Τις προάλλες στο κομμωτήριο της
γειτονιάς μου που πήγα να κουρευτώ, ημέρα Παρασκευή , ανάμεσα στα πόδια
των αναμενόντων πελατών μπερδευόταν ένας πιτσιρικάς γύρω στα οκτώ.
Τον ρώτησα, ήταν γύρω στη 1 το μεσημέρι, αν πάει σχολείο και γιατί αυτή την ώρα δεν είναι εκεί.
Μου απάντησε πως πάει στο σχολείο της γειτονιάς, το δημόσιο, και πως είχαν σχολάσει νωρίς γιατί το πρωί είχαν τη «γιορτή» για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Τον ρώτησα, ήταν γύρω στη 1 το μεσημέρι, αν πάει σχολείο και γιατί αυτή την ώρα δεν είναι εκεί.
Μου απάντησε πως πάει στο σχολείο της γειτονιάς, το δημόσιο, και πως είχαν σχολάσει νωρίς γιατί το πρωί είχαν τη «γιορτή» για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Τον ρώτησα αν αυτός ή άλλος συμμαθητής του είπαν κανένα ποίημα ή αν η χορωδία του σχολείου τραγούδησε κανένα τραγούδι ή μήπως υπάρχει κανένας συμμαθητής του που παίζει όργανο και διάνθισε την τελετή με λίγη μουσική. Είχα υπόψη μου, λόγω της μακράς εκπαιδευτικής μου πορείας, παλαιότερες εποχές πιο κοντά στην επέτειο που στα σχολεία υπήρχε ένα πλήρες και συγκινησιακά φορτισμένο πρόγραμμα.
Μου απάντησε απλά, γεμάτο απορία για τις ερωτήσεις μου, πως πήγαν στις 9, κάναν' τη συνηθισμένη πρωινή προσευχή και ο δάσκαλος μίλησε για λίγο για τα γεγονότα και έφυγαν.
Οταν ρώτησα πόσα παιδάκια είναι στην τάξη, μου είπε πως είναι 25 αλλά είχαν προσέλθει 4 και άλλα τόσα σε κάθε τάξη του Δημοτικού, όλα κι όλα καμιά εικοσαριά.
Ολοι οι δάσκαλοι ήταν εκεί; ρώτησα.
Οχι, μόνο 2, είπε το παιδί.
Πόσων χρονώ είναι ο δάσκαλός σου; ρώτησα.
Γύρω στα 35, είπε το παιδί.
Αρα γεννήθηκε πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα, σκέφτηκα.
Τριήμερο, ξανασκέφτηκα. Χαράς ευαγγέλια. Γονείς και
δάσκαλοι, ευκαιρία για τα εξοχικά, τα ψώνια και την ιδιωτεία.
Το
Πολυτεχνείο έγινε ό,τι οι άλλες Εθνικές Εορτές: Αργία.
Η μνήμη αργεί, κοιμάται και ψωνίζει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου