www.twitter.com/agissilaos
Οι πλούσιες οικογένειες των αμερικανών (και όχι μόνον) robber barons του 19ου αιώνα που σήμερα θυμόμαστε και γνωρίζουμε, είναι εκείνες που ο δημιουργός της αρχικής περιουσίας φρόντισε να δημιουργήσει διάδοχη κατάσταση ώστε η περιουσία να μην εξανεμιστεί στην επόμενη γενιά (που συνήθως μόνο καταναλώνει και δεν δημιουργεί) αλλά να διασωθεί και να συνεχίσει να μεγαλώνει πιθανόν από την μεθεπόμενη γενιά διαδόχων. Οι Ροκφέλερ, οι Ντιπόν, οι Κάρνεγκι και πολλοί άλλοι που δεν έρχονται αμέσως στο νου, είχαν διασφαλίσει ότι οι κληρονόμοι τους θα ήταν τουλάχιστον όσο πλούσιοι και ισχυροί ήσαν οι ίδιοι. Άλλοι όπως ο J. Gould, που δεν διασφάλισαν διάδοχη κατάσταση, ξεχάστηκαν από τον πολύ κόσμο, με μόνο έναν αδριάντα έξω από τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων Stern του NYU.
Πριν αρκετά χρόνια, στην Ελλάδα πλέον μετά από σχεδόν 20 χρόνια στην Αμερική, είχα συναντήσει ένα καραγκιόζη ο οποίος κόμπαζε στους φίλους του ότι "Εγώ θα αφήσω φτωχούς κληρονόμους!" δηλώνοντας ταυτόχρονα έτσι στους συνδαιτημόνες του ότι α) είναι πλούσιος, και β) είναι βλάκας.
Αυτή μοιάζει όμως δυστυχώς να είναι η φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς της Ελλάδας, της Γενιάς του Πολυτεχνείου (ΓτΠ), η οποία ενώ ευεργετήθηκε από την προηγούμενη γενιά, τη Μεταπολεμική, με πολύ πιο αξιόλογη κληρονομιά από αυτήν που οι προηγούμενοι έλαβαν από τους προγόνους τους, η ίδια εξέπεσε σε ένα βουλιμικό αμόκ, τρώγοντας όχι μόνο τα περιουσιακά που παρέλαβαν από τους γονείς τους αλλά και δανειζόμενοι από τις επόμενες γενιές φρόντισαν να φάνε και τα περιουσιακά των παιδιών τους των εγγονιών τους και ίσως και παραπέρα.
Εκτός από το χρέος στο οποίο βύθισε τη χώρα αυτή η τακτική της ΓτΠ, υποθήκευσε την οικονομία, την ποιότητα ζωής των απογόνων της και φυσικά επέβαλε την υπογεννητικότητα που καταδίκασε τη χώρα σε δημογραφικό σπιράλ θανάτου.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η γενιά του δικαιωματισμού και της αργομισθίας με δανεικά από επόμενες γενιές, αφού έφαγε τα ευρωπαϊκά προγράμματα ΜΟΠ, Ντελόρ, ΕΣΠΑ κλπ, ως συνταξιούχοι πλέον συνεχίζουν να απομυζούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους για να αποσπούν συντάξεις αναντίστοιχες με τις πραγματικές εισφορές τους στα χρόνια της "εργασίας" τους με το θλιβερό ρεκόρ του 13% του ΑΕΠ να πηγαίνει κατευθείαν από φόρους σε συντάξεις. Και όλα αυτά όταν εκείνοι οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν με την εργασία τους τις συντάξεις τους αμείβονται οι ίδιοι λιγότερο από εκείνους που συντηρούν. Όταν η μέση σύνταξη βρίσκεται κοντά στα €1.000 ο βασικός μισθός σέρνεται στα €550 καθαρά μετά τις κρατήσεις, ενώ η μέση ανεργία των νέων στην τετραετία 2017-2020 πλησιάζει το 37,5% και η συνολική μέση ανεργία της ίδιας τετραετίας ήταν 18,5% ανεξάρτητου ηλικίας.
Δυστυχώς, η επερχόμενη οικονομική σφαλιάρα που έρχεται μόλις βγουν από τη διασωλήνωση οι ιδιωτικές επιχειρήσεις της χώρας μας, θα αλλάξει αρχήν τις οικονομικές ισορροπίες αυτές.
Ειδικότερα, ο ιδιωτικός τομέας αδυνατεί πλέον να απορροφήσει τις επιπτώσεις μιας ακόμα ύφεσης ίσως και σημαντικότερης αυτής της εθνικής χρεοκοπίας του 2010, διότι πλέον δεν έχει άλλο λίπος να δώσει. Όσο και αν ζητάνε τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσλήψεις και ελικοπτερο-χρήματα, δεν υπάρχει δυνατότητα να σφίξει άλλο το ζωνάρι η παραγωγική οικονομία.
Πλησιάζει η ώρα να...
αναλάβει καθένας τις υποχρεώσεις του και τις ευθύνες που του αναλογούν.
Αλλιώς θα έχουμε την τύχη του Gould, της Σοβιετίας, των Μάγιας, των Κόκκινων Χμερ και οποίων λαών έσπασαν το διαγενεακό κοινωνικό συμβόλαιο να αφήσουν τη κοινωνία στους κληρονόμους τους σε καλύτερη κατάσταση από ότι την παρέλαβαν. Δηλαδή με περισσότερο συνολικό πλούτο, αφού όμως πρώτα αφαιρεθούν τα χρωστούμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου