«Σας παρακαλώ, μη σκέφτεστε συνέχεια πώς να τον τιμωρήσετε, να τον
επιτιμήσετε, να τον διορθώσετε! Ας σκεφτούμε καλύτερα με ποιον τρόπο η
επιρροή μας σε όλα όσα πρόκειται να συμβούν θα αντισταθμίσει τη δική του
και θα υπερισχύσει». Ο αφορισμός αυτός του Νίτσε («Χαρούμενη σκέψη»,
321) μου ήρθε στο μυαλό μετά τα προχθεσινά κοινοβουλευτικά πεπραγμένα.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο κ. Δραγασάκης αποφάσισε να εφαρμόσει τον
κανονισμό επειδή δεν αντέχει να ακούει άλλο ύβρεις και εξυπνάδες. Το
«ερώτηση σούπα» του χρυσαυγίτη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι το
οποίο γεμίζουν εδώ και καιρό συνάδελφοί του, και ομοτράπεζοί του,
αποκαλώντας τους κυβερνητικούς βουλευτές «δωσίλογους», «προδότες»,
«ταγματασφαλίτες».
Αν κάποιος τολμήσει να αποκαλέσει στο μέλλον τον
Σόιμπλε «σακάτη» θα αποβληθεί πάραυτα από τη συνεδρίαση. Οπως ο κ.
Πάντζας, ο οποίος μας υπενθύμισε την ύπαρξή του φωνάζοντας, ειρωνικά,
«Χάιλ Χίτλερ».
Αν το Κοινοβούλιο θέλει να προστατεύσει τη δημοκρατία, θα
πρέπει πρώτα να προστατεύσει τον εαυτό του από την έκπτωση των ηθών και
την κοινή βλακεία. Η ουσία βέβαια είναι ο φόβος και η αμηχανία που
προκαλεί η Χρυσή Αυγή στη δημοκρατία μας. Δεν αναφέρομαι στους
παράφρονες που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της, ομνύοντας στον Δία και
τον Γκέμπελς. Αναφέρομαι στην ακτινοβολία που εκπέμπει η παραφροσύνη
τους και τυφλώνει όλο και περισσότερους συμπολίτες μας.
Το κώνειο της δημοκρατίας αρδεύεται από την κρίση, φύεται όμως σε ένα
έδαφος που έχει γονιμοποιηθεί από τον κυνισμό με τον οποίον η πολιτική
τάξη αντιμετωπίζει τα κοινοβουλευτικά ήθη. Το μόνο που προσφέρει στους
αγανακτισμένους οπαδούς του είναι η υπόσχεση της ανομίας. Μια ανομία που
στρέφεται εναντίον του πολιτισμού, που απειλεί τη θέση της χώρας στον
σύγχρονο κόσμο. Η συντριπτική πλειονότητα των διαχειριστών της
δημοκρατίας μας δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο
και για τη δημοκρατία. Κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να
αντιμετωπιστεί το δηλητηριώδες φυτό. Αν κάποιοι –ποιοι όμως;–
επισκιάσουν την ακτινοβολία της ανομίας με την ακτινοβολία των
κοινοβουλευτικών ηθών. Ο αντιρατσιστικός νόμος, αν δεν γίνει, που πάει
να γίνει, ένα ακόμη αξεσουάρ στα προσχήματα της αμηχανίας μας, δεν είναι
αυτοσκοπός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου