησα δεν δείχνει παρά την αδυναμία μας να σκεφθούμε, δεν
τολμώ να πω να «οραματισθούμε», τους στοιχειώδεις στόχους της συλλογικής
μας ύπαρξης.
Τι θέλουμε από την Ελλάδα και πώς θέλουμε την Ελλάδα που
θα ζήσουν τα παιδιά μας;
Αν οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τις υποθέσεις της χώρας μοιάζουν να
τα έχουν χαμένα, και τα έχουν χαμένα έτσι όπως τσαλαβουτάνε σε
αθετημένες υποσχέσεις και ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις, είναι επειδή δεν
μπορούν να δώσουν προοπτική στην κοινωνία.
Οι λεγόμενες «μνημονιακές»
κυβερνήσεις, Παπανδρέου και Σαμαρά, διαχειρίσθηκαν τη χώρα σαν να ήταν
ΕΠΕ. Κατάφεραν να μην κλείσουν τα βιβλία της, αλλά δεν κατάφεραν να
πείσουν ότι μπορούν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ένα
μέλλον που θα έμοιαζε με τις καλύτερες στιγμές, ή μάλλον τις πιο
εύκολες στιγμές, του παρελθόντος.
Και οι Ευρωπαίοι εταίροι προσπαθούν να
μας πείσουν να εφαρμόσουμε πολιτικές τις οποίες δεν εμπιστευόμαστε, άρα
είτε δεν τις εφαρμόζουμε καθόλου είτε τις εφαρμόζουμε στρεβλά.
«Εκ χάεος δ’ έρεβός τε μέλαινά τε νυξ εγένετο», λέει λίγο παρακάτω ο
Ησίοδος. Πέντε χρόνια τώρα περιμένουμε την έμπνευση και μας στέλνουν
πίσω μπρος, ναι μεν αλλά, μην ανησυχείτε θα τους τσακίσουμε αφού μας
τσακίσουν. Εχουμε την εντύπωση πως οι μόνοι που δεν κοιτούν στραβά το
ελληνικό κράτος –δεν μιλάω για τους Ελληνες ή την Ελλάδα– είναι το Νεπάλ
και το Βιετνάμ, υποθέτω γιατί δεν έχουμε καμία συναλλαγή μαζί τους.
Το
πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος της.
Το πρόβλημα της Ελλάδας
είναι ότι:
Εχει χάσει την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και στον εαυτό
της και γι’ αυτό επιδίδεται, συνειδητά φοβούμαι πλέον, στη λατρεία του
χάους. «Δημιουργική ασάφεια» την είπε ο τενόρος της Οικονομίας μας,
κοινώς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και πού πάμε.
Οσο για την αξιοπρέπεια, αυτήν την έχουμε ταυτίσει με τη μαγκιά του
ψωροπερήφανου παλικαρά που παρελαύνει στην Πανεπιστημίου και θέλει να
καταλάβει την Πόλη. Νομίζουμε πως είμαστε εγγόνια του Πλάτωνα, ενώ
είμαστε παιδιά του Καραγκιόζη. Ξεχνώντας πως οι Ελληνες στο κάτω κάτω
είναι οι πρώτοι που ταύτισαν την αξιοπρέπεια με τη δημιουργία, αυτή που
ξεπερνάει τη δουλεία του μέρα με τη μέρα. Η ζωή στο Χάος είναι η
ενέργεια που ξοδεύεις για να επιβιώσεις μέρα με τη μέρα.
Οι πολιτικοί φοβούνται να μας βγάλουν από την κρίση, γιατί θα χάσουν τα
ερείσματά τους.
Ποια ευημερία θα μας υπόσχονται αν κάποια μέρα βγούμε
από την κρίση;
Και ποιους εχθρούς θα μας υπόσχονται να αναχαιτίσουν;
Οσο
για τις υπόλοιπες ελίτ, πνευματικές, οικονομικές, αυτές είτε τις
ισοπέδωσε η δημοκρατική μας μετριότητα είτε αυτοκτόνησαν από την
ιδιοτέλειά τους.
Κάποτε η ζωή στην Ελλάδα γοήτευε τους Ελληνες με όλα τα
προβλήματα, τις έχθρες, τις ζηλοτυπίες.
Πώς θα ξαναβρούμε τη γοητεία
της με όρους 2015;
Ζητούμενο πολύ σοβαρό για να το εμπιστευθούμε στους
πολιτικούς.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου