"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΝουΔο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Ζώντας στον παράδεισο των «νοικοκυραίων» και των «αρίστων»…

 



Του Strange Attractor

Ξέρω… τα γράφω και τα ξαναγράφω σε σημείο να γίνομαι κουραστικός, αλλά αυτή είναι η ψυχοθεραπεία μου, τι να κάνω;

Έχουμε και (ξανα)λέμε λοιπόν…

Εδώ και αρκετά  χρόνια η κοινωνία μας έχει αλλάξει ριζικά. Σε όλα τα επίπεδα.

Η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη των προηγούμενων δεκαετιών. Τότε π.χ. που ο μέσος μαθητής φορούσε αμπέχονο, άκουγε Σαββόπουλο, και πού και πού έπινε κανένα κονιάκ (χύμα).

Σήμερα ο αντίστοιχος φοράει μάρκες, ακούει Σνικ, και πίνει μπόμπες στα ιν κλαμπς.

Και ως συνήθως, η χώρα μας ακολουθεί τις διεθνείς τάσεις με μια κάποια χρονική υστέρηση, εφαρμόζοντάς τες τσάτρα πάτρα… επιδερμικά και τσαπατσούλικα, χωρίς όμως να έχει τις απαραίτητες βάσεις για να τις αφομοιώσει και να τις κάνει χρήσιμες.

Για παράδειγμα, αν εξαιρέσουμε τα καυτά διεθνή θέματα, Γάζα και Ουκρανία, τότε τι βλέπουμε στη δική μας ειδησεογραφία;

Την ακρίβεια, τα σκάνδαλα, και κυρίως τη διόγκωση της εγκληματικότητας, μαζί με όλα τα παρεπόμενα της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας», ή αλλιώς του φασισμού του 21ου αιώνα, όπως τη θεωρώ εγώ.

Κινήματα αλληλεγγύης σε κάθε είδους μειονότητα, είτε εθνική, είτε σεξουαλική, και πολλή μα πάρα πολλή ανούσια κουβέντα για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, κακοποιήσεις, γυναικοκτονίες, revenge porn, κ.ο.κ.

Λύσαμε όλα τα σημαντικά ζητήματα, και ασχολούμαστε με τα ροζ βίντεο (που τραβήχτηκαν κοινή συναινέσει, να τα λέμε αυτά), και πάνω στον αναπόφευκτο χωρισμό μοιράζονται δεξιά κι αριστερά.

Όπως η Τζούλια, τότε που κυκλοφόρησε dvd που την έδειχνε να «παίζει» με 3 προικισμένους Σομαλούς και μια φιάλη σαμπάνιας, με την ίδια να ωρύεται πως τραβήχτηκε κρυφά, και πως θα προχωρήσει σε μηνύσεις!

Μέχρι που η εταιρία παραγωγής έδωσε στη δημοσιότητα το συμβόλαιο, για τη συμμετοχή της συγκεκριμένης κορασίδας στην εν λόγω «υπερπαραγωγή»…

 

Έβλεπα πρόσφατα σε τηλεοπτικό πάνελ συζήτηση για δυο γονείς, που «μάλωσαν» τη 15χρονη κόρη τους επειδή δεν τα πήγαινε καλά στα αγγλικά.

Εκείνη, πάνω στην εφηβική τρέλα αντέδρασε και τους έβρισε.

Ο μπαμπάς τη χαστούκισε.

Η κόρη λοιπόν ειδοποίησε το «Χαμόγελο του παιδιού», οι γονείς συνελήφθησαν, πήγαν αυτόφωρο, και καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκιση με 3ετή αναστολή.

Οι δε «υπΕρεσίες» ερευνούν για πρότερη «κακοποίηση» και «ενδοοικογενειακή βία».

Ταρατατζούμ… σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Θα γίνει, λένε, και «κοινωνική» έρευνα για τις συνθήκες διαβίωσης της 15χρονης, ενώ παραγγέλθηκε και η διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, για να διαπιστωθεί εάν έχουν τελεστεί και άλλες αξιόποινες πράξεις της ίδιας φύσεως στο παρελθόν.

Το συμπέρασμα για εμένα τον ποταπό;

Μια οικογένεια διαλύθηκε, ένα «ανώριμο παρορμητικό» παιδί θα τρέχει σε ανάδοχες οικογένειες μέχρι να ενηλικιωθεί, και δυο γονείς θα αυτομαστιγώνονται μια ζωή προσπαθώντας να καταλάβουν τι έκαναν λάθος.

Και το κερασάκι στη τούρτα;

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι κ.α. του πάνελ έδιναν τα συγχαρητήριά τους στο «γενναίο» κορίτσι, που «βρήκε το θάρρος να καταγγείλει την κακοποίησή του» από τους «γονείς τέρατα».

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με διάφορους δασκάλους ή καθηγητές, που «κακοποιούν» αδιάβαστους ή άτακτους ρεμπεσκέδες μαθητές, και αμέσως τους κρεμάνε στα μανταλάκια οι κήνσορες και οι Εισαγγελάτοι, που λέγαμε.

Με αποτέλεσμα να σκέφτομαι πως αν ίσχυαν όλα αυτά όταν ήμουν εγώ παιδί ή έφηβος, δεν θα υπήρχε ούτε γονιός, ούτε καθηγητής ελεύθερος.

Οι μισοί θα ήταν φυλακή, και οι άλλοι μισοί θα έσπαζαν πέτρες σε κανένα ορυχείο…

Σήμερα όμως αυτά με τις πέτρες δεν ισχύουν, μιας και ακόμη και σίριαλ κίλερς αποφυλακίζονται σε χρόνο ρεκόρ…

Και όλα αυτά, με τις «υπΕρεσίες» και τα δικαστήρια να λειτουργούν στην εντέλεια, όταν ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να κυκλοφορήσει πουθενά χωρίς να δεχτεί επίθεση από κάποιον «ταλαίπωρο» ικέτη, και χωρίς να υποστεί κάποια ληστεία ή διάρρηξη ακόμη και μέρα μεσημέρι.

Εκεί, όταν καλείς το 100, ξαφνικά υπάρχει λειψανδρία.

Ή το άλλο;

Πνίγεται ένα παιδάκι σε μια πισίνα, και η πρώτη δουλειά της αστυνομίας είναι να συλλάβει τους γονείς για παραμέληση!

Μα καλά; Τη δουλειά του κάνει ο αστυνομικός, δεν λέω,  αφού ο συγκεκριμένος νόμος ισχύει. Όμως τι τιμωρία θα τους βάλετε δηλαδή τους εν λόγω χαροκαμένους γονείς όταν μέσα σε μια στιγμή ο κόσμος τους καταρρέει;

Να χάνεις έτσι αναίτια στα ξαφνικά το βλαστάρι σου, να χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου, να ψάχνεις σκοινί να κρεμαστείς, και να σε τρέχουν στα τμήματα για τα περαιτέρω…

Τα ίδια τμήματα που πάσχουν από έλλειψη προσωπικού, άσχετα αν ο Πορτοσάλτε, ο Φουρφουρθιώτης, και άλλοι παρόμοιου βεληνεκούς μαϊντανοί διαθέτουν 24ωρη αστυνομική φύλαξη έξω από το σπίτι τους.

Διότι μπορεί να βλέπουμε περιπολικά να μεταφέρουν ψυγεία, ή τη Βανδή, ή να τα στολίζουν για τον γάμο μιας αστυνομικίνας νύφης, αλλά όπως μου έλεγε φίλος μου, που ζει σε κωμόπολη δίπλα στη Θεσσαλονίκη, και το σπίτι του οποίου διέρρηξαν 9 η ώρα το πρωί «συμπαθείς Ρομά», η αστυνομία ήρθε στις 9 το βράδυ, για να «καταγράψει το περιστατικό».

Γιατί;

Διότι υπάρχει, λένε, ένα μόνο περιπολικό για καμιά δεκαπενταριά χωριά και κωμοπόλεις του συγκεκριμένου Δήμου… δίπλα στη Θεσσαλονίκη,12 χιλιόμετρα από τον Λευκό Πύργο!

Την ίδια ώρα που χθες βράδυ 10 πάνοπλοι αστυνομικοί έσπευσαν σε χρόνο ντε τε να απομακρύνουν και να συλλάβουν μια ζουρλή που πήγε να κάτσει μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη!

Μάλλον έχει δίκιο ο πάντα σοφός φίλος μου ο Μήτσος, που όπως λέει «κάτσε ρε συ να φύγει ο Σύριζας και να’ ρθουν οι νοικοκυραίοι, και θα δεις μετά…».

Οι «νοικοκυραίοι», που κλείνουν οσονούπω επτά χρόνια επιτυχιών. Επταετία δηλαδή… σας θυμίζει κάτι;

Και άντε εγώ είμαι ποταπός και γκρινιάρης.

Τα ίδια όμως μου λέει (κατ ‘ιδίαν, και όχι δημοσίως) ένας άλλος φίλος, παθιασμένος μητσοτακικός, και μετακλητός σε γραφείο υφυπουργού (διορισμένου και όχι εκλεγμένου).

«Δεν πάει άλλο», λέει… «εκτός Θεσσαλονίκης, που και εκεί έχουμε τεράστιο πρόβλημα, τα πράγματα είναι μαύρα.  Ή κλειδωμένα αστυνομικά τμήματα και πού και πού περιπολία, ή ανοιχτά αστυνομικά τμήματα και ανύπαρκτη περιπολία».

Τι χρείαν έχομεν λοιπών μαρτύρων;

Κατά τα άλλα ψηφίσαμε τους «άριστους» και τους «νοικοκυραίους» για τάξη και ασφάλεια… χα χα χα.

Και ποιος θα ενδιαφερθεί για όλα αυτά;

Οι μεγαλόσχημοι πολιτικάντηδες, που ο καθένας διαθέτει πολυπληθή αστυνομική φρουρά;

Δεν νομίζω.

Τον νοιάζει τον τάδε βουλευτή ή υπουργό, με τους τρεις σωματοφύλακες, αν στην τάδε κωμόπολη κάνουν πάρτι οι κακοποιοί και δεν υπάρχει αστυνομική περιπολία ούτε για δείγμα;

Πάλι δεν νομίζω…

Εξάλλου, είθισται στα «καθεστώτα», να βολεύει οι πολίτες να ζουν στην ανασφάλεια.

Τους κάνει πιο πειθαρχημένους, και πιο ανίκανους να ασχοληθούν με το μεγάλο φαγοπότι, στο οποίο…

 

ΝουΔο-ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Οι πρώην ως σκιάχτρα

 Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

To κόμμα Σαμαρά, το κόμμα Τσίπρα και η «ατζέντα Καραμανλή» έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά.

Το πρώτο είναι πως επισείονται μονίμως ως δυνάμεις ανατροπής του πολιτικού σκηνικού.

Το δεύτερο είναι πως δεν υπάρχουν.

Ετσι, η πολιτική κουβέντα περιστρέφεται εν πολλοίς γύρω από τρεις άδηλες καταστάσεις, οι οποίες βασίζονται μόνο σε φήμες και σκόρπιες δηλώσεις, παράγοντας ακριβώς το ίδιο: φήμες και σκόρπιες δηλώσεις.

Η παραφιλολογία γύρω από τις κινήσεις των πρώην πρωθυπουργών δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά ένας θόρυβος που εξυπηρετεί αρκετούς.

Οι πρώην πρωθυπουργοί, από τη δική τους πλευρά, επιχειρούν να αξιοποιήσουν τον θόρυβο ως οδηγό: ενώ δεν έχουν καν αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνουν, αφήνουν τη συζήτηση για το πολιτικό τους μέλλον να τους υποδείξει πώς να το σχεδιάσουν, σταθμίζοντας πιθανότητες, συμπάθειες και αντιπάθειες.

Η αντιπολίτευση, από την άλλη, ερμηνεύει τον θόρυβο ως σημάδι της επερχόμενης κυβερνητικής ήττας, διαβλέποντας είτε διασπάσεις στη «δεξιά πολυκατοικία» είτε τον μεγάλο αριστερό συνασπισμό που με έναν ηγέτη εγνωσμένου κύρους θα τερματίσει το «καθεστώς Μητσοτάκη».

 Ισως όμως πιο ουσιώδες είναι να εξεταστεί ποιος παράγει τον θόρυβο. Ποιος επιμένει να δίνει υπόσταση σε πολιτικές θέσεις και πρωτοβουλίες προτού καν τους δώσουν υπόσταση οι ίδιοι οι εμπνευστές τους.

Η απάντηση είναι απλή: πρόκειται για δουλειά των media.

Κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας βγαίνει από το σπήλαιο της απομόνωσης για να μιλήσει πολιτικά, η προσοχή δεν πέφτει σε αυτά που λέει, αλλά σε όσα προμηνύoυν εκείνα που αρνείται να πει.

Κάθε φορά που ο Αντώνης Σαμαράς πηγαίνει ή δεν πηγαίνει σε μια δημόσια εκδήλωση, η προσοχή δεν πέφτει στην εκδήλωση, αλλά στο αν τίμησε κάποιον με την παρουσία του ή επιτίμησε κάποιον άλλο με την απουσία του.

Οι κινδυνολογικές δηλώσεις Καραμανλή, σαν την πιο πρόσφατη για τη «μείζονα θεσμική κρίση» προς την οποία «οδεύουμε», δεν γίνονται αντιληπτές ως πονηρές κοινοτοπίες, αλλά ως αινιγματικές προφητείες, που κάτι σημαντικό πρέπει να σημαίνουν (δεν σημαίνουν τίποτα – ποτέ δεν σήμαιναν).

Το μοτίβο έχει αιτία.

Η πολιτική στασιμότητα δεν προβληματίζει μόνο τα κόμματα που αδυνατούν να σηκώσουν κεφάλι και να διευρύνουν την εκλογική τους βάση ικανοποιητικά. Επηρεάζει και τα Μέσα, που, ελλείψει γόνιμων εντάσεων, υποδαυλίζουν τις υπάρχουσες με την ελπίδα ότι θα πυροδοτήσουν κάτι παραγωγικό.

Είναι γνωστό ότι ο Τσίπρας ονειρεύεται να επανέλθει στην πολιτική από θέση ισχύος, άρα γιατί να μην του ζεστάνουμε τη θέση από τώρα για να έχουμε και κάτι να συζητάμε;

Είναι γνωστό ότι Σαμαράς και Καραμανλής αντιπαθούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, άρα γιατί να μη μετατρέψουμε κάθε σύμπτωμα της δεδομένης αντιπάθειάς τους σε μείζον πολιτικό θέμα;

Πλάθοντας την πραγματικότητα

Η επίθεση των πρώην, που δεν είναι ακριβώς επίθεση, αλλά περισσότερο προαναγγελία μιας σειράς ευσεβών πόθων με αβέβαιη έκβαση, είναι ένα χαρτί επιτελεστικό.

Δεν περιγράφει μια κατάσταση μόνο, αλλά τη δημιουργεί κιόλας.

Δύο κόμματα που δεν έχουν καν ανακοινωθεί, αλλά απασχολούν τη δημόσια σφαίρα λες και ορίζουν το παιχνίδι, είναι δύο κόμματα με χαρισμένο μπόι που, όταν γεννηθούν, θα έχουν ένα προβάδισμα δυσανάλογο του κόπου τους.

Ενας πρώην πρωθυπουργός, γνωστός κυρίως για τη σιωπηλή μετατροπή του βουλευτικού του αξιώματος σε άτυπο αναχωρητισμό, εισπράττει κι αυτός πόντους μη κερδισμένους όταν αντιμετωπίζεται ως φωνή της λογικής (ενώ, σε πραγματικά κρίσιμους καιρούς, είχαμε ξεχάσει τη χροιά της φωνής του).

Είναι όμως…

 

ΝουΔο-ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Τα παλιά χρέη του Παυλόπουλου στον Τσίπρα

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Πάκης (ο) 1. αυτός που καταλαμβάνει αξιώματα που δεν τα αξίζει «να μην απογοητεύεσαι και να σκέφτεσαι ότι εκτός από τους πάκηδες υπάρχουν και πραγματικά άξιοι άνθρωποι που τιμώνται με αξιώματα» 2. αυτός που δεν είναι αχάριστος «να τον βοηθήσεις γιατί είναι πάκης και θα σ’ το ανταποδώσει στην πρώτη ευκαιρία»

Του χρωστάει κοτζάμ Προεδρία της Δημοκρατίας

Κανένας δεν πρέπει να εκπλήσσεται που ο Πρόεδρος Πάκης βρήκε ξαφνικά τη φωνή του και ανέλαβε να υπερασπιστεί τους θεσμούς. Ο μπρόεδρος Τσίπρας ετοιμάζεται να ανακοινώσει κόμμα και χρειάζεται τη βοήθεια όλων του των φίλων.

Συνεπώς πώς θα μπορούσε να μην εμφανιστεί ως ανήσυχος για τους θεσμούς ο άνθρωπος που του χρωστάει κοτζάμ Προεδρία της Δημοκρατίας;

Μια Προεδρία που, πολύ λογικά, συνόδευσε με αφωνία σε όλη την περίοδο 2015-2019.

Τότε που, αν θυμάστε, οι σύντροφοι ήθελαν να ελέγξουν κάθε αρμό της εξουσίας. Ούτε η προσπάθεια να κλείσουν οι ενοχλητικοί τηλεοπτικοί σταθμοί ούτε η σκευωρία Novartis ενόχλησαν τον άνθρωπο στον οποίο η πατρίδα, μεταξύ πολλών άλλων, χρωστάει…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: O Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος ξύπνησε!

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, οι γιατροί μας είχαν πει να το περιμένουμε.

Συνέβη, λοιπόν, την περασμένη Τετάρτη: ο Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος ξύπνησε! Ξύπνησε από έναν ύπνο που κράτησε περίπου δεκαπενταετία (εξαιρώ κάτι παραμιλητά στον ύπνο του, που δεν μετράνε), παρατηρεί τον κόσμο γύρω του και σχολιάζει αυτά που βλέπει.

Εμείς, φυσικά, που τον αγαπάμε και μας έλειπε τόσο πολύ, χαιρόμαστε που τον έχουμε και πάλι μαζί μας.

Ομως χρειάζεται προσοχή στην αρχή και γι’ αυτό ακριβώς θέλω να σας μιλήσω.

Θα προσέξατε ότι ο πρώην πρωθυπουργός κοίταξε γύρω του τη χώρα που θυμόταν προτού τον πάρει ο ύπνος, τρόμαξε με αυτά που είδε και έσπευσε να μας προειδοποιήσει για την επερχόμενη κρίση, η οποία θα οφείλεται στην προϊούσα φθορά των θεσμών, του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Αν η πορεία αυτή δεν αναστραφεί η κρίση είναι αναπόφευκτη, αυτό ήταν εν ολίγοις το μήνυμα του κ. Καραμανλή.

Δικαιολογημένα ταράχτηκε ο άνθρωπος, γιατί όσο αυτός κοιμόταν η χώρα περνούσε μέσα από μια φοβερή τρικυμία. Να θυμίσω λοιπόν εν τάχει ορισμένα από τα μεγάλα γεγονότα που έχασε ο κ. Καραμανλής:

Η χρεοκοπία, το λουκέτο στις τράπεζες, η ανεκδιήγητη «πρώτη φορά Αριστερά» και τα 100 δισ. με τα οποία μας επιβάρυνε.

Το σκανδαλώδες δημοψήφισμα, με ερώτημα διατυπωμένο σε ξένη γλώσσα.

Η συγκυβέρνηση με Καμμένο, Παυλόπουλο, Παπαγγελόπουλο και άλλους Καραμανλικούς.

Η απόπειρα να ελέγξουν το τοπίο των ΜΜΕ, που ξεκίνησε ως άσκηση αυταρχισμού και κατέληξε σε φάρσα με βοσκοτόπια και τσομπάνηδες.

Μην ξεχάσουμε, τέλος, το σκάνδαλο Novartis, με το οποίο προσπάθησαν να στείλουν στη φυλακή τη μισή αντιπολίτευση.

Ολα αυτά παραπάνω, αλλά και τόσα άλλα μικρότερα που παραλείπω, ο κ. Καραμανλής τα έχασε. Οπως ο Ριπ βαν Γουίνκλ κοιμήθηκε για είκοσι χρόνια και έχασε την Αμερικανική Επανάσταση, παρομοίως και ο κ. Καραμανλής έχασε την πιο ταραχώδη και επικίνδυνη δεκαετία στην πολιτική ζωή της χώρας από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα.

Η κρίσιμη διαφορά, βεβαίως, είναι ότι ο Ριπ βαν Γουίνκλ και το πρόβλημά του υπάρχουν στον κόσμο της μυθοπλασίας του Washington Irving, ενώ ο κ. Καραμανλής είναι πρόσωπο υπαρκτό και το πρόβλημά του πραγματικό. Γι’ αυτό, πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουν οι φίλοι και οι οικείοι του να τον ενημερώνουν για αυτά που συνέβησαν όσο κοιμόταν. Με το μαλακό και σε δόσεις πρέπει να γίνεται η ενημέρωση και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για τον κίνδυνο του ατυχήματος. Τον κίνδυνο, δηλαδή, να έρθει σε επαφή με κάποιον που δεν γνωρίζει την κατάσταση του κ. Καραμανλή και θα του ξεφουρνίσει με τη μία τα συνταρακτικά που έχασε. Σε μια τέτοια περίπτωση, αν βασιστούμε τουλάχιστον στην υπάρχουσα ιατρική βιβλιογραφία, ο κ. Καραμανλής διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί ένα «σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας», όπως αυτό με το οποίο μας απείλησε προσφάτως ο κ. Τσίπρας.

Για τους λόγους αυτούς, σκόπιμο είναι για το διάστημα της προσαρμογής ο κ. Καραμανλής να περιβάλλεται από ανθρώπους που μετέχουν στην προσπάθεια και τον προστατεύουν από τις τυχαίες επαφές και την απότομη μεταφορά γνώσης. Σε έναν μήνα θα είναι έτοιμος, ελπίζω. Εννοείται, ασφαλώς, ότι επ’ αυτού τον πρώτο λόγο έχει η ιατρική ομάδα που τον παρακολουθεί – εγώ απλώς εκφράζω την ελπίδα μου.

Είναι υψίστης σημασίας η ευόδωση αυτής της λεπτής διαδικασίας, γιατί θυμίζω και την προφητεία του γέροντα Παχουμίου του Κολοράντο (διάσπαση του Εφραίμ της Αριζόνας, για όσους δεν το γνωρίζουν…) ότι πρώτα θα δούμε τον Ακάματο να ξυπνά και μετά θα ακολουθήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, που κοιμάται στην κρύπτη της Αγίας Σοφίας. Προσοχή λοιπόν – δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω.

Αν, τέλος, αναρωτιέστε γιατί αγωνιά τόσο έντονα ο κ. Καραμανλής, η απάντηση δεν είναι δύσκολη.

Θέλει ο άνθρωπος να…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ο «Αγνωστος Μικρομεσαίος»

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ 

 Το είδα να στέκει εκεί, στο ημίφως του απογεύματος, μπροστά από την περίφραξη του Πεδίου του Aρεως. Ελαφρώς μπαρόκ με ολίγη από ζαχαροπλαστική. Αναπαριστά τον Προμηθέα στις καλές του στιγμές. Πριν τον δέσουν στον Καύκασο για να του τρώνε τα συκώτια οι γυπαετοί. Ξέρετε, αυτόν τον ήρωα της μυθολογίας που κατά τον Αισχύλο δεν έδωσε μόνον στον άνθρωπο τη φωτιά αλλά τον δίδαξε και όλες τις τέχνες που έκαναν τον άνθρωπο, άνθρωπο.  

Aκαμπτος τώρα παρακολουθεί την κίνηση των τροχοφόρων στη λεωφόρο Αλεξάνδρας η οποία συνήθως στο σημείο εκείνο είναι πυκνή έως αδιάβατη. Είναι φιλάνθρωπος ο Προμηθέας και καταλαβαίνει τον πόνο του οδηγού. Οπως και καταλαβαίνει τον πόνο του μικρομεσαίου στον οποίον υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένο. 

Λίγο πιο κάτω, στην πλατεία Αιγύπτου υπάρχει η προτομή του συνταγματάρχη Ψαρρού. Για μερικά χρόνια είχε εξαφανισθεί, καθότι χάλκινη. Προφανώς την είχαν αφαιρέσει οι γνωστοί ευάλωτοι για να τροφοδοτήσουν τη βιομηχανία χαλκού. Εδώ και δύο χρόνια ξαναβρήκε τη θέση της. Δεν ξέρω αν είναι η ίδια ή κάποιο πιστό αντίγραφό της. 

Στην ίδια πλατεία υπάρχει και η προτομή του Κ. Π. Καβάφη.

Εννοείται ότι όλ’ αυτά τα επισκιάζει το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου στο σημείο όπου οι οπαδοί του έριχναν πέτρες για να αναθεματίσουν τον Βενιζέλο.  

Ακολουθεί η οδός Ηρώων με τις προτομές των μεγάλων μορφών του ’21. 

Αυτή οδηγεί στον ιερό ναό των Ταξιαρχών όπου και το κενοτάφιο του Αλέξανδρου Υψηλάντη. 

Λίγο πιο πάνω το μνημείο του Ιερού Λόχου, που υπό τον στρατηγό Τσιγάντε πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν.  

Ιστορικό μνημείο και ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους που χτίστηκε από Μικρασιάτες πρόσφυγες και έχει ιστορήσει μερικές από τις τοιχογραφίες του ο Κόντογλου. Κινδυνεύουν από την υγρασία. Και βέβαια το άγαλμα της Αθηνάς στην είσοδο από την πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ενας πανύψηλος στύλος και στην κορυφή του η θεά, μάλλον άχαρη η φουκαριάρα. Στη βάση του στύλου οι σημαίες της Μεγάλης Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας προς τιμήν των συμμάχων που έπεσαν για την ελευθερία της Ελλάδας. 

Κάποια στιβαρά μυαλά έστυψαν τη φαιά ουσία τους και σκέφτηκαν ότι έπρεπε να προσθέσουν και τους ήρωες της δικής μας ΕλλάδαςΚι έτσι προέκυψε το μνημείο του «Αγνωστου Μικρομεσαίου». Ο οβολός της σύγχρονης Ελλάδας στην Ιστορία

Ως και τον Προμηθέα καταφέραμε να κάνουμε μικρομεσαίο

Για να μην απορούμε πώς είναι δυνατόν μερικοί από εμάς να μην αντιλαμβάνονται την αξία του «Αγνωστου Στρατιώτη».  

Αναμένεται και μνημείο στην...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο "ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΜΕΝΟ" ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τι να τις κάνω τις πλατφόρμες σας

 

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Δύο σκυλάκια χάθηκαν την Παρασκευή στη Φθιώτιδα. Εφεραν το ειδικό ηλεκτρονικό τσιπ, κατά πως προστάζει ο ρηχός μεταρρυθμισμός της κυβέρνησης. Αγωνία, αναζητήσεις, καλέσματα· τα γνωστά.  

Την Κυριακή, κάποιος έχει την ιδέα «ρε μπας και βγήκαν στην εθνική οδό (5 χλμ. μακριά) και τα έχουν μαζέψει υπάλληλοι της εταιρείας;»

Τηλέφωνα, αναμονή, «θα σας καλέσουμε εμείς…»· τα γνωστά.

Ξημέρωσε Δευτέρα και ύστερα από πολλά τηλεφωνήματα, κατά το μεσημέρι, αποκρίνονται πως
«έχουμε ένα σκυλί στον ειδικό χώρο φύλαξης στο 125ο χλμ.».

Λύτρωση και θλίψη μαζί. Ο Ομπραξ στο κλουβί και η Κιάρα στον καταψύκτη μαζί με άλλα τέσσερα νεκρά σκυλάκια. Ολα είχαν παρασυρθεί από αυτοκίνητα. Θα αποτεφρωθούν όπως προβλέπουν οι υγειονομικοί κανονισμοί.

Μετά αρχίζουν τα παράλογα του ρηχού μεταρρυθμισμού.
«Για να σας παραδώσουμε το ζωντανό, πρέπει να φέρετε κτηνίατρο με σκάνερ, να διαβάσει το τσιπάκι για δούμε ότι σας ανήκει». 

 «Πού να βρω κτηνίατρο εδώ στις ερημιές; Ο πιο κοντινός είναι στη Λιβαδειά, 80 χλμ. μακριά. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, το σκυλί έχει στο περιλαίμιο μεταλλική ταυτότητα που γράφει το κινητό μου…». 

«Ναι, αλλά πρέπει να το πιστοποιήσουμε…». 

«Μα, με αυτό το κινητό πιστοποιώ τα έγγραφα του gov.gr, κάνω τραπεζικές συναλλαγές»…

«Δεν προβλέπεται άλλη διαδικασία…».  

Είναι εντυπωσιακό πώς ο ιδιωτικός τομέας δεν υιοθέτησε μόνο τα χούγια του κρατικού, αλλά και το λεξιλόγιό του.

Σε αντίθεση με άλλες γελοίες πλατφόρμες –όπως το akatharista.apps.gov.gr– το Εθνικό Μητρώο Ζώων Συντροφιάς είναι καλό. Οι ιδιοκτήτες πληρώνουν 50-100 ευρώ για το τσιπάρισμα, ξοδεύουν χρόνο για να περιγράψουν το ζώο με όλες τις λεπτομέρειες –χρώμα, βάρος, ειδικά χαρακτηριστικά κ.λπ.– στην πλατφόρμα pet.gov.gr, αλλά εάν το χάσουν ουδείς τους ενημερώνει ότι βρέθηκε. 

Αν τελικώς το βρουν οι ίδιοι, ακολουθεί πρόσθετη ηλεκτρονικοποιημένη γραφειοκρατία. Πρέπει να καλέσουν κτηνίατρο (πάει το… πενηντάρι) για να πιστοποιήσει ακόμη και το προφανές. 

Τέτοιες… «πετυχεσιές» μόνο το ελληνικό κράτος καταφέρνει, και δη το «επιτελικό», που βγάζει βροντερές ανακοινώσεις του στυλ «η Ελλάδα αποκτά...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΠΑΡΗΚΜΑΣΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Η πιο ελληνική εικόνα της γιορτής για την 28η Οκτωβρίου

 

 

 

 Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Ακόμα και οι πιο παρηκμασμένες χώρες στον κόσμο προσπαθούν να εξωραΐσουν την εικόνα τους. Ειδικά όταν γιορτάζουν τις εθνικές τους επετείους και τιμούν τους πολεμικούς αγώνες των προγόνων τους

Η Ελλαδάρα μας προφανώς δεν είναι ίσα κι όμοια με τις υπόλοιπες χώρες κι έτσι όχι απλώς αποδέχεται την παρακμή της, αλλά τη διαφημίζει κιόλας. Την εντάσσει στους εορτασμούς των εθνικών επετείων προκειμένου να καταστεί σαφές ότι πρόκειται για χώρα παραδομένη στην παρακμή των προβληματικών και χαβαλέδων πολιτών της.

Έτσι όταν η ΕΡΤ και μαζί της και τα άλλα κανάλια συνδέθηκαν ώστε να μεταφέρουν εικόνες από τον λόφο του Λυκαβηττού για τους καθιερωμένους τιμητικούς κανονιοβολισμούς, η εικόνα ήταν πιο ελληνική κι από πεζοδρόμιο κατειλημμένο από ΙΧ, πατίνια, ζαρντινιέρες και τραπεζοκαθίσματα:  

Tο τοιχάκι πίσω από τα κανόνια και τους φαντάρους μας κοσμούσε ένα τεράστιο GAMIESTE το οποίο ακολουθούσε ένα Ο, πιθανότατα το πρώτο γράμμα της λέξης OLOI στο πλαίσιο της εθνικής ενότητας που πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε εθνική επέτειο.

Κανείς από τους εμπλεκόμενους στους καμαρωτούς κανονιοβολισμούς δεν έκρινε σκόπιμο να εξαφανιστεί το GAMIESTE. Πιθανότατα όλοι το έκριναν απολύτως ταιριαστό σε μια ελληνική εθνική επέτειο.  

Και καλά ο Δήμος της Αθήνας. Η αγάπη της δημοτικής αρχής για τη βρόμα, τη μουτζούρα και τη μπαχαλοποίηση της πόλης είναι δεδομένη κι από ό,τι φαίνεται, και οι στρατιωτικοί που επέβλεπαν το κομμάτι αυτό της γιορτής κατάλαβαν ότι τίποτα πιο ελληνικό δεν υπάρχει από τον αντικοινωνικό βανδαλισμό τους δημόσιου χώρου και άφησαν το γκράφιτι ως έχει.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η κάθε εθνική γιορτή πρέπει να αναδεικνύει το έθνος το οποίο γιορτάζει. Και υπό αυτή την έννοια το γκράφιτι στον Λυκαβηττό είναι και πρέπει να ...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Kυρανάκη πάρε ιδέες!

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΞΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Φραπέδων δείπνος

 

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Από Τραμπ-ο-φάγος Τραμπ-ο-γλειφτης μια κωλοτούμπα δρόμος

 

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Τεχνητή εθνικοφροσύνη

Γράφει ο ΣΤΕΝΤΩΡ

Ενα ασβεστωμένο ξωκκλήσι. Ενα άρμα που παρελαύνει. Μια ιστορική φωτογραφία σε γαλάζιο φόντο. Μια σημαία. Και άλλη σημαία. Τα προφίλ των πολιτικών στα κοινωνικά δίκτυα βάφτηκαν γαλανόλευκα για την εθνική επέτειο. Είναι, πλέον, έθιμο
 
Από όλο το μπουκέτο του σημαιοστολισμού, ξεχωρίζει η ανάρτηση του Στέλιου Πέτσα. 
 
Εκεί η κυματίζουσα σημαία εμφανίζεται με διπλό σταυρό. Προφανώς, ήταν διπλός και τρίδιπλος ο ενθουσιασμός του χειριστή που έδωσε για λογαριασμό του πρώην υπουργού την εντολή στην τεχνητή νοημοσύνη να δημιουργήσει μια εικόνα με τη Γαλανόλευκη να ριγεί από φρέσκο ελληνικό αεράκι σε έναν καταγάλανο ουρανό. 
 
Τι να κάνει και το μποτ; Μπούκωσε. 
 
Τσατ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να...
 

ΝουΔο-γαλαζαίων εθνικών σουργελαράδων κωμωδία

 

ΝουΔο-γαλαζαίικου "επιτελικού" κωλοχανείου κωμωδία

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

 

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.








2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

 


2019 Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.

 

 

2020
Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο διάσιμος ηθοποιός Σον Κόνερι

ΠΑΣΟΚικά ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Είναι έτοιμος

  

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Θυμίζω ότι δεν είναι υποχρεωτική η παρουσία στις κηδείες, όπως δεν είναι ούτε η δημόσια εκδήλωση θλίψης για τον νεκρό – εκτός βέβαια αν μιλάμε για τη Βόρειο Κορέα.
Εδώ σε εμάς όμως και γενικώς στη Δύση, δεν υπάρχει αυτή η υποχρέωση. Αν θέλεις πηγαίνεις στην κηδεία του εκλιπόντος, αν δεν θέλεις κάνεις κάτι άλλο πιο ευχάριστο. Αυτό ισχύει, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων για τη στάση σου και δεν δίνεις δεκάρα για ό,τι μπορεί να λέγεται σχετικά με το πρόσωπο σου πίσω από την πλάτη σου. Στην πολιτική όμως, η προτεραιότητα είναι στην εικόνα που προβάλλεις προς τα έξω και στη γνώμη που έχουν για σένα εκείνοι των οποίων την ψήφο θα ζητήσεις αύριο.

Για τον λόγο αυτόν ήταν τόσο ισχυρή και αλγεινή η εντύπωση της απουσίας του Νίκου Ανδρουλάκη από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου

Ορισμένοι εκ των απόντων πολιτικών εξήγησαν τουλάχιστον τη στάση τους, ο κ. Ανδρουλάκης ούτε καν έκανε τον κόπο. 

Είχε πάει, λένε, στην Μπολόνια για να παρακολουθήσει έναν αγώνα μπάσκετ. Για έναν πολιτικό αρχηγό, όμως, έναν πολιτικό μάλιστα ο οποίος έχει στόχο την πρωθυπουργία και δηλώνει έτοιμος για τον ρόλο, αυτή η συμπεριφορά προδίδει όχι μόνο την έλλειψη ενσυναίσθησης, προδίδει επίσης ότι δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει σωστά τις καταστάσεις της πραγματικότητας και, κατ’ επέκταση, το ίδιο το συμφέρον του.

Βαρύ για τον κ. Ανδρουλάκη; 

Δεν νομίζω, ιδίως αν η απουσία συμπίπτει με την παραίτηση του γενικού διευθυντή που ο ίδιος είχε διαλέξει για το γραφείο του. Το κελεπούρι του κ. Ανδρουλάκη δεν έμεινε ούτε 24 ώρες στη θέση του, επειδή κανείς δεν είχε κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στις κατά καιρούς αναρτήσεις του στα σόσιαλ. Αν το είχαν κάνει, θα διαπίστωναν ότι ο άνθρωπος, τον οποίο ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέλεξε ως καταλληλότερο για διευθυντή του γραφείου του, επικροτούσε στο παρελθόν την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τα σχόλιά του στα σόσιαλ. Δεν το έκαναν, με αποτέλεσμα η ειρωνεία της κατάστασης να είναι όλη εις βάρος του, όταν μάλιστα ο ίδιος δηλώνει «έτοιμος». Σπουδαία ετοιμότητα, πράγματι! Τουλάχιστον όσον αφορά την απόλυση, που δεν άργησε καθόλου.

Το μόνο που μπορεί να κάνει το ΠΑΣΟΚ είναι να υποστεί το μαρτύριο μέχρι να γίνουν οι επόμενες εκλογές. Η δυνατότητα να αλλάξουν ηγεσία δεν είναι σοβαρή, για τον λόγο ότι οι αντίπαλοι του σημερινού προέδρου αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Συνεπώς, υπομονή και αξιοπρέπεια – τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Ομολογώ ότι, ορισμένες φορές πιάνω τον εαυτό μου να τους λυπάται, όταν σκέφτομαι με τι έχουν μπλέξει. Ομως, αμέσως βγαίνω στο μπαλκόνι, παίρνω αέρα, καθαρίζει το μυαλό και μου περνάει…

Είναι πάντως μια μορφή παρηγοριάς, για όσους ανησυχούν για το αβέβαιο μέλλον του ΠΑΣΟΚ, ότι θεσμοί με μακρά ιστορία και βαθιές ρίζες δοκιμάζονται ανά την Ευρώπη και τον κόσμο της Δύσης. Στη Βρετανία, λ.χ., η μοναρχία αντιμετωπίζει τη σοβαρότερη κρίση της από το 1936 και την παραίτηση από τον θρόνο του Εδουάρδου Η’, για χάρη μια κρεμάστρας με μορφή γυναίκας – και σημειώστε ότι η διάγνωση αυτή είναι του Α.Ν. Γουίλσον, ενός εκ των κορυφαίων ιστορικών του θεσμού της μοναρχίας στη Βρετανία. Δεν είναι υπερβολή ότι συγκεκριμένη κρίση, που έχει ως αφορμή νέες αποκαλύψεις για την εμπλοκή του πρίγκιπα Ανδρέα, αδελφού του Καρόλου, στο σκάνδαλο Επστιν, απειλεί τον ίδιο τον θεσμό της μοναρχίας, με τη μορφή που έχει σήμερα τουλάχιστον και τα προνόμια που εξασφαλίζει σε όσους τον εκπροσωπούν. Στα ελληνικά ΜΜΕ, το θέμα έχει ελάχιστη κάλυψη, η Βρετανία όμως συγκλονίζεται, καθώς το πιο συναρπαστικό επεισόδιο του «The Crown» εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο και το παρακολουθούν όλοι στα ΜΜΕ. 

Οι θεσμοί, λοιπόν, παντού δοκιμάζονται, όμως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να παρηγορείται με τη σκέψη ότι ...

 

ΠΑΣΟΚικά ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Περιμένοντας το… μοιραίο…

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

Υπάρχει ένα οριακό σημείο συσσωρευμένης αποτυχίας που πλέον παρά τις όποιες προσπάθειες, η δυναμική των πραγμάτων δημιουργεί συνθήκες αιχμαλωσίας και καταβύθισης σε τοπίο κινούμενης άμμου. Κάθε κίνηση αποβαίνει μάταιη και κάθε πρωτοβουλία ατελέσφορη.

Σε αυτό το σημείο βρίσκονται ο Νίκος Ανδρουλάκης, και το ΠΑΣΟΚ.

 Ακόμη και η αποχή του από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, σχολιάστηκε εκκωφαντικά με αρνητικό τρόπο, ενώ θα μπορούσε να αποβεί υπέρ του.

Αναμφισβήτητα ήταν λάθος η απουσία του, αλλά με μία προσωπική συμπαθητική προς τους οικείους του εκλιπόντος δήλωση, και μια αναφορά στη μουσική του ευφυΐα, θα μπορούσε να αποσοβήσει τις αρνητικές κριτικές.

Αντιθέτως, θα άρδευε θετικές εντυπώσεις, εμφανιζόμενος ως μεγάθυμος, υπενθυμίζοντας με τρόπο και διάθεση λησμονιάς την πολεμική που είχε υποστεί το ΠΑΣΟΚ από τον Νιόνιο. Γιατί ενώ στην ιδιοκτησιακή Αριστερά ο εκλιπών δεν άρεσε απλώς και μόνο γιατί  από «δικός της» αριστερός έγινε «δεξιός», άρα «προδότης», το ΠΑΣΟΚ πολεμήθηκε σκληρά και άκομψα.  

Υπενθυμίζουμε ότι στο βρώμικο '89, τότε που η Αριστερά συνέπραξε με τη ΝΔ για να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ, ο Διονύσης συνέβαλε με την επιδραστικότητά του στην «απολεύκανση» του εγχειρήματος.

Με δηλώσεις του είχε παροτρύνει
«να φύγουν από τη μέση οι γύφτοι του ΠΑΣΟΚ και οι νοικοκύρηδες, τα δυο μεγάλα σπίτια, η Δεξιά και η Αριστερά, να φτιάξουν τη χώρα». Και σε στίχους του παρακινούσε «Το Μητσοτάκη» να «βγάλει από τη μέση το κνώδαλο αυτόν τον παπατζή» (τον Αντρέα).

Ή το άλλο:
«Σειλινοί του κράτους… με γονείς ληστές, των συντρόφων τους θύτες, για αμνηστία οι αλήτες, τώρα διοικητές». Και το... κορυφαίο που έδειχνε ότι η στροφή δεν ήταν κομματική αλλά βαθιά υπαρξιακή: «Αν η ζωή είν’ αυτοσκοπός, αν είναι ο βίος φιλοτομάρης, πως να μην είναι ο αρχηγός ένας μοιχός εβδομηντάρης;» (δεκαετία του 90 και η μοιχεία για τον τραγουδιστή ήταν  ακόμη ηθική κατάπτωση!).

Θα μπορούσε να τα υπενθυμίσουν αυτά ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ, και στη συνέχεια, με ένα «παρόλα αυτά…»  να εξυμνούσαν την μουσική ευφυΐα κλπ του εκλιπόντος, αφού είναι πανάρχαιο έθος στο τελευταίο ξόδι να λέγονται μόνο τα θετικά ως αποχαιρετιστήριο.  

Βεβιασμένα λειτούργησε και στο θέμα του Γιώργου Παπαβασιλείου, τον οποίο αναγκάστηκε να παραιτήσει από διευθυντή του γραφείου του μέσα σε λίγες ώρες, καθώς δημοσιοποιήθηκαν αναρτήσεις του που εκθείαζαν στελέχη της ΝΔ!

Το γεγονός ότι στον καιρό του διαδικτύου όπου με ένα γκουγκλάρισμα  φανερώνεται ό,τι έχεις πει και ό,τι έχεις γράψει, πέρασαν απαρατήρητες οι διαδικτυακές επευφημίες του επ’ ολίγον διευθυντή. Κάτι που φανερώνει ανυπαρξία μηχανισμών ελέγχου.

Είναι απορίας άξιον, γιατί το πλέον γνωστό (ή το μοναδικό) προσόν του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είναι η ικανότητα στη δημιουργία και τον έλεγχο μηχανισμών. Προφανώς, εστίασε στους προσωπικούς μηχανισμούς ενδυνάμωσης της εξουσίας του και άφησε τους μηχανισμούς του κόμματος να αποδιαρθρωθούν.

Τα κομματικά όργανα είναι σε κατάσταση νεκροφάνειας. Έχουν να συνεδριάσουν αρκετούς μήνες. Μόνο η Κ.Ο. συνεδριάζει τυπικά όταν πρόκειται για κάποιο νομοσχέδιο, αλλά και αυτής η γνώμη δεν πολυέχει σημασία.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντισυνταγματικότητα που όρθωσε το ΠΑΣΟΚ στην τροπολογία για τον  Άγνωστο Στρατιώτη, για αστείους… χωροταξικούς λόγους! (έμπνευση κατά πως λέγεται του δικού του ανθρώπου, του Παναγιώτη  Δουδωνή).

Ο Ανδρουλάκης καταγγέλλεται από στελέχη ότι ...

 

ΠΑΣΟΚικά ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αν ήταν να δουλεύουν, δεν θα ήταν ΠΑΣΟΚ

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ 

Ανδρουλάκης (ο) 1. αυτός που δεν εργάζεται με σοβαρότητα, επιπόλαιος, αρπακολλατζής «όταν χρειάζομαι υδραυλικό, το πρώτο πράγμα που κοιτάζω είναι να μην είναι ανδρουλάκης» 2. αυτός που κάνει αβίαστα λάθη, γκαφατζής «δεν ξέρω ποιος μπορεί να εμπιστευτεί για πρόεδρο του κόμματος έναν ανδρουλάκη»

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε έλαμψε για άλλη μια φορά (και μάλιστα σε πολλά επίπεδα) το ταλέντο του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, συντρόφου Ανδρουλάκη.

Γιατί δεν ήταν μόνο το ότι απουσίασε από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου.

Αυτό ήταν το λιγότερο.

Στο κάτω κάτω, έλειπαν και οι υπόλοιποι ηγέτες της αντιπολίτευσης και όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δυνατόν να παραβρεθεί μια ουρά όταν απουσιάζει το σώμα.

Εκεί που πραγματικά ο ηγέτης του Δουδωνή έδειξε το ταλέντο του ήταν στην επιλογή του διευθυντή του γραφείου του. Γιατί ο συμπολίτης που επέλεξε ήταν κάποιος ο οποίος στο παρελθόν είχε εκφραστεί και υπέρ της κυβέρνησης και υπέρ του Γρηγόρη του Δημητριάδη. Κι αυτό δεν το είχε κάνει σε φιλικές κουβέντες αλλά δημοσίως, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κι έτσι ο φουκαράς ο σύντροφος Νικόλας αναγκάστηκε να «παραιτήσει» τον νέο του διευθυντή λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της ανάληψης των καθηκόντων του επειδή κανείς από το κόμμα δεν μπήκε στον κόπο να δουλέψει και να κάνει έναν απλό έλεγχο.

Βέβαια…

 

ΠΑΣΟΚικά ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Πόσο αυτοκτονικό σύνδρομο αντέχει το ΠΑΣΟΚ;

 

Γράφει ο ΘανάσηςΔιαμαντόπουλος

Α. Ο ανθρώπινος εγωισμός Διαμαντοπούλου-Γερουλάνου

Ήταν καλοκαίρι του 2024 με την «πράσινη» εσωκομματική μάχη να μαίνεται. Θεωρούσα την έκβασή της σημαντική - όχι μόνο για το κόμμα, αλλά - και για το δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο δεν μπορεί να λειτουργεί εύρυθμα, όταν έχει μια μόνο κυβερνητική πρόταση να προσφέρει. Έτσι επιδίωξα επαφή με τους δύο υποψήφιους, ο πολιτικός πραγματισμός των οποίων με έκανε να ελπίζω πως θα μπορούσαν να κάνουν υπερβάσεις: την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Παύλο Γερουλάνο. Δεν υπολόγισα, όμως, τον προσωπικό εγωισμό τους…

Τους είπα πάνω-κάτω τα εξής: «Και οι δύο επιδιώκετε ένα ΠΑΣΟΚ προσγειωμένο, πραγματοποιό, που να λειτουργεί εποικοδομητικά για τη δημοκρατία και την κοινωνία, όχι ένα ΠΑΣΟΚ της άρνησης και της αυτοπεριχαράκωσης. Και οι δύο, έστω και αν το πολιτικό σας στίγμα δεν ταυτίζεται απόλυτα, απευθύνεστε στο κοινωνικά και πολιτισμικά πιο προηγμένο τμήμα της κομματικής βάσης. Αν δεν θέλετε να περάσουν στον δεύτερο γύρο οι δύο εκπρόσωποι της εθελότυφλης πασοκικής πλέμπας, μια λύση υπάρχει.

Τώρα που είναι Αύγουστος και δεν γίνονται δημοσκοπήσεις, άρα το πεδίο είναι και για τους δυο σας ανοικτό, συμφωνήστε όποιος υπολείπεται του άλλου στις δημοσκοπήσεις, αυτές που θα δημοσιοποιηθούν μετά την περίοδο των διακοπών, να αποσυρθεί και να στηρίξει τον άλλον…»

Τι μου απάντησαν;

Η μεν Διαμαντοπούλου - προφανώς θεωρώντας αδιανόητο το ενδεχόμενο απόσυρσης να αφορά και την ίδια - είπε: «Μπα, ο Παύλος αποκλείεται να αποσυρθεί…»

Ο δε Γερουλάνος: «Ουδέποτε θα στήριζα Άννα, ακόμη και αν περνούσε στον δεύτερο γύρο»…

Αποτέλεσμα: Η ψήφος της βάσης επιβράβευσε έναν εκφραστή του μυωπικού πολιτικού νανισμού και έναν υποστηρικτή του δογματικού πολιτικού αριστερισμού. Έτσι…

 

 

Β. Ο πολιτικός νανισμός του Ανδρουλάκη

Τελευταία εκδήλωσή του, η αποπομπή του ιστορικού στελέχους του κόμματος Γιώργου Παπαβασιλείου, επειδή κάποια στιγμή αυτός εμφανίστηκε να μην είναι οπαδός του καθολικού όχι. Επειδή, συγκεκριμένα, επικρότησε αφενός μεν τον περιορισμό από την κυβέρνηση Μητσοτάκη της «ανθρωποεξοντωτικής» γραφειοκρατίας του ελληνικού δημόσιου, αφετέρου δε είδε θετικά την αποφασιστική αντιμετώπιση της ακροαριστερής τρομοκρατίας στο ελληνικό πανεπιστήμιο!

Μόνο που η νοοτροπία του καθολικού όχι (βλ. το μεταδικτατορικό βιβλίο του Σημίτη «Δομική αντιπολίτευση») ήταν κατάλληλη για να οδηγήσει το κόμμα στην εξουσία το 1981. Το 2025 το οδηγεί στα Τάρταρα και την πολιτική ανυποληψία…

Γ. Ο καιροσκοπικός αριστερισμός του Δούκα

Αν η - λόγω προσωπικού εγωισμού - αδυναμία συνεννόησης των δύο εκπροσώπων του πολιτικού εκσυγχρονισμού προσέφερε την κομματική ηγεσία τον εκφραστή του πολιτικού νανισμού, στην άτυπη ηγεσία της εσωκομματικής αντιπολίτευσης έφερε τον σημαιοφόρο του καιροσκοπικού αριστερισμού. Και έτσι τώρα…

Ο άνθρωπος που πόθησε την κομματική ηγεμονία, άμα τη εισόδω του στην πολιτική κονίστρα, ελάχιστο δε διάστημα μετά την απίστευτη συγκυρία/«συναστρία» που τον οδήγησε στη δημαρχία, ξαναπλειοδότησε στην άμετρη δημαγωγία: Ζήτησε το κομματικό συνέδριο να ορθώσει ΑΠΟ ΤΩΡΑ εμπόδιο ανυπέρβλητο σε κάθε ενδεχόμενο μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ.

Βέβαια, κάποιος μη διαζευγμένος με την πολιτική λογική θα διερωτάτο: Και αν η συνεργασία αυτή, με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν, αποτελεί τη μόνη λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας;

Τόσο το χειρότερο για τη χώρα…

Και αν η εν λόγω συγκυβέρνηση συνάγεται από το εκλογικό αποτέλεσμα πως αποτελεί δημοκρατική εντολή των ψηφοφόρων;

Τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατία…

Και αν η προοπτική ακυβερνησίας - διαφαίνεται πως - συνεπάγεται τα χειρότερα για την οικονομία και την κοινωνία;

Τόσο το χειρότερο για την οικονομία και την κοινωνία…

Και αν - κάποιοι θυμίσουν πως - η ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε συνθήκες μη παραγωγής μονοκομματικής πλειοψηφίας, προϋποθέτει τη διαθεσιμότητα της πολιτικής έκφρασης του ενδιάμεσου χώρου να αναζητεί κυβερνητικούς εταίρους, ανάλογα προς τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά είτε «αμφοτέρωθεν»;

Τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατική λειτουργία που ελάχιστα απασχολεί τον ηγέτη του μεγάλου δουκάτου των Αθηνών…

Βέβαια…

Η πορεία προς την πολιτική αυτοκτονία του σημερινού - όχι εκ της λαϊκής εντολής - κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης, ελάχιστα θα απασχολούσε την ελληνική κοινωνία, οπωσδήποτε το «μη πασοκόφρον» τμήμα της, αν …