Του Παντελή Σαββίδη
Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα σε ένα συνέδριο την Αθήνα με τον επιβλητικό και ανησυχητικό τίτλο «Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα». Εν πολλοίς αποδεχόμουν το περιεχόμενο του τίτλου αλλά εκεί, συνάντησα πιο απαισιόδοξους από εμένα. Και οι συμμετέχοντες ήταν άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα, μερικοί από αυτούς ανήκουν και στη μη κρατική διανόηση της χώρας και εκείνο που τους ενώνει είναι η αγωνία για το πού βαδίζουμε.
Πιστεύω πως υπάρχει υπαρξιακό πρόβλημα για την Ελλάδα και εξηγώ, ευθύς αμέσως, πώς το εννοώ.
Ενώ η Αθήνα καθεύδει για έναν ανεξήγητο λόγο (εξηγείται αλλά αυτό είναι άλλου σχολίου υπόθεση), «πολιορκείται» από όλες τις πλευρές.
Η Τουρκία με μεθοδευμένο τρόπο προσπαθεί, και εν πολλοίς το πετυχαίνει, να αναγκάσει την Αθήνα να λαμβάνει υπόψη τις θέσεις της Άγκυρας σε ό,τι κάνει στο Αιγαίο (και όπου αλλού της έχει διαμηνυθεί ότι υπάρχουν τουρκικά ζωτικά συμφέροντα).
Η Αθήνα συμμορφώνεται. Οι αποφάσεις της λαμβάνουν υπόψη την Τουρκία και αν καμιά φορά ξεφύγει κάτι από το ελληνικό ΥΠΕΞ, η Τουρκία αντιδρά και η Αθήνα υποχωρεί.
Τα Θαλάσσια Πάρκα αποτελούν κραυγαλέα τέτοια περίπτωση. Η Τουρκία με την αντίδρασή της όχι μόνο ανάγκασε την Αθήνα να υποχωρήσει αλλά θα δημιουργήσει η ίδια Θαλάσσια Πάρκα στην ίδια περιοχή! Αν είναι δυνατόν!
Βλέποντας οι γειτονικές βαλκανικές χώρες την αδυναμία της Αθήνας (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, στρατιωτική, κόκκινων γραμμών, δόγματος αποτροπής, διάθεσης να υπερασπιστεί τις μειονότητές της), ακολουθούν το παράδειγμα της Τουρκίας ενεργοποιώντας παλαιά σύνδρομα και ιστορικά και εθνικιστικά στερεότυπα.
Η Αλβανία, πρώτη. Ο ανθελληνισμός ενός τμήματος της γειτονικής χώρας είναι εγγεγραμμένος στο εθνογενετικό DNA τους. Η καταστροφή που επισώρευσε ο κομμουνισμός τούς ανάγκασε για μια τριακονταετία να απωθήσουν τα εθνικιστικά προτάγματα. Τώρα ενεργοποιήθηκαν και πάλι.
Ο στόχος του αλβανικού βαθέως κράτους, όχι, μόνο του Ράμα, είναι να δημιουργήσουν, και να εργαλειοποιήσουν, αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα.
Δεν θα είναι δύσκολο να το πετύχουν. Στην Αθήνα οι ιθύνοντες δεν έχουν ψευδαισθήσεις. Τα αντιλαμβάνονται όλα αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Δεν τους ενδιαφέρει διότι δεν θα βρίσκονται, τότε, στην εξουσία. Αλλά αυτό είναι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα μια παρακμιακής πολιτικής ηγεσίας που δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον της χώρας που διοικεί. Και η αδιαφορία αυτή θα οδηγήσει σε υπαρξιακού χαρακτήρα εξελίξεις.
Στα Σκόπια, το κυρίαρχο συναίσθημα της κοινωνίας είναι αυτό που εκφράζει η κυβέρνηση που εξελέγη στις τελευταίες εκλογές. Οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν κάποιος αμφισβητεί ότι είναι «Μακεδόνες». Οι προηγούμενες γενιές γνώριζαν, χωρίς να το ομολογούν, ότι εξελισσόταν στο εσωτερικό τους μια διαδικασία ψευδούς εθνογένεσης. Μερικοί από αυτούς συμμετείχαν στη διαδικασία αυτή. Οι γενιές που βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο μένουν έκπληκτες αν αμφισβητηθεί η εθνική τους συνείδηση. Και αν εξαιρέσουμε το θέμα της ονομασίας, με τη Συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα αποδέχθηκε και μακεδονική γλώσσα και μακεδονική εθνότητα. Ό,τι και να λέει ο κ. Κοτζιάς με την αρθρογραφία του κάθε φορά που ανακύπτει, δημοσίως, κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις της Ελλάδας με την γειτονική χώρα.
Μάλιστα ο κ. Κοτζιάς για να αποδυναμώσει τα σχόλια που του κάνουν κριτική επικαλείται ως ρεφρέν το ότι υποστηρίζοντας διαφορετικές, από τις δικές του, εκτιμήσεις της συμφωνίας, υπονομεύονται οι ελληνικές θέσεις. Δεν ευθύνεται, δηλαδή, αυτός και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με όσα υπέγραψαν αλλά όσοι επισημαίνουν την επικίνδυνη υποχώρησή τους.
Γιατί είναι επικίνδυνη υποχώρηση;
Διότι με όχημα τη μακεδονική γλώσσα και τη μακεδονική εθνότητα, συντηρούν έναν αλυτρωτισμό τον οποίο θα καλλιεργήσουν και στο εσωτερικό της Ελλάδας. Κάποιους θύλακες θα μπορέσουν να εντοπίσουν και να τους αξιοποιήσουν. Πρόθυμοι υπάρχουν αρκετοί. Και εκτός θυλάκων.
Σχετικά με τα μακεδονικά, την εθνότητα, την υπηκοότητα, την ιστορία και άλλα τινά ο κ. Κοτζιάς επικαλείται διάφορες παραγράφους της Συμφωνίας. Φαντάζομαι θα επέβαλε στον Πάπα που δέχθηκε, προχθές, την νέα πρόεδρο της χώρας η οποία αναφέρθηκε στους «Μακεδόνες» που εκπροσωπεί, να διαβάσει πριν την δεχθεί τις λεπτομέρειες της Συμφωνίας.
Ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα είναι ζήτημα χρόνου να τεθεί. Και αυτό επιβαρύνει το ερώτημα περί υπαρξιακής απειλής που θέσαμε στην αρχή.
Στη Θράκη η Τουρκία εργάζεται συστηματικά για να ανατραπεί η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής ώστε αποκτώντας την πλειοψηφία με τη μουσουλμανική μειονότητα να κλιμακώσει τα αιτήματά της. Θα ξεκινήσει από την προσπάθεια εκπροσώπησής της στους κρατικούς θεσμούς και θα συνεχίσει, όταν η Άγκυρα κρίνει ότι ήρθε η ώρα, με το να θέσει ζήτημα δημοψηφίσματος για αυτοδιάθεση.
Μπορεί κανείς να προδικάσει πώς θα είναι η διεθνής κατάσταση όταν τεθεί τέτοιο ζήτημα;
Η Αθήνα με τη συγκεντρωτική πολιτική της εξυπηρετεί τους στόχους της Άγκυρας. Οι κάτοικοι της Θράκης δεν μπορούν να επιβιώσουν με τις σημερινές οικονομικές και άλλες συνθήκες. Όσοι θέλουν και είναι πολλοί και όποτε μπορέσουν φεύγουν από την περιοχή. Δεν είναι σίγουρο ότι η σημερινή πλειοψηφία του χριστιανικού πληθυσμού θα διατηρηθεί επί μακρόν αν δεν ληφθούν μέτρα. Αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν φαίνονται διατεθειμένες να λάβουν μέτρα.
Η Τουρκία, είναι επίσης εκείνη που κινεί νήματα στα Βαλκάνια. Η επιρροή της στην Αλβανία είναι απόλυτη. Και στα Σκόπια με τη σημερινή κυβέρνηση ενισχυμένη. Προσπαθεί, επίσης, να χειραγωγήσει το Κόσοβο και επηρεάζει τις ενέργειες και της Λιβύης η οποία τις προηγούμενες ημέρες διαμαρτυρήθηκε στην Αθήνα για τις έρευνες νότια της Κρήτης.
Η Λιβύη δεν αναγνωρίζει, όπως και η Τουρκία ότι η Γαύδος έχει ΑΟΖ.
Αν σε όλα αυτά ληφθεί υπόψη και η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για έναρξη ενταξιακών συνομιλιών με τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, την πιο αδύναμη χώρα από όσες βρίσκονται στον προθάλαμο των συνομιλιών, έχουμε μια μικρογραφία της πίεσης που δέχεται η Ελλάδα μόνο στα Βαλκάνια.
Αλλά και στο εσωτερικό ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, στην κοινωνία υπάρχει ένα αίσθημα απογοήτευσης, στο πολιτικό σκηνικό οι επιλογές είναι όλες μέτριες, η οικονομία δεν πηγαίνει καλά, η χώρα βρίσκεται προ τελευταία από άποψη ανάπτυξης στην ΕΕ.
Όλα αυτά θέτουν επι τάπητος το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Αλλά και το ερώτημα: Τι κάνουμε;
Επιγραμματικά:
1. Η χώρα πρέπει…
να αποσυγκεντρωθεί. Να ενθαρρυνθεί ο πληθυσμός να φύγει από το λεκανοπέδιο και ει δυνατόν να εγκατασταθεί σε κρίσιμες περιοχές.
2. Να ενισχυθούν με τολμηρά μέτρα η οικονομία και οι Ένοπλες Δυνάμεις. Όχι για να γίνει επιθετικός πόλεμος. Αλλά για να υπάρχει ισχυρή αποτροπή και η ισχυρή αποτροπή θα επιβάλλει και τον σεβασμό των γειτόνων.
3. Να αναπτύξει η Αθήνα βαλκανική πολιτική. Η ενίσχυση της παρουσίας του υπουργείου Εξωτερικών στη Θεσσαλονίκη ώστε τα στελέχη του να έρχονται σε άμεση καθημερινή επαφή με κυβερνητικές και κρατικές προσωπικότητες των γειτονικών χωρών και να έχουν μια ώσμωση με το κλίμα της ευρύτερης περιοχής.
4. Καθώς η Τουρκία επηρεάζει τις βόρειες χώρες (και τη Βουλγαρία ως έναν βαθμό με το μειονοτικό μουσουλμανικό κόμμα στη χώρα αυτή) να εξετασθεί η ενίσχυση των σχέσεων με το Βελιγράδι. Η Σερβία έχει σοβαρούς λόγους να είναι επιφυλακτική με την πολιτική της Τουρκίας στην περιοχή αν και η Άγκυρα με την πολιτική της προσπαθεί να διαδραματίσει ρόλο μεσολαβητή μεταξύ της Σερβίας και χωρών με τις οποίες η Τουρκία έχει καλές σχέσεις.
5. Η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει τις σχέσεις της με τη Σερβία. Για πολλούς λόγους.
Η πρόταση της Επιτροπής για έναρξη ενταξιακών συνομιλιών μόνο με τη Βοσνία Ερζεγοβίνη ρευστοποιεί περισσότερο την περιοχή. Ήδη, ο πρωθυπουργός της Ρεπούμπλικα Σέρμπσκα δήλωσε πως θα καταθέσει πρόταση απόσχισης της Δημοκρατίας του από τη Βοσνία Ερζεγοβίνη ειρηνικά.
Απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει μια αθηναϊκή αλαλία αλλά αυτό είναι το ελάχιστο. Δεν υπάρχει βαλκανική πολιτική και οι ξιπασμένοι πολιτικοί του κέντρου συμπεριφέρονται περιφρονητικά στα Βαλκάνια.
Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας είναι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου