Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Αντε πάλι γκρίνιες ότι η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε την Ελλάδα.
Κοίτα στη φωτό μια λεβεντιά να αναθεωρήσεις
Να δεις πώς το 'λεγε αυτός ο Μαρξ στην αρχή του μανιφέστου του... Να, ήταν τόσο γουστόζικο, αλλά δεν σου έρχεται εύκολα, αν δεν το έχεις αποστηθίσει με πάθος και συνέπεια σταλινικού απολιθώματος. Μάλλον χρειάζεσαι και δεύτερο καφέ για να το θυμηθείς, αν δεν είσαι ο Κουτσούμπας. Α, το βρήκα! «Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα».
Κοίτα στη φωτό μια λεβεντιά να αναθεωρήσεις
Να δεις πώς το 'λεγε αυτός ο Μαρξ στην αρχή του μανιφέστου του... Να, ήταν τόσο γουστόζικο, αλλά δεν σου έρχεται εύκολα, αν δεν το έχεις αποστηθίσει με πάθος και συνέπεια σταλινικού απολιθώματος. Μάλλον χρειάζεσαι και δεύτερο καφέ για να το θυμηθείς, αν δεν είσαι ο Κουτσούμπας. Α, το βρήκα! «Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα».
Από αυτόν λες να εμπνεύστηκε ο Γονίδης τους στίχους του «Και με παίρνουν τα κλάματα»;
Στη δεύτερη στροφή το άσμα είναι ολίγον μαρξιστικό και φουλ σεντιμεντάλ, με μια δόση μεταφυσικής: «Και με πιάνουν τα κλάματα / που 'μαι μόνος χαράματα / οι αναμνήσεις φαντάσματα / της ζωής μου χαλάσματα».
Φυσικά, η πάροδος των ετών και οι μεγάλες πολιτικές μεταβολές και τα σεισμικού χαρακτήρος γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη γηραιά ήπειρο δικαιώνουν καθημερινά τον Γονίδη και διασύρουν τον Μαρξ, τον στοχαστή του οποίου το μούσι ήταν αποικία ψειρών. Ασε που ο Γονίδης δεν προκάλεσε γενοκτονίες αντιφρονούντων και υποταγή λαών σε παράφρονες.
Κι αφού ήταν φάντασμα ο κομμουνισμός, ο Μαρξ νόμιζε ότι οι Ghostbusters (ελληνικά = κυνηγοί φαντασμάτων) ήταν «ο Πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, Γάλλοι ριζοσπάστες και Γερμανοί αστυνομικοί».
Φυσικά, έκανε λάθος. Εκείνοι που το ξόρκισαν το στοιχειό ήταν οι άνθρωποι με τα πολυβόλα που το υπηρέτησαν! Λίγο παράξενο αυτό, να καταστρέφεις ό,τι λατρεύεις, αλλά συμβαίνει. Εχουμε ενημερωθεί σχετικώς και στο καζαντζίδειο άσμα «Ο,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει», που λέει: «Αν είν' η μοίρα μου σακατεμένη / δε φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ. / Ο,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει / και ξαναρχίζω απ' την αρχή».
Στην Ελλάδα αυτό το φάντασμα δεν ξορκίστηκε με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ διότι χώνευε ακόμα.
Πού να διαλύσουν τα στομαχικά υγρά της Αριστεράς, της προόδου και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης τόσες χιλιάδες τόνοι χαβιαριού, αστακομακαρονάδας και φιλέτων. Θέλει χρόνο!
Από το '74 κι έπειτα, εκατομμύρια άφαντοι αγωνιστές της Αριστεράς κήρυξαν τον πόλεμο στη δικτατορία με ασύλληπτα χιουμοριστική διάθεση: την πολέμησαν μόλις έπεσε!
Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε κι ο φουκαράς ο Κουβέλης συνεδριάζει παρέα με το φάντασμα του κόμματός του και το καταχαίρεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου