"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το γαϊτανάκι του ’90



Είκοσι τέσσερα χρόνια ιστορίας, και βαριάς ιστορίας, μετρούν οι μαθητικές καταλήψεις στην Ελλάδα: 


Από εκείνον τον Νοέμβρη του ’90, επί Κοντογιαννόπουλου, όταν πρωτοξέσπασε και στην ελληνική επικράτεια (είχαν προηγηθεί οι σαρωτικές καταλήψεις σχολείων στη Γαλλία) ένα αντίστοιχο ισχυρό κύμα, που κράτησε έως τον Ιανουάριο του ’91, τη δολοφονία Τεμπονέρα, τους τέσσερις νεκρούς από την πυρκαγιά στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης» κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, την παραίτηση Κοντογιαννόπουλου και την απόσυρση του «πολυνομοσχεδίου της ποδιάς». Ακολούθησαν οι καταλήψεις του ’98-’99 επί Αρσένη, το «κάτσε καλά Γεράσιμε», το «Συντονιστικό» και ο Γαβρίλος στα τηλεπαράθυρα, οι καταλήψεις του 2006 επί Γιαννάκου, και από τότε έγιναν «έθιμο» που τηρείται σχεδόν κάθε Νοέμβρη, με αιτήματα τις ελλείψεις καθηγητών και την κακή κατάσταση των μονάδων, τα οποία την εποχή της ευημερίας αναμασούσαν αρκετοί μαθητές μηχανικά. Και διεκδίκηση, αλλά και χαβαλές και παρεκκλίσεις (Αμάρυνθος) και παρείσδυση εξωσχολικών με βανδαλισμούς και κλοπές και παρέμβαση εισαγγελέων και Αστυνομίας και δίκες. Και ταυτόχρονα μικρή, πολύ μικρή σημασία στα «θέματα» που πυροδοτούσαν τη «μόδα». Για την πλειονότητα, αυτά αποτελούσαν το πρόσχημα για λίγες «διακοπές».
 


Ομως οι καταλήψεις, ένας ατελέσφορος τρόπος διεκδίκησης και επίλυσης μεγάλων και διαχρονικών προβλημάτων, είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Ανεξάρτητα «συρμού», «υποκινήσεων», «εκμετάλλευσης» αποτελούν μια ισχυρή ένδειξη της συσσώρευσης προβλημάτων από την έλλειψη οραμάτων, μακρόπνοου σχεδιασμού, συνέπειας, από τους πειραματισμούς δεκαετιών (κουραστήκαμε να μετράμε μεταρρυθμίσεις - 1976, 1982-85, 1992-93, 1996, 1998-99, 2001, 2006, 2010, 2013...). Από ένα σύστημα αθωράκιστο στα πολιτικάντικα πυροτεχνήματα, στον κομματικό ανταγωνισμό και στις συναλλαγές, στην εξυπηρέτηση πρόσκαιρων συμφερόντων σ’ έναν τομέα όπου κατ’ εξοχήν απαιτείται μακροπρόθεσμη στόχευση. Ενα σύστημα βαθμοθηρικό, που υποβάλλει τους ευάλωτους εφήβους σε ωράρια σκληρά, που στομώνουν την κρίση τους, σβήνουν τη φλόγα τους, αναλώνουν τον αναντικατάστατο χρόνο της άγουρης ζωής τους, και τους γονείς τους στη δαπανηρή ψυχοφθόρα ιδεοληψία της καθολικής εισαγωγής στα ΑΕΙ.
 


Και οι φετινές καταλήψεις το πιθανότερο είναι ότι σύντομα θα λήξουν χωρίς ένα απτό θετικό αποτέλεσμα. Ενδεχομένως με ένα αρνητικό, για εκείνους τους μαθητές που δεν έχουν τη δυνατότητα να αναπληρώσουν τα χαμένα μαθήματα στο φροντιστήριο και για ορισμένες μονάδες που ενδέχεται να απολέσουν πολύτιμο εξοπλισμό.  


Πώς θα πολεμήσουν τη σύγχυση; 


Πώς θα εκτονώσουν την απελπισία τους μπροστά στην απουσία μέλλοντος; 


Πώς θα χειραφετηθούν απέναντι στην ισοπέδωση; 


Πώς θα έχουν κάτι να εμπνέει τις σκέψεις και τις πράξεις τους; 


Πώς θα εξασφαλίσουν μια καθαρή σταθερή πορεία; 


Πάντως οι καταλήψεις δεν είναι το γιατρικό. Ούτε είναι το «εργαλείο» διέγερσης της πολιτικής υπευθυνότητας και διακομματικής συνέπειας που θα έπρεπε κάποτε οι ιθύνοντες να επιδείξουν

Δεν υπάρχουν σχόλια: