Το δίχως άλλο, αυτός ο ανασχηματισμός είναι ένα πρωτοφανές στα πολιτικά ιστορικά, φιάσκο.
Ένα ανεξήγητο φιάσκο μιας κυβέρνησης που κατάφερε να ξεπεράσει με επιτυχία αλλεπάλληλους τυφώνες, τεράστιες προκλήσεις και απειλές, μιας κυβέρνησης που κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό όσο καμία άλλη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης – και είχε την έμπνευση να ζητήσει …συναίνεση από τον ΣΥΡΙΖΑ, δίχως λόγο, δίχως αιτία, δίχως αντικείμενο, δίχως πολιτικό περιεχόμενο, γύρω από μια προσωπικότητα, τον Αποστολάκη ο οποίος, για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται, δεν μας κατέπληξε με την προηγούμενη κυβερνητική του θητεία.
Πρόκειται για μια πολιτική αυτοχειρία ολκής.
Ήδη, σοβαρές πολιτικές προσωπικότητες του Μαξίμου και της κυβέρνησης ξοδεύουν εις μάτην το πολιτικό τους κύρος προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Δηλαδή, να μας πείσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναξιόπιστος. Προφανώς, είναι όχι μόνο κωμικό το επιχείρημα αλλά και εξοργιστικό. Μα αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της θεαματικής πολιτικής απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ: η ουρανομήκης αναξιοπιστία του που αποτελεί το δημοφιλέστερο ανέκδοτο! Πρόκειται για μιαν αναξιοπιστία υπαρξιακή την οποία επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Τι δεν κατάλαβε ή λησμόνησε ο κύριος Μητσοτάκης από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισε να ζητήσει συναίνεση;
Λησμόνησε τον «αντιμνημονιακό αγώνα» όπου πάνω και κάτω πλατεία συνεργάστηκαν αγαστά κάνοντας εφόδους για να καταλάβουν το Κοινοβούλιο, να κάψουν το κέντρο της Αθήνας, να προπηλακίσουν τους πολιτικούς τους αντίπαλους (βλ Χατζηδάκη), να κάνουν τη χώρα παγκόσμιο ρεντίκολο και χώρα-παρία;
Λησμόνησε ότι έκλεισαν τις τράπεζες, οδήγησαν την χώρα σε ένα πραξικοπηματικό δημοψήφισμα που έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την εθνική και ατομική μας υπόσταση, ότι έστησαν ανυπόστατες σκευωρίες, ότι ξεθεμελίωσαν τους θεσμούς, έθεσαν σε κίνδυνο την δημοκρατία και την κοινοβουλευτική ομαλότητα;
Από αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε συναίνεση προσβάλλοντας βάναυσα όλον τον κεντρώο δημοκρατικό χώρο που τον στήριξε με όλες του τις δυνάμεις;
Είναι γνωστό ότι μετά από ένα μεγάλο ατόπημα ακολουθεί ένα μεγαλύτερο – για να δικαιολογήσει το πρώτο… Σπάνια κανείς αποφεύγει τον πειρασμό να τα κάνει χειρότερα. Και αυτό συμβαίνει. Βλέπουμε την απεγνωσμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να στρέψει αλλού την κουβέντα, στα περί αναξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, λες και ανακάλυψε την πυρίτιδα.
Ο κύριος Μητσοτάκης κέρδισε επάξια την εμπιστοσύνη και την στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού γιατί έδειξε πολιτική γενναιότητα και σχημάτισε μιαν αξιοκρατική κυβέρνηση σε γενικές γραμμές χρησιμοποιώντας και κάποια πρόσωπα που δεν ανήκαν στον στενό κομματικό κύκλο της ΝΔ αλλά κατείχαν την αριστεία στον τομέα τους. Αυτό ήταν μια πρώτη πολιτική πράξη συναίνεσης που όχι μόνο δεν τον «πούλησε» με το καλημέρα αλλά ανέλαβε και ολόκληρη την διαχειριστική ευθύνη των πιο επικίνδυνων αποστολών. Αυτό ήταν και το μυστικό της πολιτικής του κυριαρχίας, παρ’ όλη την σαρωτική θύελλα προβλημάτων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Και τι έπραξε μόλις αισθάνθηκε την πρώτη ανασφάλεια; Έσπευσε να θυσιάσει αυτό που τον έκανε ηγέτη, την κεντρώα συναίνεση, και να την ζητήσει από την Αριστερά!
Άρα...
η αντικατάσταση του Χρυσοχοΐδη με πολιτικάντικους, δυστυχώς, συμβολισμούς («βγάζω έναν κεντρώο, ξαναβάζω έναν άλλον – τον Θεοδωρικάκο») δεν έπιασε και αυτό θα φανεί στην κοινωνία επώδυνα το επόμενο διάστημα.
Εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, ο τόπος χρειάζεται μια πατριωτική κυβέρνηση και όχι μια στενά κομματική. Δεν έχει καμία κυβέρνηση την πολυτέλεια μέσα σε μια παρατεταμένη παγκόσμια αναταραχή να κυβερνά με το σκεπτικό «βγάζω δυο Σαμαρικούς, βάζω άλλους δύο, αλλάζω τρεις Καραμανλικούς, μεταθέτω άλλους τρεις»… Και αυτό έκανε ο κύριος Μητσοτάκης αμαυρώνοντας αυτά που πέτυχε σε αδιανόητες συνθήκες με πανδημία, εμβολιασμούς, μεταλλάξεις, εξωτερικές εντάσεις, Έβρο, μεταναστευτικό, Αιγαίο, δημόσια τάξη, απομπαχαλοποίηση των Εξαρχείων, των Πανεπιστημίων, καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του εγκλήματος, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, σώζοντας ζωές με τις πυρκαγιές, μειώνοντας αισθητά τους φόρους, τον ΕΝΦΙΑ ξανά και ξανά, χαρίζοντας ελπίδα στη χώρα… Κι όλα αυτά για έναν Αποστολάκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου